Deel 23

Sven, Almere stadsgevangenis.

Voor de laatste keer schiet mijn blik over de psychiatrische afdeling, als ik contact zoek met de jongen die mij 2 dagen geleden aansprak zie ik dat zijn ogen glazig zijn. Met geen mogelijkheid krijg ik contact met de jongen. Net als wanneer iemand een muur van bakstenen om zich heen bouwt, je kunt dan ook niet doordringen tot hem. Dit is nu ook bij hem. Heel raar voelt dit. “Pillen doen wonderen jongen” zegt een cipier tegen me als hij ziet dat ik naar de jongen kijk. “ Wat heeft hij?” vraag ik, de man kijkt even naar de jongen. Maar wendt zijn blik af, “hij verkrachtte heel zijn vriendengroep en zijn ouders” zie ik de cipier toch wel met een spijtig gezicht zeggen. Daarna loopt hij door en trekt mij zachtjes mee, samen lopen we door verschillende veiligheidspoorten naar de algemene afdeling. Daar aangekomen is het rustig, de stalen deuren van de cellen zijn afgesloten. We lopen even door de gang als we ineens stil staan voor een van de rode deuren. De cipier zoekt in zijn sleutelbos een enkele seconden later stopt hij een langwerpig staafje met een A erop in het sleutelgat. De deur klikt van het slot, en de cel die achter de deur zit wordt zichtbaar. Achter een bureau zit een wat tengere man van rond de 20 in een bijbel te lezen. De bewaker geeft me een duwtje, en ik hoor hoe de grote stalen deur terug in het slot valt en wordt afgesloten..

Sanne

Samen met Timon in mijn armen spoelen bij ons beiden de tranen over onze wangen, het voelt zo goed. De warmte van Timon, zo uitnodigend. Ik zou zo wel uren willen staan maar helaas onderbreekt hij zelf onze eeuwige knuffel. Hij kijkt me diep aan, zijn mooie blauwe ogen schitteren. Onze monden komen dichterbij elkaar, we kussen. En ineens voel ik een warme tong tegen mijn lippen, ik besluit de tong wat meer vrijheid te geven. Lang staan we met onze lippen op elkaar, totdat ik weg draai en naar adem hap. Hij kijkt me met een brede glimlach aan. Ik lach terug, eindelijk. Eindelijk heb ik met een jongen waar ik echt wat voor voel. Dit is liefde, echte liefde…

Timon

Nog vrijwel stralend van geluk blijf ik in bed achter, ik moet nog 1 nacht blijven om de hechtingen te vernieuwen. En er wordt nog vastgesteld wat er met mijn geslachtsdeel gaat gebeuren, de doktor zei dat er waarschijnlijk een kans is dat ik niet besneden hoef te worden en dat het automatisch gaat genezen. Maar hij raadde me wel aan om toch te kiezen voor de operatie. “Dat is schoner en zal er mooier uitzien” had hij me gezegd. Mijn lichaam trekt weer bij, de blauwe plekken worden minder. En de kneuzingen vervagen ook langzaam maar zeker, ik kijk weer tegen een heldere toekomst. Met enkel nog een rechtszaak in het vooruitzicht ben ik van Sven af, helemaal. Dan hoef ik hem nooit meer te zien. “Iets te drinken, jongen?” vraagt een van de verplegers aan mij. “Nee” antwoord ik. Omdat ze blijft aandringen dat drinken gezond is besluit ik toch maar een glaasje water te nemen. Ze schudt haar hoofd en vult een glas met water, daarna zie ik haar met haar karretje de gang weer op gaan. Op weg naar haar volgende patiënt, naar haar volgende halte. Net als ik, maar ik ben op weg naar mijn eindhalte. Tenminste dat hoop ik..

©Fiegel5, GTAForum