Jump to content

MAF

  • artikelen
    518
  • reacties
    1497
  • bezichtigingen
    285114

MAF 026 - Column


NandroDavids

1020 bezichtigingen

gallery_7284_229_39311.jpg

Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte

Diepten van geluid

Op mijn nachtelijke zoektochten naar muziek daal ik de laatste tijd steeds verder af in de onmetelijke diepten van het onbekende. Nieuwe, vergeten of onbekende bandjes ontdekken, ik haal er een ongelofelijke kick uit. De magie van het voor het eerst horen van een geweldig nummer is met niets te vergelijken. Wanneer een gitaar precies de juiste noten achter elkaar speelt en een melodie creëert die mij raakt, zit ik met een grijns op mijn smoel die er de komende uren niet meer af te vegen is.

Met mijn achttien jaar kom ik eigenlijk pas net om de hoek kijken, maar nu al heb ik de muzikale wereld beter verkend dan veel mensen ooit zullen doen. Degenen die zich slaafs laten leiden door wat er uit hun radiospeakers komt, ik heb met ze te doen. Ze missen al het moois dat er is en wordt uitgebracht, en zullen uiteindelijk sterven met dezelfde muzikale bagage als al die miljoenen anderen die nooit verder zijn gekomen dan de commerciële zenders.

Van mijn muzikale opvoeding moest ik het niet hebben, merkte ik al vroeg. Mijn moeder beperkte zich uitsluitend tot Nederlandse tranentrekkers en hoewel mijn pa af en toe wel Dire Straits en The Who draaide, moest en moet ik niets hebben van het leeuwendeel van zijn muziekarchief. De eerste jaren van mijn leven was ik sowieso niet met muziek bezig, maar toen ik me er voor begon te interesseren, is het ook hard gegaan. Mijn eerste favoriete band was Green Day, die we natuurlijk allemaal kennen van hits als American Idiot en Boulevard of Broken Dreams. Ik kocht t-shirts, sweaters en posters, om maar te laten blijken dat ik mijn helden vertegenwoordigde waar en wanneer ik kon. Van iemand die zich vooral bezighield met vliegtuigen en dinosauriërs veranderde ik in een freak die bijna obsessief met muziek bezig was. Ik kocht geen cd's, daar had ik geen geld voor, maar ik werd wel lid van fora, hing posters op, breidde mijn digitale muziekbibliotheek uit, steeds iets verder.

Ik ben absoluut geen muzieksnob. Als jij oprecht geniet van de muziek waar je naar luistert, dan is dat prachtig en moet je daar gewoon mee doorgaan. Waar ik wel een beetje moeite mee heb, zijn de mensen die naar muziek luisteren 'omdat die nu eenmaal gedraaid wordt'. Het is natuurlijk waar dat het een stuk makkelijker is om in één handbeweging je radio aan te drukken, dan om achter je computer te kruipen en je echt te verdiepen in de genres die je waardeert. Het vergt een hoop tijd en zoekwerk om een muziekbibliotheek op te bouwen waar je oprecht van houdt, zeker, maar in mijn ogen is dat het dubbel en dwars waard. Als jij, beste lezer, je herkent in de mens die ik omschrijf, overweeg dan alsjeblieft om mijn advies ter harte te nemen en er wat mee te doen. Ik kan je niet dwingen, ik ga je niet pushen, ik wil je gewoon een stukje van mijn passie meegeven. Het is voor jou, pak het en geniet ervan.

5 reacties


Recommended Comments

Goede column en zo waar. Vroeger luisterde ik ook veel naar de radio, maar er zijn veel dingen die toevalstreffers zijn of liedjes die je niet zo goed vindt. Als je je gewoon.verdiept in een stijl die je goed vindt, kom je sowieso uit op muziek die je goed vindt of leer jecwat je niet goed vindt. Zo vind ik the who echt niet goed en de stones minder, maar luister ik nu toch al een week dagelijks alle albums van the doors.

Op pukkelpop heb ik nu al onbekende bandjes ontdekt die ik goed vind.

Link to comment

Mooie column, ik herken mezelf erin wat betreft hiphop. Aan de ene kant mis ik die tijd dat muziek niet zomaar op internet stond, en ik intens genoot van nummers via CD's, singles en radio. Aan de andere kant ontdek ik dankzij het internet nog dagelijks nieuwe hip hop-nummers, artiesten en albums die ik anders nooit had kunnen bemachtigen. En hoewel ik nooit meer de kriebels kreeg zoals wanneer ik op mijn 10e verjaardag als onschuldig schattig kindje enthousiast de klanken van het duistere Kamikaze van Twista aan mijn vriendjes liet horen (die me allemaal raar aan bleven kijken), geeft het voor mij ook wel een kick om constant in onbekende muziekgrotten te duiken en steeds diep begraven juweeltjes te aanschouwen, om weer door te hoppen naar de volgende grot, welke dan bijkans nog mooier blijkt te zijn.

Link to comment

+1 voor de column en ook +1 voor in ieder geval het eerste deel van Spacy's reactie. Erg herkenbaar, vervlogen tijden.

Zoals ik uit kon kijken naar een cd die uit zou komen, de zoektocht om aan die informatie te komen. Ik merk in de ontwikkeling van mijn zoon dat hij dat nooit zal meemaken. Alles is binnen muisbereik tegenwoordig, dat uitkijken naar (om even een zijstraat te noemen) bijvoorbeeld je tante die in Portugal is geweest en haar vakantiefoto's komt laten zien.. Net zoiets wat internet voor iedere generatie na de mijne heeft verkloot. Eigenlijk heeft internet ook heel veel nadelen.

Dat gezegd hebbende.. Ik moet ook wel zeggen dat ik er spuugzat van wordt dat er van die figuren in de wereld zijn die bij voorbaat ieder "commercieel" nummer afkraken van nu, en in reactie dan proberen om zoveel mogelijk bandnamen te noemen die zij wel kennen en de rest van de wereld niet. Muziek is persoonlijk, iets wat je raakt. Een nummer uit de top 40 kan mij soms meer bewegen dan een echte goeie klassieker van het bandje waar ik ooit erg dichtbij stond, maar verder niemand kende. Is afhankelijk van het nummer zelf, en van het moment waarop je het hoord, de emotie die je ervaarde en wat het nummer op dat moment met je kan doen. Ik heb hiervan een persoonlijk voorbeeld. Op de basisschool was ik altijd het pispaaltje, ik was de etnische minderheid in de wijk en dat heb ik geweten ook. Het pesten ging verdee dan schelden en wat tikken ontvangen, het ging zover dat ik na schooltijd regelmatig pas in de avond thuis kon komen omdat mijn weg naar huis versperd werd. Door hele groepen spugende, scheldende, schoppende, positief-gediscrimineerde etters die nu geen knip voor de neus meer waard zijn. Ik kreeg stenen naar m'n hoofd gegooid, werd steegjes in gesleurd en vernederd. Mijn spullen moesten het ontgelden en ik ook. Leraren zaten te diep in het positieve discriminatie programma wat destijds op de school werd gedraaid dat ze nooit aan mijn kant stonden. Ze lachten het weg. Wellicht waren ze net zo bang als ik. Waar ik naartoe wil.. Ik heb niks met Madonna, maar tijdens mijn groep 8 musical werd het nummer "Frozen" gedraaid tijdens de pauze. Ik zat achter de coulissen en op dat moment, na de eerste helft, drong het pas echt tot me door dat het eindelijk voorbij zou zijn. Andere school, andere mensen leren kennen, een nieuwe start. Dat gevoel van opluchting, dat hele moment, beleef ik iedere keer weer als dat top 40 liedje van toen voorbij hoor komen. Dat moment is voor mij het begin geweest van mezelf opnieuw vinden, en het einde van een periode uit mijn leven die ik maar wat graag achter me liet.

Ieder nummer, top 40 of bij maar 20 man ter wereld bekend, kan prachtig zijn. Is het niet voor mij, dan wel voor een ander. Ik vind geen enkele muziek of muziekstroom slecht, ik heb wel mijn voorkeur. Dit besef heb ik verkregen toen ik in het theater werkte. Je zou het eens moeten meemaken, een optreden van Frans Bauer met zijn fans. Zijn fans vanuit vooral de onderlagen van de maatschappij, maar hoe die man met zijn presentatie en nummers mensen kan roeren. Hoeveel kracht gehandicapten kunnen halen uit de aandacht die hij ze geeft als ze in zijn publiek zitten. Het is mijn smaak niet, maar het is wel

Link to comment
Gast
Reactie toevoegen...

×   Je hebt text geplaatst met opmaak.   Opmaak verwijderen

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link is automatisch ingevoegd.   In plaats daarvan weergeven als link

×   Je vorige bewerkingen zijn hersteld.   Alles verwijderen

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...