Dekbedhoezen, we weten allemaal wat het zijn en vrijwel iedereen gebruikt ze. Er zijn ook mensen die dat niet doen, maar dat is ontzettend smerig en schuiven we dan ook maar even terzijde.

Ze zijn wel echt nodig, heb ik ondervonden. Dekbedden worden nu eenmaal snel vies. Soms tref ik vlekken aan waarbij ik geen flauw idee heb hoe die ontstaan zijn. Ik heb wel eens een enorme bloedvlek aangetroffen aan het voeteneind. Compleet raadsel. En daar fantaseer ik dan over. Heeft er soms een of andere vrouw in mijn bed liggen bevallen? Heb ik mijn teen opengehaald aan een uitstekende spijker? Is dat kreng uit The Ring op bezoek geweest?

Maar nee, geen van dat allen. Die vlekken ontstaan gewoon op magische wijze. Het is net als regeringstekorten. Je weet niet hoe, maar ineens zijn ze er. En toch wil ik weten hoe het zit. Zo zit ik immers in elkaar. Die nieuwsgierigheid drijft mij er toe deze zaak tot op de (latten)bodem uit te zoeken.

Ik heb wel eens overwogen mijn dekbed onbedekt op mijn bed te leggen, en dan een camera op te hangen zodat ik precies kan volgen wat er allemaal gebeurt. Dat heb ik na het zien van Paranormal Activity toch maar niet gedaan, want voor je het weet staan er allemaal enge wijven rond je bed te dansen.

Voor zij die Paranormal Acivity niet kennen een kleine samenvatting (let op: spoilers): jong stel woont in fraai huis, maar ’s nachts beginnen zich vreemde dingen voor te doen -en dan heb ik het niet over wilde sekspartijen. Deuren gaan open en dicht, dekbedden (zie je wel, heb je ze weer!) zweven omhoog en meer van zulks. Op een gegeven moment slaat de wanhoop toe en drijven de gebeurtenissen ze tot waanzin.

En zo begin ik zo langzamerhand ook over mijn dekbedhoezen te denken. Die lappen stof spelen een smerig spelletje met me.

Sommige daarvan heb ik al jaren. Ik had er vroeger bijvoorbeeld eentje van Sesamstraat. Als kind sta je er niet bij stil, maar nu weet ik waarom Oscar het moddermonster altijd in een hoek werd weggemoffeld. Hij is de stereotype zwerver die in vuilnisbakken zijn eten zoekt en de overige bewoners van Sesame St. terroriseert. Een echte outcast, verstoten door de maatschappij. Een beetje een Calimero-figuur, ook.

En zo is het ook hier. Bert en Ernie staan ergens in het midden te patsen met hun bonte verzameling vriendjes, en Oscar moet het doen met een plekje rechtsonder in de hoek. Pas bij nadere inspectie valt op dat hij ook deel uitmaakt van de cast. Oscar ziet er boos en verward uit. Het onbegrip valt van zijn met modder besmeurde gezicht af te lezen. Smerig. Zo voelt hij zich ook, ongetwijfeld.

Zo blijkt dus dat ook de makers van Sesamstraat figuren zoals Oscar, die in de lagere lagen van onze samenleving vertoeven, het liefst verborgen houdt. Zo van: ze zijn er wel, maar we hebben liever dat je naar die twee goedzakken kijkt. Het welbekende NIMBY-effect. Not In My Back Yard. Het wordt allemaal in de doofpot gestopt.

Maar uiteindelijk is Sesamstraat sowieso gewoon een podium voor excentriekelingen. Ik bedoel: twee mannen in foute, strakke streepjestruien die de ganse dag een vuist in hun kont hebben. Daar hebben Geer en Goor een vinger in de pap gehad.

Tot op heden blijft het mysterie der dekbedhoezen onopgelost. Ik ben er eigenlijk niet zeker van of anderen er ook last van hebben, of dat karma gewoon een appeltje met mij te schillen heeft. Dus bij dezen een oproep aan slaapminnend GTAForum: laat van je horen!