Deel 12

De gedachte van gisteren zijn nog niet weg, als ik wakker wordt aan zijn kant weet ik weer dat hij terug moet komen. Ik sta op en kijk mezelf streng aan in de spiegel, maar niet voor lang. Ik barst na tien seconden in tranen uit. En val weer terug op de bedrand, in al die jaren heb ik niet veel vrienden meer over. Want ik heb bijna al mijn tijd in Timon gestoken. Helaas moet ik er gewoon aan toegeven. Of toch niet? Wat ik gisteren heb gedaan was stom, ik kan mezelf wel ophangen. Maar ik weet dat ik dan geen stap verder kom. En dan zal ik nooit een stap verder kúnnen komen natuurlijk. Ik lees het smsje wat ik gisteren van Timon kreeg. De harde woorden “Ik wil je nooit meer zien” razen door mijn hoofd. Alweer begin ik te huilen, nou, ja, gewoon te janken als een klein kind van 3 jaar. Ik kom mijn belofte na. Ik ga het proberen op de kwade manier!

Even later loop ik door de stad. Ik denk en denk, totdat ik iets weet. Ik ga naar een bloemist, en bestel een grote mooie bos rode rozen. Ik schrijf een briefje; “Ik hou van je, wanneer kom je me weer bezoeken? Je liefje” Ik laat de bos bezorgen op het adres van Sanne, ik zorg dat het vandaag nog wordt bezorgd. Ik fiets alvast naar het huis van Sanne waar ik besluit te wachten op de bezorger. Als een uur later de bezorger voor de deur staat doet Sanne zelf open. Ze krijg een bos bloemen in haar handen geduwd. Ze bekijkt de bos, en leest het kaartje. Ze kleurt vuurrood en gaat weer naar binnen. Ik pak mijn verrekijker en kijk door het huiskamerraam. Ze flapt helemaal uit tegen Timon, eigenlijk is het best zielig om te zien. Maar het is in voordeel voor mij. Ik loop weg van het huis. Weg van de ruzie, maar met een dikke smile op mijn gezicht!

Ik loop naar de Albert Hein om even wat boodschappen te doen. Normaal doen we dit met z'n tweeën, samen met Timon. Misschien is dat ook wel een voordeel, niet al dat gezonde eten meer in huis. Geen miljoenen stukken fruit, en flesjes Spa blauw. Maar gewoon lekkere hamburgers uit een verpakking, nou alhoewel. Ik heb ze nog nooit op, Timon vond het vroeger altijd maar troep. Maar als ik het wilde, moest ik mijn gang maar gaan. Hij zou het nooit eten. Ik vraag me af wat hij nu zou eten. Ik besluit de hamburgers maar mee te nemen en te eten.

Als ik thuis aankom lach ik eindelijk weer, ik ben gewoon twee mensen aan het scheiden. Haha, hoe zou het Timon nu verlopen? Ik vraag het me wel af. Ik leg mijn hamburgers al denkend in de magnetron. Als ik ze er 2 minuten later helemaal dampend uithaal, gooi ik ze weg. “Wat een smerige zooi!” zeg ik tegen mijzelf.. ∞

©Fiegel5, GTAForum