Wat brengt jongeren tot het plegen van aanslagen?

Volgens sommige mensen kom terroristisch geweld steeds dichterbij in de westerse wereld. Het komt steeds dichterbij met aanslagen in Brussel en Parijs. Deze aanslagen worden gepleegd door jonge mannen, die door verschillende oorzaken extreem gevoelig zijn voor de propaganda van jihadrondelaars. Maar wat zijn nou precies de oorzaken van deze radicalisering, die zulke dramatische dingen tot gevolg kan hebben?

Radicalisering. In de puurste zin van het woord betekent het “het extremer worden van bepaalde opvattingen”. De laatste tijd wordt het steeds vaker in verband gebracht met de islam en met terrorisme. In die context betekent het dat iemand, die in dit geval de islam aanhangt, steeds extremer wordt in zijn gedachtes tegen de niet-islamitische maatschappij en dit in sommige gevallen wil bestrijden met geweld, oftewel aanslagen. De oorzaken hiervan liggen op verschillende niveaus.

Doordat de oorzaken op verschillende niveaus liggen, die elkaar allemaal beïnvloeden, krijg je een reeks van oorzaken en gevolgen. Aan de basis van deze reeks ligt meestal het verschijnsel sociale integratie, of beter gezegd: het mislukken hiervan. Allochtone jongeren (20-30 jaar) hebben het vaak lastig om zich in de westerse maatschappij te nestelen. Maar wat is hier de oorzaak van? islamitische jongeren hebben een hele andere cultuur dan de cultuur die hier in Nederland wordt gevoerd. Hier worden vrouwen gelijk behandeld, homoseksuelen geaccepteerd en is er vrijheid van meningsuiting over religie. Dit verschil in cultuur zet een hele kettingreactie in werking. Zo krijgen deze jongeren minder makkelijk een baan of worden sneller ontslagen, vanwege conflicten tussen deze 2 culturen op de werkvloer. De armoede stapelt zich op en verzamelt zich in buitenwijken als Molenbeek, wat de situatie zeker niet verbeterd en waardoor ze zich nog meer afscheiden van de rest. De jongeren van islamitische afkomst worden mentaal steeds zwakker en hebben behoefte aan een vaderfiguur, die zich om hen ontfermt. Dit is wanneer de volgende fase in werking treedt.

Zodra ze zich mentaal zwakker beginnen te voelen, krijgen ze dus behoefte aan iemand die zich bezig wil houden met hen. Ze voelen zich onrechtvaardig behandeld en zoeken naar rechtvaardigheid. In islamitisch-extremistische (terroristische) groepen kunnen de jongeren vrienden, waardering en bescherming vinden. Ze kunnen hier hun frustraties uitten en woede ventileren. Dit is wanneer de ronselaars ingrijpen. Ze proberen in te spelen op deze gevoelens van de jongeren en proberen hen te overtuigen met propaganda.

Ook de bemoeienis van de westerse landen tegenover de islamitische landen en terroristische groepering speelt een rol. De stap tussen het aansluiten bij een extremistische radicale groep en het daadwerkelijk plegen van een aanslag blijft heel groot. De luchtaanvallen en de militaire acties van verschillende (westerse) landen in de islamitische landen verkleint deze stap en brengt leden van extremistische groepen dichter bij het plegen van een aanslag. Volgens hen rechtvaardigen deze acties de aanslagen in het westen. Zelfs aanslagen op burgers worden hiermee gerechtvaardigd. “De burgers hebben de regering gekozen die tot deze militaire interventies heeft besloten” wordt er vaak gezegd in propagandafilmpjes van bijvoorbeeld IS.

Kortom, de mislukte sociale integratie van allochtone jongeren, maakt hen mentaal zwakker, waardoor ze gevoeliger worden voor de propaganda van ronselaars. Hierdoor voegen ze zich makkelijker bij een terroristische organisatie. De militaire acties van het westen zou dingen als aanslagen rechtvaardigen.