Deel 10

Toch vraag ik mezelf af waarom ik dit doe, hij is zelf gegaan. Waarom zou ik erachteraan gaan? Ik weet het eigenlijk niet. Nouja, ik weet het wel. Ik hou gewoon te veel van hem. Zou dat de reden zijn dat ik hem achterna ga? Dat moet toch wel? Ik weet het zelf ook niet meer, maar iets in me vertelt me dat ik door moet gaan. Naar Sanne, naar Timon. Naar allebei, ik ga dan wel voor Timon natuurlijk. Maar oké. Ik kom dichterbij, en hoe eerder ik dichterbij kom hoe sneller mijn hart klopt. En hoe meer zenuwen ik krijg om te falen.

Maar hoe dan ook, 5 minuten later sta ik voor de deur en wacht ik totdat er open wordt gedaan. Een oudere vrouw doet open en ze kijkt me aan. “Is Timon daar?” vraag ik. Ze knikt en gaat hem halen, als Timon even later voor me staat barst ik in tranen uit. Ik vraag al huilend “waarom Timon, waarom?” Ook hij krijgt tranen in zijn ogen, ik zie aan hem dat hij het moeilijk heeft. Maar hij niet alleen. Ik ook, en de oudere vrouw staat ook haast met tranen in haar ogen. Het enige wat Timon tegen me zegt is “Het spijt me Sven, echt waar”. Hij loopt terug naar binnen, ik zeg tegen de oudere vrouw dat ik zijn spullen nog wel een keer kom brengen. Ik stel me eigen snel even voor. De vrouw is dus de moeder van Sanne. Ze geeft me een nummer. Ze vertelt dat dit het nummer van Sanne is, en als ik ooit iets wil weten over Timon dat ik dan haar kan bellen. Ik bedank haar hartelijk, en loop terug naar mij fiets.

Ik stap op mijn fiets en fiets zomaar ergens heen, ik trap zo hard dat ik binnen 5 minuten buiten adem ben. Ik stort me op de grond bij een leuk klein vijvertje. Ik denk over vroeger, hoe ik Timon leerde kennen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was toevallig in Haarlem waar hij woonde. Ik logeerde bij een goede vriend, we zouden samen naar een voetbalwedstrijd. Toen ik een dag later door de stad liep zag ik een jongen zitten. Ongeveer even oud als ik, een jaar of 15. Hij zat te huilen op een bankje. Ik ging naast hem zitten, en vroeg of alles goed was. Hij vertelde zijn verhaal over wat er allemaal gebeurd was met zijn ouders. Ik troostte hem, en we leerden elkaar steeds beter kennen. Beter en beter, tot op die ene dag. De zonnige zondag, dat ik hem verkering vroeg. Het ging wat moeilijk, met veel haperingen.. Maar hij zei ja, en we waren gelukkig. Ik nam hem mee naar Volendam. Daar waar ik woonde, we werden daar samen gelukkig.

Maar nu zit ik hier, alleen naar een stel eenden te kijken die samen vechten om een stukje brood. Ik moet hem terug, het moet. Als hij niet wil. Moet ik zorgen dat Sanne hem niet meer wil. Dan is hij vast weer bij mij. Hij komt terug, ik voel het! ∞

©Fiegel5, GTAForum