Deel 16

“Zo loop je weg bij je ex-vriend, zo lig je in een bos met een groep naakte mannen om je heen. Eigenlijk, het kan me niet meer interesseren. Echt gewoon niet, al neuken ze me helemaal dood en eindig ik ergens in een sloot. Het boeit me niet meer, het enige waar ik nog aan kan denken is de dood. Ik denk aan het moment dat ik voor de treinrails stond, had ik dan toch moeten springen? Ah, als ik zo door mijn tranen heen naar de jongens kijk. Zijn ze opzich niet zo heel lelijk..” Was het maar zo, dacht ik maar zo simpel. Maar nee, ik lig keihard te janken op de grond. Ik schaam me diep dat ik gewoon als een klein kind lig te trappelen op de grond. De jongens vormen een groepje om me heen, en trappen me. Eentje komt voor me zitten en slaat me in mijn gezicht. Daarna ziet hij mijn hand, die nog altijd open ligt. Hij pakt een stok en slaat keihard tegen de wond aan. Ik schreeuw het uit, het doet zo ongelofelijk pijn dat ik gewoon buiten westen raak.

Even later kom ik weer bij, de jongens zijn weg. Het enige wat ik zie is Sven. Hij huilt en zit op een boomstronk. Ik durf niet te bewegen, eigenlijk durf ik niks. Maar toch ga ik recht zitten, hij schrikt. Eindelijk na al die tijd hebben we een goed gesprek. Maar eigenlijk niet voor lang. Ineens schakelt hij over. Het gesprek duurt ook niet langer dan twee minuten heb ik het idee. Dan is hij weer de boze Sven. Het wordt langzaam donker. Ik ben moe, maar toch moet ik opstaan. We lopen het bos uit, richting de weg. Waar ik vandaan moet blijven, “Ik wil niet dat iemand ons ziet” krijg ik toegesnauwd. Hij is nog steeds gewapend. Ik heb nog altijd pijn, ben moe en stink ongelofelijk naar van alles en nog wat. Ik had nu thuis kunnen zijn, bij Sanne en Karin. Maar nee, ik loop hier. Daar waar het koud wordt. Daar waar ik me echt letterlijk kut voel..

Het leven is hardt, dat merkt Timon wel weer eens. Dan overlijden zijn ouders, daarna wordt hij gegijzeld door zijn ex-vriend. Maar Timon is zeker niet de enige die zich kut voelt. Sven voelt zich namelijk ook niet echt prettig. Maar wat denk je dan? Je gijzelt toch wel een mens, dat kan toch niemand aan? Of toch…

Waar ben ik mee bezig? Ik gijzel iemand waar in ontiegelijk veel van hou. Nu wordt het vast nooit meer iets, ik vraag me af of ik moet stoppen. Of mijn plan moet doorzetten. Ik hou van hem, maar hij niet van mij. Moet ik dit dan wel doen? Ik kijk naar hem, hij loopt voor me. Hij ziet er niet uit, Timon die altijd op zijn uiterlijk let. Z'n haar hangt plakkig over zijn hoofd, door al het zweet. Zijn T-shirt is helemaal vies. En hij zweet, en huilt van alle kanten. Hij bibbert. Maar dan ineens wordt ik boos, hij verdient het. Hij had me niet moeten laten stikken! Hij zal boeten, en veel ook. Weg met die Sanne. Weg met alles. Ik haat hem, maar ik hou wel van hem. Hoe kan dit? God? Is dit menselijk? Vast niet natuurlijk. “Kunnen we even stoppen Sven, alsjeblieft?” ik zie hem huilen. En bibberen. Ik pak mijn tas en gooi hem een deken toe. “Een uurtje” schreeuw ik. “Maar wel in dat bos!” ∞

©Fiegel5, GTAForum