Deel 3

Al creperend van de pijn fiets ik over de straat het schoolplein op, het is dinsdag en dus hebben we de eerste 2 uur gym. Ik blijf wekelijks na voor gym omdat ik simpelweg niet durf te gymen en douchen. Het idee dat al mijn klasgenoten alle blauwe plekken en schaafwonden zien maakt me bang. Moet je voorstellen dat ze het doorgeven aan mijn mentor en dat die dan contact opneemt met mijn moeder, dat wordt mijn dood. De reden waarom ik dus nu al anderhalf jaar lang aan de kant zit, is zogenaamd een rug-afwijking. Maar toch wil mijn leraar, dat als ik aan de kant zit mijn gym-spullen aandoe. Maar dat is nou juist een probleem, dat wil ik niet. Tevergeefs heeft mijn mentor meerdere keren mijn moeder gebeld, maar buiten wat geschreeuw en een pak slaag heeft ze er niks van gezegd.

“Weer heerlijk op tijd Jansen!” krijg ik naar me toegeslingerd als ik de gymzaal inloop. Zoals gewoonlijk zoek ik een veilig niet al te opvallend plekje in de gymzaal waar ik dagelijks zo onopvallend mogelijk mijn eigen wonden bekijk of ze niet al te erg zijn. Dat is eigenlijk, nu al een flinke tijd zo aan de gang. Ik ben vriendloos, wordt altijd gepest en heb nog nooit een fatsoenlijke relatie gehad. Nou ja, vriendloos. Ik heb dan één vriendin, Vera. En eigenlijk snap ik dat niet helemaal, want Vera is een gewoon meisje net als iedereen alleen dan net een streepje meer. En zeg nou zelf, waarom zou een populair meisje met mensen zoals ik omgaan? Want ze is ook niet zo heel lelijk. Terwijl ik over dit raadsel fantaseer beginnen mijn hormonen te werken. En dat heb niet alleen ik in de gaten, want Guus, een middelmatige homo uit mijn klas valt het natuurlijk op. “He jongens, kijk daar nou. Joris heeft een stijve!” roept hij zo hard als hij kan door de gymzaal. Waarop de klas gemiddeld reageert, een groepje meisjes begint te giechelen, een groepje jongens begint te lachen en te fluiten terwijl Guus nog meer opmerkingen naar me toe gooit. “Rug-afwijking hè, dat schiet door naar je lul of zo!” roept hij nog. De klas lacht en Guus staat klaar om een nieuwe opmerking door de gymzaal te roepen. Maar voordat hij opnieuw met een opmerking kan beginnen fluit onze gymleraar op zijn fluit. Een oorverdovende gil giert door de gymzaal, iedereen is stil en ik voel tranen opborrelen. Ik sta op, en loop naar de kleedkamer waar ik in elkaar zak. Terwijl ik zo zacht mogelijk probeer te huilen hoor ik de gymles verder gaan.

Eigenlijk heb ik geen flauw idee waarom ik zit te huilen, dit soort dingen krijg ik dagelijks over me heen. Dus waarom zou ik huilen? Ik weet niet het, misschien is het een kwestie van alles bij elkaar. Want dit alles, dit wordt me allemaal bezorgd door mijn moeder. Dat verschrikkelijk vies kutwijf, “van mij mag ze echt de ergste kanker krijgen die er is” zeg ik zacht tegen mezelf. “Wie dan Joris, wie?” praat iemand tegen me terug. Ik durf niet op te kijken, want iemand heeft me gehoord. En even later komt diegene dicht tegen me aanzitten gevolgd door een vriendschappelijke arm om mijn lichaam.

©Fiegel5, GTAForum