Deel 7

Een beetje teleurgesteld loop ik terug naar mijn kamer, daar trek ik mijn kast kopen en bekijk de kleren die ik nu heb. Sokken met gaten, onderbroeken zonder elastiek, broeken die veel te klein zijn, t-shirts waar de afbeelding die erop staat vervaagd is. Niks is eigenlijk meer in die staat dat ik er mee over straat wil. De laatste keer dat ik kleren kreeg is nu denk ik ook wel zo'n dik jaar geleden, toen kreeg ik een witte blouse en een zwarte broek voor een begrafenis. Eindelijk zag ik er eens goed uit, maar na de begrafenis heeft ze het setje kleren ter waarde van twintig euro weer terug gebracht naar de winkel en voor haarzelf een sjaaltje gekocht. Ik heb er dagen om zitten huilen, het voelde zo kut. Gewoon dat ze zelfs dat me niet gunt. Dat doet pijn.

Ik gooi willekeurig verschillende setjes kleren in de tas, eigenlijk zal het me helemaal niks boeien. Ik loop door mijn kamer, en gooi hier en daar wat rommel bij de kleren. Ik loop naar de deur, maar draai me om. Ik trek opnieuw mijn kast open, en schuif wat dozen en kisten opzij. Daarachter ligt een plastic zak. Ik kijk erin, en haal er een rode Bjorn Borg onderbroek en een wit hemd uit. Een tijdje geleden heb ik deze stiekem meegenomen uit de kast van Philip. Dat is een jongen uit de straat die me willekeurig aansprak en een computerspel wou laten zien. Het was op woensdagmiddag, ik denk dat hij in groep 8 zat en die middag vrij was. Ik had uitval, en kon daarom eindelijk eens ja zeggen tegen dit verzoek. Wat ik anders nooit krijg, en wat ik anders nooit zou mogen van moeder. We hebben het gezellig gehad, en samen gespeeld op zijn Playstation 3. Toen hij even was plassen heb ik dit setje uit de wasmand geplukt. Ik schaam me er eigenlijk wel voor, maar ben wel trots dat ik nog een goed setje ondergoed heb. Ook al is het gestolen en vies.

Ik loop weer naar beneden, en ga op de bank zitten. Ik kijk de kamer rond, gewoon een doodnormale huiskamer zou je denken. Een standaard kamer zoals bij iedereen, maar wat er dagelijks gebeurde. Dat is niet normaal, nu ik hier zit realiseer ik me dat. Het kan toch niet normaal zijn? Wat ik doorsta, dat doorstaat toch niet elk ander normaal kind? Ik kijk opnieuw rond, en mijn oog valt op de stoel tegenover me. Waar ik zo'n vijf dagen geleden op mijn moeders schoot lag. Niet omdat ik van haar houdt, nee met mijn kont naar haar toe. Helemaal rood van het slaag, het brandde als de hel. En ze bleef maar slaan, en slaan. Ja, ik trek mijn conclusie. Het is tijd, tijd voor plan B!

©Fiegel5, GTAForum