Wacht niet tot morgen.. Deel 8

Deel 8

Eenzaam loop ik weer over straat, eigenlijk durf ik niet meer bij Sven in de buurt te komen. Vroeger wou ik alleen maar bij hem zijn, nu wil ik eigenlijk zo min mogelijk bij hem zijn. Zou het door Sanne komen? Dat moet toch wel? Ik besluit me van die gedachte af te slaan en eens iets leuks te gaan doen. Ik bedenk me dat ik al tijden niet meer in de stad ben geweest, ik loop richting de bushalte. Maar onderweg breek ik mijn rit af. Ik bedenk me dat het toch geen zin heeft. Wat moet ik doen? Ik besluit een terrasje op te zoeken, daar zit ik met een spa blauw te denken. En te denken. Ik sta op, leg een tientje op tafel en loop al huilend richting de spoorweg. “Wat is mijn leven?” “Ben ik nou Bi?” Allerlei vragen spoelen door mijn hoofd, ik weet niet wat ik denken moet. Ik begin sneller te lopen, te rennen. Zo snel als ik kan naar de spoorbaan. Een minuut later sta ik daar…

Ik kan het niet, ik heb al niks. Waarom zou ik dit doen, al huilend zak ik naar beneden en ga ik zitten. Ik huil, zachtjes maar zeker hoorbaar. Vele mensen om mij heen kijken naar me, ik voel het. Ik voel opeens een arm, een arm die om mij heen slaat. Het is Sanne, ik denk dat ik droom maar echt. Het is Sanne, ze is bij me. Ze steunt me, ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Ik kijk haar aan, zij kijkt mij aan. Ze geeft me een kusje op mijn wang en vraagt mee te gaan naar haar huis. Ik ga mee, en daar doe ik mijn verhaal. Alles, van vroeger tot dit moment. Ze kijkt me aan.. “Het is jouw keuze, maar stiekem houdt ik ook veel van jou” fluistert ze me toe. Ik sta op, en vraag of het mogelijk is dat ik hier eventueel kom overnachten. “Ja natuurlijk." klikt een aardige stem achter mij. Een vrouw van ongeveer 40 jaar komt de keuken binnenstappen. “Ik heb alles gehoord, je bent hier altijd welkom kerel..” zegt ze tegen mij. Ze stelt zich voor, ze heet Karin. Ze is erg aardig, ik bedank haar hartelijk en groet de twee dames. Ik loop naar buiten..

Weer begin ik te denken, langzaam loop ik naar huis. Ik houdt van Sanne, maar Sven dan? Hij was er altijd voor mij. Moet ik hem nu laten stikken? Had ik maar ouders om hulp te kunnen vragen. Maar helaas, ik neem mijn besluit. Ik ga naar huis. Aangekomen pak ik twee koffers en prop snel daar al mijn kleren in. “Timon, wat doe je?” hoor ik ineens. ∞

©Fiegel5, GTAForum