Ik weet er het fijne niet van, maar zeker is dat het destijds razend populaire Idols een trend zette. De talentenjacht-trend. Toen was het deelnemersveld nog beperkt tot mensen die konden zingen (of specifieker: mensen die dáchten te kunnen zingen), maar tegenwoordig kun je ook meedoen als je een dansje kunt, telepathische gaven hebt of kunt fluiten op de neus van je vrouw. Kortom: er is voor ieder wat wils, dus elke zwakzinnige kan meedoen.

En daar kijken we massaal naar. Week na week, jaar in jaar uit. Telkens denk je: ah, het zal nu wel een keer afgelopen zijn. Maar dan kom je bedrogen uit, want het daaropvolgende jaar volgt er gewoon een nieuwe show. En dan is het onvermijdelijk dat sommige kandidaten het nog eens proberen.

André Pronk, alias De Lach, is er zo eentje. De man heeft geen enkel noemenswaardig talent, maar wel een gebit waarbij Ankie van Grunsven een ontzettend lekker wijf lijkt. Het valt meteen op, en is daarom (in combinatie met zijn angstaanjagende manier van lachen) een beetje zijn handelsmerk geworden. Ik vind dat een treurige ontwikkeling. Dat niet je act, maar je (uiterlijke) onvolkomenheden je signature-element zijn. Het ergste is nog dat hij zelf óók weet dat hij niets kan. En toch lult hij zich elke keer naar binnen om zijn ‘liedjes’ ten gehore te brengen. En dan moet je voor de grap eens op Henk-Jan Smits letten. Zodra de deur opengaat en de contouren van André in de deuropening opdoemen, duikt de man weg achter zijn desk om er de gehele auditie niet meer onder vandaan te komen. Hij is André zó ontzettend zat. En terecht natuurlijk.

Want André kán niks, wéét dat hij niks kan en wíl ook niks kunnen. En daarom zouden dit soort randdebielen tegen zichzelf beschermd moeten worden. Gewoon met een korte screening vooraf. En als die negatief uitpakt, gewoon wegsturen. Zo van, jongen, voor je eigen bestwil, doe het niet. Ga maar terug naar de stichting. Dit wordt niks. Voorkomen is beter dan genezen.

Want juist de slechtste kandidaten in de categorie André (wie herinnert zich ‘Klompen’ Herman nog?) worden een hype. Maar niet omdat Nederland zo gek is op hun vocale kunsten. Nee, integendeel. We smullen met zijn allen van dit soort mongolengedrag. Lekker uitlachen enzo. En die man maar denken dat hij geliefd is. Nee André, Nederland lacht massaal om je wanvertoning. Maar, en dat is verraderlijk, door dit soort dingen ontwikkelen we zowaar een zekere sympathie voor André. En dat moeten we niet willen. Kijkcijfertechnisch is het slim bekeken, dat zal ik niet ontkennen. Maar alsjeblieft, tv-makers van Nederland (en België, ongetwijfeld), waarom al deze idioten aan ons serveren?

Nee, strakke optredens willen we zien. Puike covers van mensen die daadwerkelijk over talent beschikken. Flikker op met je klompendans en klassieke acrobatiek. Veel mensen kunnen een leuk trucje of dansje, maar ze vergeten het in toekomstperspectief te zien. Kun je er een groot publiek mee vermaken? Kun je er een avondvullende show omheen bouwen? Nee toch? Ik zie het al staan op de posters: ‘Jan de Groot speelt gehele oeuvre Beethoven op neus echtgenoot.’

Dat kan toch niet? Vroeger werd dit soort volk meegenomen naar de kermis om daar tentoongesteld te worden aan het publiek. En dát is waar deze generatie goed in is. Zelf een diepere indruk achterlaten dan hun act. En daar slaan ze de plank mis.

Naar de ring ermee. Want zij zijn er de oorzaak van dat de talentenjachten zijn verworden tot het aapjes kijken dat het nu is.