Editie 138 - Reporter Bulldog

Reporter Bulldog

Artikel geplaatst door Dutchy3010 23 mei 2009

573 bezichtigingen

Deze rubriek is geschreven door

De vijfde rubriek van Reporter Bulldog word een extra uitgebreide deel, omdat de vorige twee Rubrieken een beetje kort waren. Dus dit is een soort van goedmakertje. Deze week staat een verhaal op de planning van een tankauto die van de weg raakte. Wat maakte ik allemaal mee. Wat heb ik gezien. En hoe ging ik ermee om.

Tankwagen Kantelt met giftige stof

Het is maandagochtend ik heb nog niet geslapen, omdat ik er nog geen zin in had gehad. Om half acht smorgens net op het moment dat ik me bed ben ingekropen gaat de pieper af. Een melding van een OGS (ongeval gevaarlijke stoffen) word gemeld aan de Oosterhorn in Farmsum. In eerste instantie kijk ik verontwaardig naar de pieper. Ik lig twee minuten naar de pieper te kijken en op dat moment schiet er door me heen wat er precies aan de hand is. Ik pak me kleren van de grond en trek ze weer aan. Ze voelen nog warm aan, want ik had ze tien minuten geleden op de grond gegooid en was in bed gekropen. Ik loop naar beneden pak de camera en loop rustig naar de auto. Vreemd genoeg heb ik niet zoveel haast die dag. Ik was al een beetje moe, maar op het moment dat ik in de auto stapt gaat het toch een stuk sneller dan verwacht.

Als ik de kazerne voorbij rij zie ik de brandweer wagens al half uit de kazerne staan met de manschappen erbij. Ze zijn nog niet vertrokken dus ik heb nog alle tijd om er te komen. jammer genoeg kom ik weer achter een auto te zitten die het allemaal rustig aan doet. Hun moeten tenslotte naar hun werk en ik heb geen sirene op me dak. Toch steeds tuurde ik in me achteruitkijkspiegel om te zien als de brandweer er al aankwam, maar dat was nog niet het geval. Ik sla de bocht om bij de zeesluizen en zie ik de verte al een vrachtwagen op ze zijkant liggen. Ik zie dat de politie er een beetje doelloos bijstaat en niks anders doet dan het verkeer om de vrachtwagen heen leid. Hier schrik ik toch wel een beetje van. Ik had verwacht dat de persoon nog in de vrachtwagen zat, maar op het moment dat ik uit de auto stap zie ik dat hij niet meer in het voertuig zit en gewoon rond huppelt op de weg. Ik loop naar de andere kant van de weg om zo dicht mogelijk bij de vrachtwagen te komen. Ik pak ondertussen even me telefoon om een collega te bellen. Mijn collega neemt de telefoon op en vraagt waar ik ben. Ik zeg dat ik al ter plaatse ben. Ik kijk achterom en in eerste instantie schrik ik. Een brommer. Het lijkt op de brommer van me ex. Ik draai me weer om en blijf strak voor me uitkijken. Ondertussen spoken er allemaal woorden door me hoofd. Die ik hier niet ga nomen. Ik kijk nog eens achterom en zie dat me collega achter me loopt. We zijn nog steeds aan het bellen. en ik zeg met een lach. Ah, daar ben je. Ik druk de telefoon uit en zie dat de persoon op de brommer niet me ex was, maar een jongen die ook altijd bij ongevallen en branden is voor Video's. Ik kan weer rustig ademhalen en maak vlug even wat foto's. De sirenes klinken al in de verte en dus de brandweer komt eraan. Ik maak een paar foto's van het vrachtwagen zo dicht mogelijk als ik kan. Ik draai me om en maak vlug wat foto's van de aangekomen brandweer wagens. Ik sta te kijken en maak ondertussen wat foto's. De bevelvoerder moet de politie vertellen wat de politie moet doen. De wegen afsluiten en de personen rondom het wrak weghalen. Ook wij moeten weer terug en worden neergezet achter een verkeersbord. Gelukkig zien we kans om toch dichterbij te staan dan waar we eigenlijks hadden moeten staan. Gek genoeg hebben we toen we zo dichtbij de tankwagen waren niet het gevaar gezien wat er eigenlijks schuilde. De pieper gaat weer en er worden meer eenheden gealarmeerd. Dit ziet er niet best uit. Het is natuurlijk totaal onduidelijk wat voor goedje er in de vrachtwagen zit en daarom word alles hermetisch afgesloten. Op een duur gaan de bruggen open en worden verschillende grote wegen afgezet er ontstaan files, wat hier eigenlijks nooit gebeurt. Een van de fotografen had vlug een paar foto's kunnen nemen van de achterkant van de tankwagen. We hebben uitgezocht, wat voor stof er in de wagen zat en dit Bleek Aniline te zijn. Dit is een zwaar giftige stof waar je aan kan sterven als je er te lang aan blootstaat. Gelukkig stond ik uit de wind en voelde ik me ook helemaal goed. Het goedje ruikt lekker. En dat is ook het probleem. Als je er aan gaat wennen ben je al zo goed als dood. We waren allemaal toch een beetje bezorgd van wat er ging gebeuren. Toen ook de Ambulance en politie ter plaatse waren werd er GRIP1 gegeven.

Wat dus inhoud dat de brandweer van de stad zelf Groningen en andere omliggende korpsen ook ter plaatse komen. Door alle ter plaatse gekomen hulp diensten leek het een ramp senario, wat het op dat moment ook was. GRIP1 word niet zomaar gegeven. De brandweer moest meten als het goedje ook verspreid was door de lucht. Later zou blijken dat dit niet het geval was gelukkig. Na een poos wat foto's te hebben gemaakt is een van onze collega's wat eten en drinken gaan halen. We stonden daar ten slotte al een hele poos en hadden aardig honger. Na een half uur kwam hij terug met eten en drinken. Terwijl de brandweer aan het uitrusten was kwam ook het bedrijf ter plaatse die de vrachtwagen zou leegpompen. Ze gingen met heftrucks pompen van vrachtwagens halen en gingen aan de slag om het gevaarlijk goedje uit de vrachtwagen te halen. Op dat moment besloot ik naar huis te gaan. Ik had namelijk gehoord dat het nog de hele dag in beslag zou nemen en ik was toch aardig moe geworden. Een van de collega's had smorgens al gezegd dat mijn auto lampen branden. Ik geloofde hem niet en ging gewoon verder op dat moment waarmee ik bezig was. Toen ik dus op dat moment naar huis wou gaan kwam ik erachter dat het geen leugen was geweest. Ik kon inderdaad de auto niet meer starten en moest gesleep worden door een collega met een sleep touw. Ik had nog gevraagd als de politie of de gemeente start kabels hadden maar ook dat was jammer genoeg niet het geval. Deze dag was een aardige puin zooi niet alleen voor onze stad, maar ook voor mijzelf...