Dit rubriek is geschreven door: @Gtaboy107

Het is 1996 als Mario zijn trucje mag doen op de Nintendo 64. De eerste Mario in 3D en wat zag het er toen toch indrukwekkend uit. Helaas had ondergetekende nog geen 64, maar heeft hij vorige week twee vrienden uitgenodigd en bezig geweest met Mario 64.

Wat was ervoor nodig? Ouders die weg waren, bier, chips, veel bier en chips, een Nintendo 64, de bijbehorende kabels, een TV, een controller en natuurlijk de cartridge van Super Mario 64. Eenmaal alles op de tafel neergezet, werd de oude, maar vertrouwde console aangezet en kwamen de woorden:’’It’s a me, Mario!’’ voorbij. Nadat er een nieuwe savegame werd gekozen en de intro langs was gekomen konden we toch echt beginnen. Iedereen zou één wereld uitspelen en dan mocht de andere. De eerste werelden waren makkelijk, bij Dire Dire Docks kwam kippenvel en nostalgie teboven waardoor ondergetekende niet meer verder kon spelen tot de klok een half uur verder stond en veel en dan ook veel faalpartijen. Van het vallen van een rots, tot het niet zien van een Bomb-omb en zo dood te gaan. Hilariteit alom, zelfs bij de speler op dat moment.

Enfin, het werd later en later maar toch bleef het gezellig om te spelen. Tussendoor werd er over van alles gepraat, maar vooral over zoals het mooi verwoord werd:’’VROEGAH’’ toen we als kleine kinderen nog speelden met Mario op de Nintendo 64.

Nadat de tijd van 9 naar 12 uur gaat, is het welletjes. De ogen kijken wat lager, de vermoeidheid begint te komen en de eerste gapen werden al rond 9 uur gevonden, de bier was op en de chipszakken waren ook op. Terwijl de maten werden uitgezwaaid, en ik mijn spullen weer opborg kwamen de gevoelens van voeger weer op.

Het besef wat voor impact een spel met je heeft gedaan komt pas als je al een tijd het spel niet meer hebt gespeeld. Zoals al gemeld, kwam ik bij Dire Dire Docks niet verder nadat ik de eerste drie klanken hoorde en kon een half uur lang niets doen, aangezien de nostalgie voorbij flitste en mijn kippenvel openbaarlijk te zien was, zonder schaamte. Als een klein kind helemaal overdonderd zijn door zo’n spel, de muziek, bowser, het gevoel dat het mij nooit gelukt was om het spel uit te spelen, elk weekend het zo lang mogelijk spelen totdat mijn ouders het zat werden, het spel dat zoveel invloed heeft gehad, dat er bijna waterige tranen over mijn wangen rollen.

Bij deze:

Als een fabrikant een product kan afleveren dat zulke dingen met mensen doet, is het een regelrechte ‘’masterpiece’’. Chapeau Nintendo, bij deze neem ik een buiging voor Super Mario 64, in mijn ogen het beste spel op de 64 ooit.

Chapeau.