Deel 27

Sven

Niet wetend wat ik zeggen moet zit ik tegenover mijn voormalig vriendje, het vriendje wat ik een korte tijd geleden heb gegijzeld en dingen heb aangedaan die je niemand toewenst. Een paar minuten geleden vroeg hij, met een grote brok in zijn keel ‘waarom?’. Ik weet niet wat ik daar op antwoorden moet, want ik weet zelf niet meer waarom ik het eigenlijk gedaan heb. Ik hield van hem, en nog steeds. En wat ik met hem heb gedaan is niet goed, maar dat wat hij mij aandeed toch ook niet? Hij ging zomaar vreemd met een meisje, zonder het te vertellen. En pakte zijn koffers, en was in een keer weg. Dat doe je toch ook niet? Ik weet niet wat ik zeggen moet, ik sta op. Loop naar één van de bewakers. En zeg hem dat ik weg wil. ‘Wat?’ hoor ik Timon schreeuwen? ‘Wat denk jij? Mijn hele leven lang heb ik last van dingen die jij mij 3 weken geleden hebt aangedaan.’ Schreeuwt hij mijn kant uit. Plotseling staat hij op, en komt voor mij staan. Met zijn vuist slaat hij keihard tegen de rechterkant van mijn gezicht. ‘Tyfusjood’ sist hij me toe. En hij beent kwaad weg, gevolgd door twee beveiligers.

Sanne

Ik heb alles van dichtbij gezien, maar ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik achter hem aangaan, of Sven confronteren? Of gewoon blijven zitten, ik kijk naar mijn moeder. Die met haar hoofd een snelle beweging richting de deur maakt. Mijn keuze is gemaakt, ik ga achter hem aan. Naast de deur staat Sven met een vage glimlach rondom zijn gezicht. Ik twijfel geen seconde, ook van mij krijgt hij een klap in zijn gezicht. Ik laat mijn moeder en Sven samen achter, allebei ook niet echt wetend wat ze moeten doen.

Verteller

Terwijl Sven en Karin elkaar aankijkend achter blijven in de kamer waar zojuist verschillende klappen zijn gevallen beent Timon zich door de gangen van het gerechtshuis. De tranen biggelen langzaam over zijn gezicht als Sanne aan komt lopen. Er wordt niet gesproken, het enige wat gebeurt is dat Sanne haar vriendje in haar armen neemt. Zo staan ze samen 5 minuten lang, wiegend als 2 kleine kinderen. Al huilend kijkt Timon haar plotseling in haar ogen, heel even kijken ze elkaar aan terwijl hun neuzen vechten welke naar links of rechts gaat. Een lange, onbreekbare zoen volgt.

Het kamertje waar ze net met z'n vieren zaten is op twee man na helemaal leeg, alleen Sven en Karin zitten nog in de kamer. Ze kijken elkaar niet aan, die kans hebben ze nog niet eens meer. Want na een korte tijd heeft Sven in de gaten dat er niet meer op hem gelet wordt. De deuropening is leeg, er is geen beveiliging in de kamer. Alleen Karin, lang hoeft Sven niet na te denken. Hij zet het hem op een lopen..

Als een speer schiet hij door het gerechtsgebouw, vele mensen proberen hem tegen te houden. Aangezien het vrij direct opvalt door zijn handboeien komt al snel de beveiliging ter plekke. “Daar!” roept een wat oudere vrouw wijzend op Sven. Het is een ware hel in het gerechtsgebouw, de veroordeelde loopt op vrije voeten. Het slachtoffer is helemaal van de wereld af, Karin die tot kort bij bewustzijn was staat ook nu genageld aan de grond. “Hoe had dit ooit kunnen gebeuren..” mompelt ze.

©Fiegel5, GTAForum