Deel 18

Ik kijk vluchtig om mij heen, vanaf de EHBO loopt een gang. Waarschijnlijk het ziekenhuis in, ik pak Timon bij zijn arm en sleur hem mee de gang in. Bijna aan het einde van de gang gaat Timon ineens sneller lopen. Hij haalt me in en steekt ineens zijn been voor de mijne. Ik val met een flinke klap op de grond, de wereld om mij heen wordt wazig en langzaam zwart. Als ik wakker wordt staan er verschillende ziekenhuismedewerkers om mij heen. Ook de politie is inmiddels gearriveerd, het is over. Ik kan niks meer, dit was het dan. Een dokter komt naar mij en vraagt of ik rechtop kan gaan zitten. Als ik probeer te gaan zitten merk ik dat mijn handen al geboeid zijn. De dokter loopt naar een van de agenten en vraagt of de boeien tijdelijk los mogen. De agent weigert en de dokter komt terug. Hij legt me uit hoe ik in 3 stappen op mijn benen moet gaan staan. En dat lukt, na ongeveer 5 minuten sta ik rechtop. Als ik sta, zie ik ineens Timon. Hij wordt door zusters op een brancard vervoerd richting de EHBO. Ik kijk één van de agenten aan. “Hij is flauwgevallen.” snauwt eentje mij toe. Daarna komen ze op me af en nemen me mee naar het politiebureau. Daar aangekomen wordt ik opgesloten in een cel, een koude, lege cel.

Een dag later wordt alles mij duidelijk, ik zit tegenover een aardige vrouwelijke agent die mij ondervraagt. Eigenlijk zijn het allemaal best logische vragen. Eigenlijk probeert ze er achter te komen waarom ik dit allemaal deed. “Mevrouw” begin ik, “ik deed dit uit liefde, ik hou van hem”. Ik kijk haar aan, ze zit een formulier in te vullen en schrijft exact op wat ik zeg. Ze kijkt me aan, en staat op. Even later wordt ik weer opgehaald, ik verwacht dat ik terug naar mijn cel wordt gestuurd. Maar even later sta ik voor een man in een net pak. Hij stelt zich voor als mijn advocaat. “Vincent Vermeer, aangenaam.” De man gaat met me aan tafel zitten, en vertelt wat er aan de hand is. Over een week wordt ik veroordeeld op mijn daden, ik moet gokken op 3 jaar cel en een forse boete. Verder hoef ik me nergens zorgen over te maken.

Er is bijna een week voorbij of ik word uit mijn cel gehaald. Een van de mannen brengt me naar ongeveer dezelfde kamer als de vorige keer. Alleen zit er ditmaal geen mevrouw voor me, maar Timon. Samen met een aantal bewakers zit hij daar. Bij binnenkomst wordt ik gefouilleerd of ik gewapend ben. Het zijn me ook wel mongolen ook, ik zit al een week opgesloten in een cel en dan denken ze dat ik gewapend ben. Maar ah. Er worden me opnieuw handboeien aangedaan. Ik wordt daarna begeleidt naar Timon. Ik ga zitten, we kijken elkaar even aan. “Waarom?” vraagt hij, en barst in tranen uit. ∞

©Fiegel5, GTAForum