Hoeveel procent heb je GTA Vice City uitgespeelt?
91 leden hebben gestemd
-
1. Hoeveel procent heb je GTA Vice City uitgespeelt?
-
10%5
-
20%6
-
30%1
-
40%2
-
50%11
-
60%6
-
70%4
-
80%7
-
90%40
-
100%0
-
This poll is closed to new votes
- Log in of registreer om te stemmen in deze peiling.
De adelaar is geland… weer… weer… en weer…
De vette vogel landde op de rots en keek naar de jongeman die daarop vastgebonden lag. Zijn snavel was zo krom als een vishaak. Zijn grote, goudkleurige ogen schitterden in de zon. “Alle kraaien nog-an-toe! Wat een heerlijke verrassing!” kraste de adelaar. Als hij lippen had gehad, dan had hij ze afgelikt. In plaats daarvan ging zijn puntige tong langs zijn snavel. De jonge gevangene tilde vermoeid zijn hoofd op. Hij was een knappe jongeman die alleen gekleed was in een lendendoek. Hij knipperde tegen de felle zon en staarde naar de vogel. “Donder op!” snauwde hij. De vogel hipte van zijn ene poot op de andere, zo heet was de rots. “Zeg, let een beetje op je woorden, wil je? Ik ben een adelaar, de koning van de vogels!” “Sorry hoor,” zei de jongeman spottend. “Ik bedoel natuurlijk: Donder op, Hoogheid!” De adelaar schokschouderde. “Je hoeft niet meteen kwaad te worden. Ik doe gewoon mijn werk. Een vogel moet doen wat een vogel moet doen.” “En ik heb er schoon genoeg van dat ieder gevederd beest van de berg Olympus hier naartoe komt, naast me neerploft en me aan gaat zitten staren,” beet de gevangene hem toe. De vogel haalde eens diep adem en zette gewichtig zijn borstveren op. “Ik ben hier met een missie. Een of andere ouwe gek op de bergtop heeft mij, Youp de koninklijke Adelaar, hierheen gestuurd.” “Op de bergtoppen wonen alleen maar goden,” zei de jongeman. “Ook goed, dan heeft een of andere ouwe god me hierheen gestuurd. Een grote eekhoorn met lang, wit haar en een joekel van een baard.” “Lantyz!” “Kan wel… in ieder geval zei hij tegen me: ‘als je naar die rots vliegt, zie je daar de jonge Joris vastgebonden liggen’,” ging de vogel verder. “Ik ben Joris! Heeft de oppergod Lantyz me dan vergeven? Kom je me dat vertellen? Ben ik een vrij man?” “Nou, nee. Die ouwe zei dat ik hierheen moest gaan en je lever moest opeten.” De jonge god kreunde. “Ik heb hem niet tegengesproken, dat snap je,” grinnikte de adelaar. “Ik hou wel van verse lever. En vooral als die gebakken is met uitjes.” “Maar dat wordt mijn dood!” riep Joris uit. “Welnee. Je bent onsterfelijk! Een echte over-lever. Ha, ha, ha,” kakelde Youp de vogel. De god knipperde omdat het zweet hem in de ogen liep. “Maar dat doet pijn,” slikte hij. “Jammer dan,” kraste de vogel en hij kwam een stap dichter naar zijn slachtoffer toe. “Je hebt zeker nogal wat uitgevreten dat je dit hebt verdiend?” Joris keek zuchtend naar de brandende zon. “Vroeger kon ik me net zo door de lucht bewegen als jij. Op een dag ben ik naar de godenberg Olympus gevlogen en had ik een heleboel borden mee naar beneden genomen.” “Goed plan van jou… anders had ik nu je lever niet op kunnen eten.” Youp grijnsde gemeen. “Ik heb de heilige borden aan mijn vrienden gegeven,” ging Joris verder. “Aardig van je,” vond de adelaar. “Nou ja, maar Lantyz had me verbóden om mijn vrienden de borden te geven. Hij was woest! En voor straf werd ik op deze rots vastgeketend.” “En bovendien ga ik je lever opeten,” hielp Youp hem herinneren. “Moet dat echt?” zuchtte Joris. “Alle kraaien nog-an-toe! Je bent toch een held, of niet soms? Zit niet zo te piepen en laat me even rustig eten.” De vogel boog voorover en Joris begon te schreeuwen.
Toen de vogel klaar was, greep hij de lever in zijn klauwen en spreidde zijn vleugels. De bergwind tilde Youp op en langzaam zeilde de vogel naar boven. “Tot morgen, Joris!” riep hij. “Tot morgen?” kreunde Joris. “Welke lichaamsdeel van me ga je morgen dan opeten?” “Hetzelfde,” kraste de adelaar. “Dat is nu juist je straf. Je lever groeit gewoon weer aan. Morgen kom ik terug en dan eet ik hem weer op – en overmorgen… en over-overmorgen… en over-over-overmorgen… tot in de eeuwigheid! Nou, tot ziens, hè?”
Joris draaide zijn hoofd zo dat hij naar zijn buik kon kijken. Het was niet te zien dat de adelaar zijn lever eruit had gehaald. Elke dag kwam de adelaar terug. Dag in dag uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Tot op een dag…
“Hoi Jowx!” riep Youp de adelaar vrolijk toen hij op de zonovergoten rots landde. “Hoi Youp Aad,” grinnikte Joris. De adelaar deed een stap achteruit. “Eh… je ziet er nogal gelukkig uit vanmorgen, Jor.” De jonge god knikte opgetogen. In zijn ogen blonk een gemeen lichtje. Opeens schoot zijn hand uit en hij greep de dikke nek van de vogel beet. “Iek!” Piepte de adelaar. “Waar zijn je kettingen?” “Er kwamen twee goede vrienden langs en die hebben ze kapot getrokken.” Joris grinnikte terwijl zijn hand zich nog strakker om de nek van de vogel sloot. Twee mensen kwamen vanachter een rots te voorschijn. “Mag ik je voorstellen aan Pietje II en Mirrrr,” zei Joris. “Ze zijn de grootste helden aller tijden.” “Aangenaam kennis te maken, PII en Mir³,” hijgde de adelaar. “Eh… ik moet terug naar mijn nest Jor, dus wil je zo goed zijn me los te laten?” “Jij gaat helemaal nergens heen,” verzekerde Joris hem. “Nou ja… die lever elke dag kwam ondertussen toch mijn neus uit,” mompelde de grote vogel. “Mirrrr gaat je vermoorden,” zei Joris rustig. “Ze staat te popelen.”
“Hoor eens, Joris… vriend… ouwe reus… je hoeft niet meteen kwaad te worden, hoor. Ik deed alleen mijn werk. Alle kraaien nog-an-toe! Een vogel moet doen wat een vogel…” Joris liet hem niet meer uitspreken. Hij kneep de keel van de vogel dicht. “Maar raad eens wat ik doe vóórdat Mirrrr je vermoord?” “Eh… mijn lever opeten?” gokte de vogel. Joris knikte. “En die ga ik fijn samen delen met Pietje II en Mirrrr.” “Nee joh, Joris! Dat smaakt smerig! Jakkes! Echt waar! Het is gewoon goor.” “Dat kan wel zijn, Youpje Aad, maar vergeet één ding niet: niets smaakt zo zoet als… wraak!”
En zo leefden Joris, Mirrrr en Pietje II nog lang en gelukkig. En Youp de Adelaar? Tja…
Einde!
13 reacties
Recommended Comments