Critici
Terugkijkend op de herstart van MAF vraag ik me af: Wat doe je met de kritiek, opbouwend danwel domweg afzeikend, die je hebt gekregen? In eerste instantie, wat ook te zien is aan mijn eigen reacties op die reacties, schiet ik in de verdediging en probeer ik direct een weerwoord te hebben. Maar als ik er dan wat langer over nadenk, het wat dieper tot me door laat dringen, het een nachtje laat rijpen, het op een rustige wijze analyseer, kom ik tot de conclusie dat zo’n reactie eigenlijk helemaal niet nodig is. Het zal wel in mijn natuur zitten, waarschijnlijk door één of ander jeugdtrauma, maar het moet niet nodig zijn; Ik moet het achterwege proberen te laten in de toekomst. Of een reactie nou bruikbare bouwstenen voor een volgend item bevat of neerbuigend geneuzel, dat moet dan niet eens meer uitmaken.
Maar is de terugkeer nou succesvol? Is dit wat ik er van had gehoopt danwel verwacht? Het maakt me eigenlijk helemaal niet uit of het succesvol is: Wat ik het belangrijkste vind is dat ík het leuk vind, dat ík de humor ervan inzie en dat ík vind dat er weer een succesvol item staat. Vindt een ander dat niet? Prima, klik het maar gewoon weg, of laat een nietszeggende reactie achter, ik zal er niet wakker van liggen. Dat doen andere hersenspinsels wel. Natuurlijk is het leuk als anderen om mijn items kunnen lachen, ergens hetzelfde over denken of een leuke discussie naar aanleiding van mijn item starten. Maar daar gaat het me in beginsel niet om, zolang ik maar van me af kan schrijven en me vermaak.
Nu is het niet zo dat de reacties me helemaal niets doen, integendeel zelfs. Een reactie als “Moesten we hier nu 4 maanden op wachten: een rubriek die voor het grootste deel al gepubliceerd was?” op het item Rectificatie van 10 december jongstleden vind ik bijvoorbeeld nergens op slaan. Want nee, natuurlijk heb je daar niet op moeten wachten, had wat nuttigers gedaan met je leven. Alsjeblieft zeg, alsof je verplicht bent om in eerste instantie al in aanraking te zijn gekomen met het fenomeen MAF, of gedwongen bent om ook dit item te lezen, laat staan dat je hebt móeten wachten, 4 maand lang, op de betreffende rubriek. Daar kan ik dan echt de achterliggende gedachte niet van ontcijferen, dat soort reacties
Of iets in de trant van “Wat een slappe shit. Ik wil weer iets nieuws, geen kopie.” Ja, sorry hoor, maar kom ik over als een machine waar je een muntje ingooit en die vervolgens een briljant stukje tekst levert? Ok, ook ik weet dat ik de lat voor mezelf hoog heb gelegd met de eerste paar edities van MAF, maar zoals het bekende gezegde luidt: Garanties uit de toekomst bieden nog geen prestaties voor het verleden.
Zeg Nandro, nu schiet je toch weer in de verdediging hè. Althans, daar neigt het toch wel flink naar, dat was toch niet meer de bedoeling? Daar moet ik mezelf toch gelijk ingeven, maar het is nog even niet anders. Terugkijkend op dit item is ’t eigenlijk niet bijster humoristisch, interessant of het tegenovergestelde van slappe shit. Maar ach, wat boeit het ook; Ik heb me weer vermaakt, vond ’t leuk om te schrijven en ben diep van binnen wel tevreden met het resultaat. Dus, kom maar weer met die reacties...
6 reacties
Recommended Comments