Editie 86 - Joris' Column
Deze rubriek is geschreven door Jowx!
Elke week twijfel ik weer of ik met ''goedemorgen'', ''goedenavond'', of ''goedemiddag'' moet openen. Na lang nadenken heb ik besloten om deze week maar gewoon geen opening te gebruiken, zo heb ik ook gelijk het onderwerp voor deze week gevonden. Met 4 en 5 mei in het vooruitzicht heb ik besloten om deze week een onderwerp te kiezen dat iets meer serieus is dan wat normaal van mij verwacht word. Niet dat er van mij iets normaals verwacht word, of dat er van mij normaal iets verwacht word. Maar dat terzijde. Om jullie de verdere nonsens te besparen sluit ik deze opening af, veel leesplezier.
Af en toe denk ik soms aan dingen die niet echt logisch zijn, de leden die me wat langer kennen zullen nu ''DOH!'' denken. Maar dan heb ik het ook over dingen die voor mij zelfs raar zijn, en ja dat kan. Neem nou nadenken, iedereen doet het wel eens. Daar tegen staat dat iedereen het wel eens ook niet doet, en sommige kunnen het simpelweg niet. Die laatste groep zijn de beste groep om grappen over te maken, ze snappen het toch niet. Dat zou wel erg laag zijn, dus dat doen we! Neem hier even een pauze bij het lezen en denk goed na over de laatste zin, probeer het te 'begrijpen'. Nu komt het punt dat we nadenken met iets, veelal je hersenen als het goed is. Bij sommige een pinda of wat vliegjes, maar dat doet er niet toe. Maar met je hart kun je ook enigszins nadenken, op sommige momenten kun je beter je hart volgen dan je hersenen. Hoewel je hersenen dan gewoon je hart volgt en jij weer je hersenen die eigenlijk gewoon jouw wil volgt, snap je? Goed zo. Jongens hebben nog de gave om met iets anders na te denken, dit zit tussen hun benen en wanneer ze ermee nadenken worden ze er ook naar vernoemd. I rest my case.
Soms is het nodig om ergens bij stil te staan, de meeste van ons rennen door het leven en missen op die manier af en toe de dingen die het leven maken wat het is. Dat kan op zowel een positieve of negatieve manier, dat ligt eraan hoe je tegen een bepaald onderwerp aan kijkt. Over het algemeen ben ik iemand die niet graag nadenkt over de dood, ik probeer gesprekken en gedachten erover zo veel mogelijk te vermijden. De dood is zoiets mysterieus, zoiets pijnlijks en tegelijkertijd heeft het zoveel vrede in zich. Maar misschien is het op sommige momenten toch belangrijk om er even bij stil te staan, dit komt later nog terug in deze column. Er gebeurt dagelijks enorm veel op de wereld, zo ook in ons eigen landje. De Belgen onder ons moet ik nu helaas uitsluiten, maar die snappen het toch niet om de simpele reden die in de tweede alinea staat beschreven. Het nieuws brengt vaak enkel de negatieve gebeurtenissen, veel van de positieve word niet eens opgemerkt door de landelijke media. Maar goed, daar is weinig aan te doen. Wie wel eens de tv aan zet op een verkeerd tijdstip en word overladen met het nieuws en niet meer (kan) wegzappen, moet wel en keer iets gezien hebben waarbij die ging nadenken. Meestal gaan we nadenken bij dingen die zijn aangericht door mensen die op dat moment niet na dachten bij hun daad, zinloos geweld is hier een voorbeeld van. Maar ook het nutteloos slopen van dingen, het uitschelden van voorbijgangers en overmatig alcohol gebruik van kinderen van 4 (geestelijke leeftijd) zijn de orde van de dag. Om maar niet te spreken over alle oorlogen en de strijd om macht over de hele wereld, waarin olie vaak een belangrijke rol speelt. Zinloos geweld pak ik uit het lange lijstje van de dagelijkse negatieve gebeurtenissen. Want waar zijn we nou toch allemaal mee bezig? Hoe halen we het in ons hoofd om in godsnaam zomaar iemand de dood in te trappen. Natuurlijk speelt drank soms een grote rol, maar dat is een te makkelijk excuus. Kort geleden was het weer raak, dit keer was het een postbode van TNT die de dood vond. Een groepje jongeren was de boel aan het slopen, de postbode zei er wat van en moest met de dood betalen. De verdachten zijn 16 en 17 jaar oud, of eigenlijk jong. Het is toch niet te geloven dat dit zomaar kan, natuurlijk gebeuren er veel ergere dingen op de wereld zoals volkerenmoord. Maar waarom? Waarom mag er niks meer gezegd worden op straat? Waarom moet alles kapot? Waarom moet iemand gelijk de dood in geslagen worden? Het is zo nutteloos, zo achterlijk en zo laf. Het waarom zal waarschijnlijk nooit beantwoord worden, de lijst met slachtoffers van zinloos geweld zal helaas alleen maar groter worden. Misschien iets om bij stil te staan, langer als één minuut.
Ik ben niet gelovig, of het bewust of onbewust is weet ik niet. Toevallig kwam ik midden een een sessie van twee Jehova-getuigen, omdat ik geen uitweg meer zag moest ik weel eventjes meeluisteren. Toen kwam er een stukje dat mijn aandacht pakte, het stukje over vrede. Er werd verteld dat God beloofde dat er ooit een tijd komt dat er geen verdriet meer is, een tijd van vrede en een tijd waarin we geen pijn meer kennen. Een tijd die ooit moet komen, maar wanneer wist hij niet. De man vertelde dat hij het zo mooi vond, dat er ooit zo'n tijd moet komen. Hij zei dat hij benieuwd was wanneer deze tijd zou aanbreken, hij kon er min of meer niet op wachten. Op het moment zelf ben ik er niet op in gegaan, maar toch ging ik er later over nadenken. Op een gegeven moment was het voor mij opeens duidelijk, de tijd die de man beschreef was simpelweg de dood. Een tijd die ooit zou moeten komen, zonder pijn en vol vrede. Althans, voor de gene die overleden is natuurlijk. Wanneer je er op zo'n manier naar kijkt is de dood niet eens zo negatief, dat neemt niet weg dat ik er nog steeds niet graag over praat.
Op 4 mei is het weer Doden herdenkingsdag, de dag waarop we in het algemeen braaf een minuutje stil zijn om acht uur 's avonds om vervolgens weer met de normale bezigheden verder te gaan. We herdenken de slachtoffers die zijn omgekomen voor onze vrede, mensen die letterlijk hun leven gegeven hebben om ons te beschermen. Mensen die ervoor hebben gevochten zodat wij in vrede kunnen leven, mensen die gezinnen en kinderen hebben achter gelaten in rouw. Mensen die.. Die eigenlijk gewoon mensen waren zoals jij en ik. Maar we herdenken ook andere overledenen, onze naasten bijvoorbeeld. Om 20:00 is iedereen even stil, weinigen zonder enige gedachte. Maar denk deze keer eens na, denk aan de mensen die alles hebben moeten geven. Denk na over de slachtoffers van zinloos geweld die zonder enige reden niet meer verder mochten leven. Denk na over de mensen die geen kans hebben gehad om te leven zoals wij nu leven. Denk na over de mensen die hun hele leven in armoede hebben moeten leven en zelfs daardoor zijn omgekomen. Geef ze het respect dat ze verdienen, herdenk ze. Kijk vervolgens een naar jezelf, in welke vrijheid je leeft. Je hebt de vrijheid om min of meer te doen en laten wat je zelf wilt. Je hebt de mogelijkheid om te studeren, je kan vrij over straat rondlopen, je kan eten wat je wilt, je kan leven zoals jij het wilt. Allemaal erg vanzelfsprekend. Maar denk eraan dat het niet altijd zo geweest is, er zijn mensen die geleden hebben voor de vanzelfsprekende dingen van vandaag. Want vrijheid is niet vanzelfsprekend, vrijheid is het grootste geschenk dat je kan krijgen. Daar moet je maar eens bij stil blijven staan, daar moet je eens goed over nadenken.
Om nog even terug te komen op de tweede alinea, wie tijdens het ''pauze moment'' de grap niet snapte.. Tja.. Uitleggen zal waarschijnlijk niet veel helpen. ^^ Desondanks bedankt voor het lezen van deze editie van mijn column, tot de volgende week.. Enne.. Blijf nadenken!
Joris
6 reacties
Recommended Comments