Search the Community

Goedenavond forumleden! Ik open niet vaak een topic, maar wanneer ik dat doe heeft het (meestal) een serieus onderwerp, en zo ook nu. Misschien ben ik daarvoor niet helemaal op het juiste forum, maar ach. De afgelopen jaren heeft zich bij mij een gevoel ontwikkeld dat steeds sterker en sterker is geworden: ik ben geboren in de verkeerde generatie. De technologie, de muziek en de ontnomen vrijheid zijn zomaar een paar puntjes die mij dwars zitten. Het is zo ontzettend makkelijk om mensen te bereiken via WhatsApp, Facebook, Twitter, Instagram. Net als dat het ook zo ontzettend makkelijk is om iedereen de indruk te geven dat jouw leven zo prachtig in elkaar steekt. Het lijkt haast een competitie: wiens leven is het interessantst? Laatst zag ik op Facebook twee dezelfde foto's van twee personen die samen uit was gegaan, maar beide foto's hadden een totaal verschillende kleur. Dat betekent dat één van de twee was bewerkt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat je er beter uit ziet dan dat je daadwerkelijk doet? De huidige generatie vindt het zo ontzettend belangrijk dat iedereen jaloers op ze is, dat ze er alles aan willen doen om de waarheid te verbloemen, en daarmee hun nepgedrag veroorzaken. Over muziek heb ik vaak discussies met vrienden. Zo ben ik een ontzettend grote fan van Bruce Springsteen en als ik naar muziek luister, is de kans groot dat het één van zijn nummers is. Zo kan ik ontzettend genieten van een akoestische versie van zijn hit Born To Run - onderaan dit bericht heb ik een stukje geplaatst uit een speech voordat hij begon met het zingen van dat nummer, die speech was de trigger om dit topic te openen - of een emotionele maar hele betekenisvolle uitvoering van zijn nummer For You. Muziek in zijn puurste vorm, naar mijn mening. Niet iedereen hoeft het natuurlijk met me eens te zijn. Ook tegenwoordig zijn er nog artiesten actief die een hart voor muziek hebben en dat laten zien in hun nummers en optredens, maar zij zijn in zulke kleine getale aanwezig dat ze worden weggevaagd door de popmuziek. Wanneer mij door een paar vrienden met dezelfde muzieksmaak op een feest wordt gevraagd muziek aan te zetten, en ik zet Springsteen's Dancing In The Dark aan (bijvoorbeeld), dan wordt ik door overige 80% aanwezigen gevraagd of ik misschien wat vrolijkere upbeat muziek aan kan zetten. Daar word ik gewoon droevig van. En tot slot: de ontnomen vrijheid. Overal krijgen we te horen dat we onze dromen niet moeten achtervolgen, want "de kans dat ze niet uitkomen is groot, en dan ben je alleen maar teleurgesteld". Ik mis het optimisme, de positiviteit in de huidige maatschappij. Men wordt aangeraden om te kiezen voor de veilige weg. Een diploma aan een hogeschool of universiteit hebben is niet langer voordelig, maar hartstikke normaal. "Wees blij dat je kan studeren", "zonder diploma kom je nergens aan de bak". Natuurlijk moet men blij zijn dat ze kunnen studeren, het is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt me droevig dat je een diploma nodig hebt om überhaupt een redelijk betaalde baan te krijgen. En zelfs met diploma ben je niet zeker van een baan. Ik wil de wereld zien, mijn naasten liefhebben, dromen. Maar waar ik ook kom, overal wordt me gezegd dat je een diploma nodig hebt om die drie dingen te kunnen vervullen. En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos. Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd. Hoe zit het met jullie? Voelen jullie je thuis tussen deze huidige generatie? Hadden jullie liever een x jaar geleden geleefd? Ik ben benieuwd! Groetjes, Die Hard "This is a song I've been singing for about 15 years, I guess. It is a song that has changed a lot over the years as I've sung it, as a song that seemed to open up and let the time in. When I wrote it I was 24 years old and I was sitting in bedroom in Long Branch, New Jersey. And I think back and it surprises me how much I knew about what I wanted. Because the questions that I asked myself in this song, it seems like I've been trying to find the answers to them ever since. And I guess when I wrote this song, I thought I was writing about a guy and a girl that wanted to run and keep on running. That was a nice and romantic idea. But I realized, after I put all those people in all those cars, I was going to have to figure out someplace for them to go. Because I realized that in the end, that individual freedom - when that's not connected to a community, or friends, or the world outside - it ends up feeling pretty meaningless. So, that guy and that girl were looking for a connection, and that's what I'm doing here tonight. So, this is a song about two people trying to find their way home. I'd like to do it for you and dedicate it to you, and just say that it's kept me good company on my search, and I hope it's kept you good company on yours."