Once Upon A Time

Het is vrij eerlijk om te zeggen dat ik drie kwart van mijn dag op Skype vertoef. AL zij het maar dat het aanstaat of dat ik daadwerkelijk actief een gesprek ben aan het voeren, het staat altijd aan. Voor iemand die zogenaamd wat beter zou te doen hebben, vind ik het gewoon belangrijk om online te zijn wanneer ik er ook ben. Het geeft de anderen die misschien niemand anders online hebben een kans om te kunnen praten en dat doen ze dan ook vaak. Tja, vreemd waarden heb ik hè?

Maar daarmee valt mij ook iets op en het gebeurt vaak. Ik luister doodgraag naar anderen hun verhaal, maar zelf lijk ik moeite te hebben met iets zinnigs te zeggen. Mijn repliek is vaak dat ik niks meemaak en "toch maar saai" ben en ergens klopt dat misschien ook wel, maar daar negeer ik gewoon ook iets mee. In feite maak ik gewoon té veel mee om in één simpel Skype-gesprek te kunnen vertellen en de dingen die ik meemaak hebben een gigantische intro nodig om de setting duidelijk te maken aan de luisteraar of lezer.

Wie Once Upon A Time In The West en Once Upon A Time In America heeft gezien snapt dan wat ik bedoel. Ik vind de films niet zo goed, maar ze hebben 3 uur nodig om een setting te creëren waar dan de film van 20 minuten zich in af speelt. Dat is een beetje wat mijn leven nu is. Ik maak zo vele kleine dingen mee die allemaal bijdragen tot dezelfde setting en ik neem de moeite niet meer om voor zo'n klein verhaal een hele setting te moeten uitzetten. Dat terwijl de meeste mensen waar ik mee praat een setting hebben waar het verhaal half is en je nog steeds geen neuk van een idee hebt waar men over bezig is. Ondertussen stapelt de epos zich maar op en begint het steeds meer te lijken op het script van een goedkope soap. Die vergelijking maak ik al maanden, want de gelijkenissen zijn gewoon idioot aan het worden. Het lijkt wel alsof ik deel ben van een gigantisch slecht gestuurde huissoap, draaiende om half 6 's avonds bestaande uit een cast met het acteertalent van een dode kat. En het ergste is dan nog dat er geen einde aan lijkt te komen!

Hoe ben ik in godsnaam ooit in die situatie terecht gekomen? Wat heb ik ooit misdaan om zo in een onnozel verhaal meegesleurd te worden? Is het mijn onvermogen om mij ergens van af te zetten? Is het omdat ik té goedwillig ben en op geen mogelijke manier wie dan ook wil kwetsen? Want het is niet omdat ik blind ben voor wat er is gebeurd, ik weet wat er allemaal is gebeurd en ik weet ook dat het niet goed is. Maar ik heb er zelf geen macht over en zolang dat hij het zelf niet realiseerd kan ik niks doen. De Recherche heeft nog gezegd dat we te goedwillig zijn, dat we te makkelijk toegeven en nou ja, dat is ook wie we zijn. Mijn zus niet, die is al even koppig als hem. Goed voor haar eigenlijk, maar dat brengt het soapgehalte gewoon nog wat hoger. Ik zie de mensen als wegzappen.

Dit klinkt dan allemaal lekker luguber. Want als lezer ga je nu de meest rampzalige scenario's in je hoofd aanhalen, zo werkt dat nu éénmaal. Maar het punt is dat ik het echte scenario niet kan uitleggen in één blog. Nee, ik zal moeten doen zoals de soaps die ik zo hard haat en stoppen op een cliffhanger en in de volgende blog voortgaan. Dit is puur een setting. Eén van de zovele stukjes setting, nodig om een kort verhaal te vertellen in de juiste context. Haat me!

En zoals NandroDavids al zei: Dit is een blog zonder doel. Maar dat wil ik zo. Daar zijn blogs toch ook voor? Nee...?