Deel 5

Sadistisch had ze me aangekeken, net alsof haar dromen uit zouden komen. In haar ziekenhuisbed lag ze met haar laptop op haar schoot en haar telefoon al aandachttrekkend aan haar oor naar me te staren. Met haar standaard boze en wrede blik. Die blik wat me normaal doet zeggen dat ik moet rennen, maar nu hoef ik niet te rennen. Er zitten talloze andere mensen in deze kamer, allemaal druk pratend. Dus ze kan me niks maken. Ik zou nu eens normaal met haar kunnen praten, waar ik op zich wel naar snak. Maar ik zeg niks, en zij zegt ook niks tegen mij.

Na een half uur zitten ben ik opgestaan en de kamer uitgelopen. Het bezoekuur duurt nog een dik kwartier. Maar ik was het zat, ik ga geen uur naar dat kutwijf zitten staren terwijl zij zit te bellen en me alleen nijdig aankijkt. Dat heeft geen zin. ‘Jongeman?’ hoor ik ineens iemand achter me zetten. Een vriendelijke dokter kijkt me aan en wenkt me mee naar een kantoortje.

Wazig en een kinderwagen ontwijkend fiets ik naar huis toe, voor het eerst in mijn leven ga ik thuis komen zonder gezeik, zonder klappen en zonder mijn moeder! Het voelt heerlijk, alhoewel het ook meteen weer kut voelt. Het is namelijk voorlopig de laatste keer dat ik dat huis instap, mijn moeder heeft er voor gezorgd dat ik wordt gezadeld in een opvang aan het ziekenhuis. Het is een groot complot lijkt het wel, een complot alleen tegen mij Op school wordt ik aangesproken dat mijn moeder op de OK ligt. Kom ik in het ziekenhuis blijkt ze nog niet eens één onderzoek te hebben gehad en heeft ze helemaal niet op de OK gelegen. Heeft mijn moeder wel kanker? Is het niet gewoon een grote naaierij wat ze weer aan het doen is? Ik weet het niet, ik weet eigenlijk nooit iets. Ze ruïneert mijn leven, dagelijks hoorde ik zinnen als ‘jij zult nooit een vriendin vinden met je baggere uiterlijk’ en ‘haha, je blijft toch eenzaam je hele leven lang’ . Het is gewoon niet leuk meer, of zoals Guus zou zeggen. ‘Dat is niet coowl kerol’

Thuis aangekomen pleur ik mijn fiets tegen de garage, pak ik mijn sleutel en zet mezelf in de start-houding om in recordtijd het alarm uit te schakelen. Na het openen van de deur heb ik namelijk maar 15 seconden voordat dat ding gaat loeien. Ik lach hardop, moet je voorstellen dat ze dat gaat horen. Dat haar zoon voor het eerst alleen thuis is en de boel compleet op stelten zet. Zou eigenlijk wel gewoon te grappig zijn, de sleutel zit in het slot en ik trek duw de deur open. Ik tik de verjaardag van oma in en twijfel even. Maar besluit toch maar op enter te drukken.

©Fiegel5, GTAForum