Deel 15

Eigenlijk zal het me niet meer interesseren, ik werk maar gewoon mee. Het liefste zou ik nu hebben dat er een kogel door mijn kop gejaagd wordt. Maarja, daar kan je moeilijk om vragen als je op het punt staat om verkracht te worden. Het valt me op dat ik verder nog niks voel. Nouja, de pijn in mijn ballen dan. Ineens kijk ik overal soepel tegen aan. Ik kan beter meewerken toch? Maar deze flits is snel weg. Ik voel een koud rond ding in mn kont zitten. Het smelt, en ineens wordt ik moe. Moe en het liefste zou ik slapen. Hij probeert me in slaap te krijgen. Ik probeer wakker te blijven maar het lukt niet. “Welterusten, prinsesje..” hoor ik hem nog net zeggen voordat ik in slaap val..

Als ik wakker wordt lig ik in de armen van Sven. Mijn bilnaad brandt gewoon mijn onderbroek uit. “Vieze teringlijer!” roep ik keihard. Hij laat me vallen. Met heel veel moeite vang ik me op mijn eigen benen op. Maar al snel lig op de grond. “Roep maar, niemand zal je horen!” Ik knipperde mijn ogen, en zag een gebied wat ik eigenlijk nog nooit had gezien. Een natuurlijk gebied, veel bossen. En dit pad, een stukje weg bergopwaarts. Waar het heen gaat weet ik eigenlijk zelf niet. Ik ken dit niet, nou zal dat wel komen omdat ik nooit verder ben gekomen als de stad en de school waar ik heen ga. Ik kijk Sven aan, ik huil al weer zachtjes. “Waarom?” vraag ik hem. Hij negeert me, hij steekt over en gaat daar op een grote steen zitten. Ik zak ondertussen weer als een pudding in elkaar. Het voelt alsof hij me een narcose heeft gegeven. Alsof ik nooit meer wakker ga worden. Hij komt naar me toe, en steekt me een drankje toe. “Drink het, zal je goed doen.” zegt hij ineens toch wel vriendelijk. Ik denk na, het kan zijn dat het weer een verdov.. Ah, waarom ook niet. Ik drink het, en twee minuten later voel ik me al stukken beter. Ik kan rechtop zitten, en probeer op te staan. “Wacht daar maar mee!” hoor ik vanuit achteren. Ik kijk naar Sven, en naar een pistool wat hij in zijn hand heeft. “Weetje, het is simpel zodra jij lief blijft, blijft deze in mijn zak. Zo niet, dan gebeuren er minder leuke dingen..” zegt hij rustig. Daarna beveelt hij me op te staan en door te lopen naar boven. Na dat drankje voel ik me al stukken beter, ik ben nog wat moe en mijn benen zijn zwaar. Maar lopen gaat nog net, het enige wat niet erg prettig is de pijn in mijn bilnaad. Ik durf er eigenlijk, niks over te zeggen. Ik ben bang dat ik weer ruzie met hem krijg. Ondertussen zijn we aangekomen bij een bos. En een paar meter verderop staat het bord: België 20 KM.

“Je probeert me het land uit te smokkelen!” zeg ik tegen hem. Hij antwoord niet, hij gooit me een deken toe en loopt weg. “Wanneer mag ik douchen?” vraag ik. Als ik even later antwoord krijg ik dat maar een man moet worden reageer ik verder niet. Het enige wat ik voel is viesheid, pijn en heel veel verdriet. Zouden Sanne en Karin aangifte doen? Of zouden ze me gewoon laten zitten. Ineens kom ik op het idee dat ik mijn mobiele telefoon nog heb. Als ik hem uit mijn broekzak wil halen schiet er ineens een pijnscheut door mijn hele arm. Ik haal mijn hand uit mijn broekzak. Ik zie mijn hand, die helemaal blauw ziet. En er zit een grote snee in. Ik glimlach. Nu maar hopen dat ze mijn bloed ook bij Sanne thuis vinden. De glimlach verdwijnt snel als ik een trap in mijn zij krijg en weer op de grond val. Alleen zie ik geen Sven, maar een groep jongens die niet echt veel kleren dragen.. ∞

©Fiegel5, GTAForum