Deel 14

Dan ben je gelukkig, dan gaat de bel. En dan ben je doodsbang. In het deurgat staat Sven, maar niet zomaar Sven. Maar Sven met een mes in zijn handen. “Nu ga je mee, ik hou verdomme van je!” Ik probeer de deur dicht te doen maar hij houdt me tegen. Hij stampt de deur open en stormt naar binnen. Daar pakt hij me vast en wijst het mes naar me. “Pak je jas, en ga mee!” roept hij. Ik ruik dat hij gedronken heeft. Ik probeer te zeggen dat ik hem niet meer leuk vind, maar hij slaat me keihard in mijn gezicht. Hij schreeuwt dat ik mijn bek moet houden en mee moet gaan. Het mes komt dichterbij, en ik weet dat ik machteloos ben. Ik ben klein, mager en totaal niet sterk. Het zal wel moeten, in tranen kijk ik hem aan. En ik pak mijn jas, als ik die aan heb duwt hij me vooruit. Ik probeer naar boven te vluchten. Sven flipt duidelijk, zo erg dat hij het mes aan mij snijdt. Het bloed druppelt uit mijn hand. Maar stug duwt hij me door de deur. Hij zet het mes aan mijn rug, en zegt zachtjes dat ik me stil moet houden. Zo lopen we, en lopen we. Het wordt al donker, niemand die me kan helpen. En ik wou een gezellige avond met Sanne hebben. Maar ook dit deel van mijn leven valt weer in duigen.

Door een golf tranen heen zie ik dat ik ondertussen op een industrieterrein ben beland. Wat moet ik hier? Ik weet het niet, ik kijk Sven bang aan. Hij negeert mijn blik, omdat hij snel de andere kant op kijkt en mijn blik valt ineens op een weekendtas. “W.. waar gaan we heen?” vraag ik aan hem. Hij negeert me weer, en geeft me een duw. Een dik half uur later komen we aan bij een oude loods. Hij duwt me naar binnen en pakt zijn telefoon waar een zaklamp opzit. We lopen even door de loods en komen aan in het kantoortje waar vroeger de directie zat van dit gebouw. Ik herken alles, mijn vader werkte hier vroeger. Ik begin nog harder te huilen en val neer. Sven loopt ondertussen naar een stopcontact waar hij een bouwlamp die op de grond staat aandoet. Het is fel licht, ik zie dat hij gekleed is in mijn kleren. Die vanzelfsprekend veel te klein zijn. Hij is veel groter als ik, en veel krachtiger. Ik ben nu echt bang. Hij komt op me af. “Zeg dat je van me houdt!!” schreeuwt hij. Ik doe het niet, hij duwt me op de grond en slaat me hard in mijn maag. Ik begin te proesten, het eten van vanmiddag komt eruit. Hij haalt zijn vinger er doorheen en duwt die in mijn mond. Daarna pakt hij een touw en bind me vast. Hij legt een deken over me heen. Hij roept me toe dat als ik het waag om te schreeuwen dat hij dan mijn mond ook dichtplakt. Als bevestiging laat hij een rol plakband zien. Ik ben bang. Ik weet niet wat ik moet. Ik val in slaap, niet wetende wat mij morgen allemaal gaat overkomen.

Als ik wakker wordt zie ik niemand, geen Sven. Alleen die felle bouwlamp. Even later zie ik weer helder. Ik kijk om me heen, ik herken het wel allemaal. Eerst kwam ik hier met wat vrienden om hier vuurwerk af te steken. Dit is het kantoortje. Het enige plekje in deze bouwval waar het er nog fatsoenlijk uitziet. Krakers hebben hier een bank en een kleed neergelegd. Ook ligt er een matras waar ik nu een lege slaapzak zie liggen. Ik voel me vies. Ik stink, en gisteravond heb ik van angst per ongeluk in mijn broek geplast. Ik voel me raar, sowieso niet wie ik ben. Ik voel me vies. En ik ben ongelukkig, was Sanne maar hier. Kon ik haar maar vasthouden. Maar nee, er is niemand. Tenminste dat dacht ik. Helaas komt weer Sven komt binnen, met een tasje van de Zeeman en een zak brood. "Weer wakker prinsesje?“ Hij geeft me een snee brood, hij komt naast me zitten. Hij wil me kussen, maar ik spuug in zijn gezicht. Dat had ik niet moeten doen, hij wordt boos. En slaat me, daarna duwt hij me neer. En trekt mijn broek uit, hij stampt me keihard in mijn ballen. Ik verkramp van de pijn. Hij draait me om, ik doe mijn ogen dicht. Nee, toch niet..?! ∞

©Fiegel5, GTAForum