Deze rubriek is geschreven door @Guardian1980!

Dit is een vervolg op

Uitgelicht van vorige week.

“Wakker worden!” In de verte hoor ik iemand naar me roepen. Langzaam draai ik me om en dan zie ik een bewaker in de deuropening staan. “Kom er maar uit, want je moet mee voor verhoor.” Krijg ik op een tamelijk onvriendelijke manier te horen. Ik hijs mezelf overeind, trek m’n schoenen aan en probeer m’n kleding enigszins te fatsoeneren. In overleg met m’n advocaat gisteren heb ik besloten maar gewoon te vertellen wat er is gebeurd, aangezien ik toch ben aangehouden op heterdaad.

De bewaker leidt me door het cellenblok. Ik vraag hem of het druk is, maar daar komt geen reactie op. Wat is dat toch vandaag, wil er niemand met me praten? Ik weet gelukkig al wel dat degenen waar ik nu naar onderweg ben zeker in zullen zijn voor een goed gesprek. Als we bij de verhoorkamer zijn zie ik twee rechercheurs die op me wachten. Hem ken ik, hij is een ouwe rot in het vak en hij heeft mij vaker verhoord. Maar dat jonge grietje ken ik niet, ze is zo jong, ik denk dat ze de politieopleiding volgt. Daar kan ik misschien nog wel iets mee proberen.

Maar zodra het verhoor begint is die gedachte meteen weg. Op tamelijk onvriendelijke toon somt ze op wat ik in het verleden heb uitgespookt en waarvan ik deze keer word verdacht. Ik kan niet anders dan bevestigen. Wanneer ze op dezelfde toon verder gaat met ondervragen over mijn meest recente misstap kijk ik haar collega aan. Hij doet niets anders dan met een grote glimlach toekijken hoe ze mij met huid en haar lijkt op te vreten. Zodra het verhoor voorbij is en zij met een triomfantelijke grijns mijn verklaring uitprint krijg ik van haar collega een bakje koffie. Aha, volgens mij spelen ze “good cop, bad cop”. Dan neemt hij het woord. Hij vertelt me dat het feit dat ik alles zo heb verteld in mijn voordeel is. Er is al besloten dat ik een dagvaarding zal krijgen en straks weer weg mag.

Vervolgens word ik weer opgehaald door een bewaker die mij naar de luchtplaats brengt. Hij geeft me een sigaret en een vuurtje. Nadat ik een trekje heb genomen vraag ik of ik er nog eentje mag. Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden en zegt “Natuurlijk niet, wat denk jij wel?” Nou, dat is in ieder geval duidelijke taal, een extra peuk zit er niet in. Een paar minuten later word ik alweer opgehaald en naar cel gebracht. Ik krijg een vuilniszak en het verzoek m’n cel op te gaan ruimen omdat ik weg mag.

‘Kleng” de deur zwaait open. Het is dezelfde vrouwelijke bewaakster die mij eerder naar cel bracht vanaf de douche. Ik krijg een dagvaarding van haar en ik lees ‘m vluchtig door. Over zes weken verschijnen op de rechtbank omdat ik word verdacht van een poging tot autodiefstal. Ach, ik bespreek het wel met m’n advocaat, ik maak me voorlopig maar geen zorgen. Nadat ik op de akte heb getekend voor ontvangst, gooi ik mijn afval in de vuilnisbak en loop ik achter haar aan naar de uitschrijfbalie.

Fraai is dat, al m’n wapens zijn in beslag genomen. Ach, binnenkort maar weer eens een belletje plegen. Ik heb nog wel wat vrienden die voor een zacht prijsje aan fijne pistolen kunnen komen. Nadat ik m’n spullen heb ontvangen en heb getekend voor ontvangst, word ik naar de uitgang gebracht. “Niet meer terug komen hè!” wordt er nog geroepen, maar wij weten beter, ik zal binnenkort wel weer vast zitten. En dan loop ik fluitend weg, terwijl ik een van mijn contactpersonen bel met de vraag of er een nieuwe klus voor me is…

Voor zover dit kijkje achter de celdeur, ik hoop dat je het leuk vond om te lezen.

Tot de volgende Uitgelicht!