Deel 22

Timon

Nadat Sanne haar hoofd uit haar handen haalt kijkt ze me aan, terwijl een traan over haar wang biggelt brengt het heel zachtjes snikken plaats voor een kille stilte. Ik heb het eerst even niet in de gaten wat er eigenlijk aan de hand is, maar als ik haar ogen over mijn lichaam zie schieten snap ik het. ‘Heb je pijn?’ vraagt ze. Ja heel erg zelfs, ‘nee’. Even kijkt ze me onderzoekend aan. Maar gelukkig praat ze niet verder. Langzaam komt ze naar mij toe, ze streelt mijn borst en bekijkt me van dichtbij. Ze pakt me hand en knijpt erin. Ik schiet lijkbleek weg en met een dierlijke kreet raak ik bijna buiten bewustzijn. Sanne staart me vragend aan, en met duidelijk spijt in haar ogen. Maar ik weet heel even van de pijn niks uit te brengen.

Sven, Almere stadsgevangenis.

Gevangen zitten vooruit te staren, of zijn met klei bezig om een vaas of een asbak te maken. Zo ook ik, iedereen zit apart aan een tafel. Allemaal helemaal duf van de medicatie, ze luisteren precies naar wat de cipiers zeggen. En doen ze dat niet, krijgen ze een spuit in hun nek en worden ze teruggebracht naar hun cel. Dat gebeurde een half uurtje geleden nog, iemand flipte en begon met kleiwerkjes te gooien. Niet veel later kwam de beveiliging al aanzetten en kreeg hij een spuit in zijn nek waar hij bewusteloos van raakte. Zo wil ik niet eindigen, zo wil ik niet ten onder gaan. Gelukkig hoeft dat ook niet, de doktor heeft gisteren vastgesteld dat ik geen medicatie hoef te slikken en geen specifieke verzorging nodig heb. Dat houd in dat ik over 2 dagen wordt overgebracht naar de standaard afdeling. Ik mag 1 keer in het halfjaar op bezoek zonder toezicht, en mag dan 2 keer in de week bezoek ontvangen. Ook heb ik voor 1 maand 1 computercredit, waarmee ik een kwartier mag computeren. En mag ik 3 boeken gaan lenen in de bibliotheek en die meenemen naar mijn cel. Ik kan over een week ook nog solliciteren naar een baantje. Het schijnt alleen dat het maar 12 cent per uur verdient. Maar dan ben ik temminste toch uit mijn cel? ‘Wat sta je te dromen nieuwe?’ hoor ik ineens. Het is een jongen van ongeveer mijn leeftijd, hij ziet bleek en zijn ogen kijken vermoeid. ‘Mag binnenkort naar de algemene’ leg ik hem uit. Hij begint me uit te lachen en loopt weg. Ik blijf achter, zoals altijd in dit hok. Verbaasd en alleen..

Timon

Langzaam probeer ik rechtop te gaan zitten in het ziekenhuisbed waar ik nu tijdelijk in lig, een verpleger heeft een dossier naast mijn bed gelegd. Met moeite pak ik het op, en meteen kreun ik van pijn. Met veel moeite probeer ik het open te vouwen. Niet veel later is me dat gelukt, ik lees dat blijkbaar Sanne met haar nagel een hechting uit mijn hand heeft gehaald en een stukje wond per ongeluk heeft geïnfecteerd. Het moet mij maar weer overkomen, ik grinnik en op dat moment komen Karin en een vuurrode Sanne de kamer binnen. Karin vraagt me natuurlijk de oren van mijn hoofd hoe het met me gaat. Maar Sanne staart me alleen maar peinzend aan. Ik vraag lief aan Karin of ze ons alleen wil laten. ‘Maar natuurlijk jongen’ en ze geeft me een aardig knikje en verlaat de ruimte. Ik wuif Sanne of ze dichterbij wil komen, dat doet ze. Zodra ze tot op een halve meter het bed is genaderd trek ik haar naar me toe en geef ik haar een zoen. Diep uit mijn hart, ik omhels haar. Ze begint langzaam te schokken in mijn armen. En niet veel later barst ze in snikken uit, ‘het spijt me zo’ jammert ze. Dat ontroert me zo diep van binnen, dat ook ik in tranen uitbarst. Maar vanuit mijn betraande ooghoek zie ik ook een verpleger met een traantje op haar wang toekijken.

©Fiegel5, GTAForum