Deel 4

Samen zitten we zo een tijdje, seconden of misschien wel minuten gaan voorbij voordat we iets zeggen. “Gaat het?” klinkt er een stem naast me, het is een vrouwenstem. Letterlijk en figuurlijk, de lichte spanning gierde door mijn lichaam toen ik deze arm voor het eerst voelde. De zachte, lichte vriendschappelijke arm. Dat moest toch wel van een meisje zijn? Dat moest toch wel gewoon iemand van mijn leeftijd zijn? Ik hoopte stiekem, nee ik verwachtte Vera. Maar nu ik de stem hoor, en langzaam mijn hoofd uit mijn armen til. Zie ik geen Vera, geen leeftijdsgenoot. Maar wel; mevrouw Koopmans. Mijn mentor.

“Het is ook niet leuk” spreekt ze me sussend toe. “Ik had het eigenlijk ook niet verwacht, echt spijtig dat het net jullie moet overkomen.” Waar heeft ze het nu over, "ons moet overkomen"? Wat moet ons overkomen, wie is ons? “Misschien kun je maar beter naar haar toe gaan” “naar wie?” vraag ik. Haar gezicht trekt weg, en ze kijkt verbeten naar een paar schoenen van een van mijn klasgenoten. “Hé, Nikes zijn dat toch, Joris?” vraagt ze me vaag. Wat moet ik hier nu mee, wat is er met mijn moeder? Waarom begint ze over een paar schoenen? Wat is hier aan de hand? “Waar heeft u het over?” vraag ik beleefd maar verward. Ze glimlacht naar me, haar half gele tanden worden zichtbaar. Haar ogen staan zeker, maar duidelijk onzeker begint ze haar zin. “Nou, ik dacht dat je hier zat vanwege het nieuws over je moeder. De dokter belde me, hij vertelde het me net en ik ben meteen gekomen.” “Wat is er met mijn moeder?” vraag ik haar droog.. Ze kijkt me nauwlettend aan en vertelt “Ze is opgenomen in het ziekenhuis, en ligt nu op de OK.” Ik slik en kijk even neer. Een normale jongen zou nu toch in tranen uitbarsten. Waarom ik niet, waarom krijg ik het gevoel dat het juist zo had moeten zijn? “Waarvoor is ze opgenomen?” vraag ik een tikje opgewonden. “Ze loopt blijkbaar al een tijdje met een knobbeltje op haar borst, het is een ernstige vorm van borstkanker.”

Vanuit mijn hart vloeit er een lach op, een gevoel wat niet te beschrijven is. Zo'n gevoel, je kent het vast wel als je wat krijgt voor kerst wat je altijd al wilde. En dat heb ik nu op dit moment, mijn moeder heeft waarschijnlijk een van de meest heftigste vormen van kanker die je kunt hebben. En ik voel me gelukkig en vrij. Stel dat ze dood gaat, dan heb ik eindelijk rust. Geen klappen, geen ruzie, geen blauwe plekken. Alles zou goed kunnen komen, dit is mijn oplossing. Mijn uitweg!

©Fiegel5, GTAForum