Deze rubriek is geschreven door Bierbuikje!

Er is deze week weer ongelooflijk veel gebeurd. Er zijn weer 100 pagina’s bij het BeaT DowN gang talk, de persoon bij de ‘GTA Games Personage Quiz’ is ook nog steeds niet geraden en natuurlijk was school ook weer een ramp. Ik heb deze week verschrikkelijke buikpijn gehad, dus dat scheelde weer een dagje school en er is nog veel meer gebeurd. Vandaar dat het onderwerp waar ik het over ga hebben ook haast niets anders kan zijn dan natuurlijk: het concert van Jan Smit.

Ja inderdaad, ik ben afgelopen week op het moment dat Oceans Weakly News nummer 116 uitkwam naar het concert van Jan Smit geweest. Daar ben ik veel te weten gekomen waarvan ik daarvoor dacht dat het helemaal niet zo was, maar dat komt zo allemaal. Eerst zag ik er helemaal tegenop toen ik nog thuis zat. Ik had al een aantal smoezen en trucjes bedacht om thuis te kunnen blijven, zo schoot via mijn oor te binnen (naar een idee van 2fast{0}) dat ik alle autobanden wel lek kon steken met een punaise, maar dat leek mij niet het beste vanwege het risico dat ik daarna naar geen enkel uitje toe mocht. Zoals TDF (soort club), de keet, schoolfeesten, op stap met vrienden enzovoort. Uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd en ben ik toch maar met mijn ouders en zus meegegaan naar Groningen in het Martini Plaza om daar Jan Smit te gaan koekeloeren.

De heenweg naar Jan Smit ging gewoon normaal. Mijn vader nam weer eens een omweg van 30 kilometer zodat de afstand in plaats van 100 kilometer nu 130 kilometer was. Hij zei dat hij een kortere weg wist. Uiteindelijk na een lange vermoeiende rit en mijn Mp3 al duizenden keren te hebben afgespeeld kwamen we eindelijk aan in Groningen. En toen kwam het volgende probleem: ‘Waar moeten we heen?’ Tsja, kom daar nog maar eens achter, we zagen heel wat auto’s dezelfde kant oprijden en mijn moeder zei: “Volg die auto’s maar.” Maar mijn vader was natuurlijk weer zo koppig om een paar afslagen te missen, maar we hadden geluk. Daar stond een bord van 5 bij 5 meter met erop: ‘Jan Smit ’. We volgende het pijltje, kwamen bij een parkeer terrein en we parkeerden onze auto. We stapten uit en we zagen nog meer mensen lopen, we liepen ze achterna en zo gingen we richting Martini Plaza.

Na 5 minuutjes lopen kwamen we aan bij Martini Plaza. Het was er een drukte van jewelste. Allemaal oude oma’s, jonge meisjes, moeders en ik daar een beetje schamend doorheen lopen te hopen dat ze me niet zien. Volgens mij was ik daar werkelijk de enige jongen. We brachten onze jas naar de garderobe en gingen het stadion in. Het viel me een beetje tegen. Ik had iets verwacht dat veel groter was, want ik was ook al bij Guus Meeuwis geweest en die had het hele PSV stadion vol, en bij de toppers ben ik ook geweest en daar was de hele Arena vol. En hier was het een kleine tribune, ongeveer 4 vakken in een voetbalstadion, met nog 2 vakken ervoor. We gingen naar onze plek en we zaten tussen allemaal meisjes in. Ik was een beetje op zoek naar een mooi meisje, maar ik kon ze niet echt vinden. Uiteindelijk na een kwartier wachten begon het, het voorprogramma.

In het voorprogramma zaten Monique Smit en de drie j’s. Van Monique stond ik echt versteld, zij kon best mooi zingen terwijl ik overal had gehoord dat ze vals zong, het was helemaal niet waar wat ze zeiden en ik vond het heel mooi wat ze zong. Mijn zus zei dat ze soms tegen het valse aan zat, maar daar merkte ik niets van. Of lette ik teveel op haar korte rokje? Afijn, ze kon mooi zingen. Daarna kwamen de drie j’s. Van deze 3 had ik nog nooit een nummer gehoord. Ik kon ze wel een beetje van ‘De zomer voorbij’ op Nederland 3, maar verder niet. Van hen was ik een beetje teleurgesteld. Ze zongen geen mooie nummers vond ik. Voor mijn gevoel allemaal trage nummers waar ik niet echt van houd. Ik was ook blij toen ze weer weg waren. Toen het voorprogramma voorbij was werd het gelijk pauze. Er was een signeer sessie in de gang waar je cd’s van Monique Smit en de drie j’s kon laten signeren, maar daar was volgens mij niet veel bekijks voor, want iedereen bleef in de pauze gewoon zitten of haalde wat te drinken. En toen was de pauze na een halfuurtje weer voorbij en kwam Jan Smit.

Jan Smit kon best wel mooi zingen, niet alle nummers waren even prachtig, maar er zaten mooie nummers tussen. Leuke meezing nummers. Onder de liedjes van Jan Smit was er telkens een man van ik schat wel 2 en een halve meter die 3 plekken voor ons zat en hij ging telkens staan. Dat was best wel irritant, want dan moest ik ook gaan staan als ik het nog wou zien. Hij stond precies voor mijn uitzicht om Jan Smit te kijken. Gelukkig ging hij altijd snel weer zitten omdat iedereen bleef zitten en hij zich dan verlegen voelde. Verder konden we nog verzoeknummers indienen bij hem. Het mooiste nummer van die hele avond ging hij toen zingen. Het lied ‘O dennenboom, o dennenboom.’

Om half twaalf was het concert ongeveer voorbij en gingen we nog wat te drinken halen. Iedereen ging als een speer naar de uitgang dus alles stond stil, dat was best wel onhandig en het duurde wel een kwartier tot twintig minuten voordat wij een afstand van 50 meter hadden afgelegd. Toen we wat drinken hadden gehaald gingen we weer terug naar de auto en reden we van de parkeerplaats af. Tot onze verrassing ging het ontzettend snel, want bij Toppers in Concert duurde het voorzichtig geschat anderhalf uur voordat we uit de parkeergarage waren, bij Paul de Leeuw duurde het slechts een uur en een kwartier voordat we van de parkeerplaats waren, maar hier konden we zo door rijden. Eigenlijk ook niet gek, want bij andere concerten waren ook veel meer mensen.

Op de terugweg hadden we wel honger en het idee kwam naar voren om wat patat op te gaan halen. De Mc Donalds in Groningen was tot twaalf uur open en daar wouden wij wel heen, maar mijn vader had een beter idee. Er stond een goede patatbakker op een plaatsje waar we toch langs gingen op de terug weg, maar dat was wel weer 30 kilometer omrijden, maar wie deed daar nu moeilijk over? Tuurlijk, niemand. Behalve een auto vol mensen die mee rijden. Toen kwamen we na een half uur bij de patatbakker aan en mijn vader stond even stil en we zaten te wachten van waar wacht hij nu op en hij kwam ineens met het bericht: “Hij is dicht.” Wij waren toen dus weer behoorlijk teleurgesteld, want we hadden nogal honger dus zette mijn vader zijn voet op het gaspedaal en reden we verder naar huis. Thuis zette mijn vader de frituurpan aan en kregen we allemaal 3 frikadellen en die waren heerlijk. Uiteindelijk was alles toch nog goed afgelopen en konden we met een heerlijk gevuld buikje op bed.

Ik hoop dat jullie genoten hebben.

Bierbuikje