Deel 26

Timon

Ik heb Sven al ruim twee weken niet meer gezien, en toch nadat hij mij alles heeft aangedaan wou ik hem nog een keer zien. Natuurlijk zag ik hem vijf minuten geleden in de rechtszaal waar het oordeel bekend gemaakt werd. Tel je de vele bewakers niet mee, zitten we met zijn vieren nu rond een tafel. Sven, Sanne, Karin en ik. Waarom wou ik dit? Ik weet het eigenlijk niet meer, nu hij tegenover me zit weet ik niet meer wat ik zeggen moet. Ook al heb ik dagenlang lopen nadenken wat ik zeggen wou zeggen tegen hem. Ben ik nu ineens alles kwijt. De tranen komen naar boven en ik probeer ze te overmeesteren, om niet naar buiten te laten komen. Een kille stilte steekt door de ruimte, met veel moeite probeer ik iets uit te spreken. Maar meer als “waa” komt er niet uit, acht ogen kijken mijn kant uit. Acht vragende ogen willen weten wat ik probeer te vragen aan ze. Maar van die acht ogen, negeer ik er zes. Mijn blik is steevast gevestigd op Sven, ik kijk hem diep in zijn ogen. En opnieuw probeer ik; “Waar… waarom?” Hij antwoordt niet. Ik zie zijn ogen door de ruimte schieten, hij zoekt iets waar hij zijn ogen op kan vestigen. Ons oogcontact is weg, en een lange stilte valt. Een traan biggelt over zijn wang, ineens is de stoere jongen die zojuist uitdagend naar rechter Kessler heeft staan te turen veranderd. Veranderd in een hoopje ongeluk. Die niet weet wat hij zeggen moet…

Rechter Kessler baant zich door de gangen in het gerechtshuis te Purmerend. Onderweg komt hij zijn goede vriend Patrick tegen. De wat oudere man woont elke rechtszaak waarbij Kessler een uitspraak doet bij. ‘Hé, Frank’ begroet Patrick zijn goede vriend. Zelf heeft Patrick ook jaren in dit vak gezeten, hij is nu enkel met pensioen. Maar toch is hij elke dag te vinden in het gerechtshuis, hij woont uitspraken bij en geeft de huidige rechters tips voor en na de uitspraak die ze geven. Zo woonde hij ook de uitspraak van Timon en Sven bij. ‘Volg me, Pat’ draagt Frank Kessler Patrick op. Braaf lopen ze samen door de grote gangen totdat ze bij het privégedeelte van het gerechtshuis komen. Na de nodige veilheidspoortjes gezien te hebben komen ze aan bij een rijtje kantoorruimtes waar Frank er een van in loopt. Patrick volgt hem en gaat zitten in een van de sofa’s die er staan. Niet veel later komt Frank aanzetten met een dienblad met 2 kopjes koffie en koekjes. Hij zet het dienblad op het glazen tafeltje voor zich. ‘Vertel eens’ probeert Frank het gesprek te beginnen. Terwijl Patrick een van de kopjes voorziet van suiker en melk vertelt hij over de rechtszaak. ‘Je hebt de jongen vijf maanden gegeven en drie maand TBS. Is dat niet wat weinig?’ Frank kijkt vriendelijk richting Patrick en pakt het dossier van Sven erbij. ‘Sven de Beer, 17 jaar, alleenstaand, niet getrouwd’ somt Frank op. ‘Dus?’ vraagt Patrick totaal met zijn gedachten bij zijn koffie. ‘Jemig Patrick, is dit je eerste dag? Hij is minderjarig!’ Patrick vertrekt zijn wenkbrauw en glimlacht onschuldig ‘Dat is waar ook’. Even valt het stil in de ruimte, en hoor je alleen het geruis van de computer die aan het bureau staat. ‘Hiermee is het niet klaar neem ik aan?’ gaat Patrick verder. ‘Wat bedoel je?’, ‘wat denk je dat er gebeurt als die knakker vrij komt?’ Patrick zijn gezicht staat bezorgd. Kessler denkt na, en neemt een slok van zijn koffie. Hij vertrekt zijn gezicht, pakt de melk en gooit een flinke scheut melk bij zijn koffie. ‘Ik laat hem een tijdje in de smiezen houden’ zegt hij met de nadruk op ‘een tijdje’.

Patrick staat op en loopt naar Kessler. ‘Prima, dat is dan in orde’ zegt hij vriendelijk en steekt zijn hand uit. Zodra Kessler zijn hand schudt knijpt Patrick er flink in. Zo hard dat er een dierlijke kreet uit Kessler komt, ‘Ohja, Frank. De jongen wil graag gaan inwonen bij zijn vriendin. Er moet een voogdij geregeld worden, dat kan jij vast wel toch?’ vraag Patrick met een gemene glimlach op zijn gezicht. Patrick verdraaid zijn hand drie graden naar links waardoor de pink van Kessler zowat vermorzeld wordt door de kracht van Patrick. Niet veel later laat Patrick los. ´Fijn dat we elkaar begrijpen' zegt hij met een geniepige stem, en hij loopt richting de deur. Voordat hij de kamer verlaat zegt hij nog; ‘Je pink is zwaar gekneusd, tien minuten ijs erop en spalken. Hoef je daarvoor niet naar de dokter’. Na dit gezegd te hebben laat Patrick Frank achter. Alleen latend, en niet wetend wat hem zojuist is overkomen..

©Fiegel5, GTAForum