Editie 83 - Joris' Column
Deze rubriek is geschreven door Jowx!
Daar zijn we weer, deze week met een andere insteek als normaal. De nodige frustraties zijn weer aanwezig, maar met emoticons kan je een bepaalde zelfreflectie ontwikkelen. Leuk hé, moeilijke woorden. Dat wil zeggen dat je een bepaald stuk met een ander gevoel leest door het gebruik van een emoticon. Jullie krijgen een kijkje in mijn dagelijks leven, kortom, een dodelijk saai verhaaltje over mijn dagelijkse belevenissen.. Verder is er vrij weinig vooraf te vertellen, veel leesplezier!
Ik had gehoopt deze column te kunnen typen op een nieuwe laptop, eigenlijk had dat ook gekund. Maar wegens technische problemen ook weer niet, de webcam werkt niet.. Nu zul je denken, nou en? Nou, hij doet het dus niet. Gelijk contact gezocht met de Costumer Care afdeling van de fabrikant, geweldige service overigens. Maar ondanks de deskundigheid van de medewerker deed na elke mogelijke oplossing iets anders het niet meer. Zo was het eerst enkel de ingebouwde webcam, daarna het programma waarop deze zou moeten draaien, tot slot ook de software die media moet afspelen. Doet het allemaal niet meer, dus zijn laatste advies was een volledig systeem herstel. Ja, alles weer kwijt dus. Maarja, dan zie je ook hoe uitgekookt ze zijn. Ze proberen er gewoon voor te zorgen dat je geen contact meer kan leggen met de online service, probleem opgelost.
Waarom zijn mensen zo eigenwijs? Ze zien iets aankomen, maar weigeren stappen te ondernemen om iets te voorkomen. Zo zie ik ook dagelijks op m'n werk van die mensen die als schapen naar je staan te kijken als je met meer dan 20 winkelwagentjes, 21 om precies te zijn, met een rotgang op ze af komt lopen. Nu zetten we even de tijd stil, wat denken ze nu? Ze staan voor de ingang van de supermarkt met elkaar te praten, ze zien een rij winkelwagens op hun afkomen. Opzij stappen of gewoon verder blijven praten, of beide. Zo simpel, maar... De tijd gaat weer verder, op het moment dat het wagentje ongeveer 50 centimeter van hun verwijderd is ondernemen ze actie. Natuurlijk die gene die naar je kijkt, die zegt dan tegen zijn/haar gesprekspartner dat ze beter opzij kunnen stappen. Die laatste, die voor alle duidelijkheid met zijn/haar rug naar mij toe staat, moest voor het opzij stappen nog even achter haar kijken. Om vervolgens met veel gegil de klap te incasseren, natuurlijk totaal onverwachts.. Dan is meestal de gene die geraakt word even stil, de ander word daarentegen meestal wel boos. ''Dit kan toch niet!'' Wel dus..
Op donderdag stond ik in de bus niet op voor het manke oude vrouwtje..
Op dezelfde donderdag in dezelfde bus waren nog genoeg stoelen vrij.
Klussen met slaapgebrek is niet goed, columns schrijven met slaapgebrek is een ramp. Het gebrek aan inspiratie, het onderwerp dat op zaterdag om 21:00 nog niet bekend is. De deadline die met een noodgang op je afkomt, de paniek die losbreekt. Ik lijd overigens niet aan slaapgebrek.
Veel mensen nemen deze column niet serieus, amen.
Joris
3 reacties
Recommended Comments