Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte

Soms weet je meteen wat je wilt. Het gebeurt niet vaak, zeker de laatste tijd niet, maar vandaag wist ik direct aan welke artiest ik deze editie van Multitainment zou wijden. Schrijven over de Britse band Supergrass, ik had het nog nooit gedaan. Daar moest maar eens verandering in komen.

Supergrass ontstond in het studentikoze Oxford van de mid-nineties. De band, in eerste instantie bestaande uit Gaz Coombes, Mick Quinn en Danny Goffey, tekende in 1994 bij Parlophone en bracht een jaar later hun debuut I Should Coco op de markt. Het werd een gigantisch succes, het bestverkopende Parlophone-debuut sinds Please Please Me van The Beatles. Deze instant faam werd gevolgd door 18 maanden intensief toeren, met onder meer optredens op T In The Park en Glastonbury. Supergrass was al gauw een grote naam in het Verenigd Koninkrijk.

In 1997 en 1999 volgden respectievelijk In It For The Money en Supergrass die, hoewel niet zo'n monstersucces als I Should Coco, toch goed werden ontvangen. 2002 betekende de definitieve toevoeging van Gaz' broer Rob Coombes aan de band. Rob had al eerder meegespeeld op de albums van de band, maar werd tot dan toe altijd apart vermeld in de credits.

Datzelfde jaar verschijnt Supergrass' vierde album Life On Other Planets. De plaat is aanvankelijk geen succes, maar weet toch nog goed te verkopen na een aantal lovende recensies van bekende journalisten. Hierna volgen nog Road To Rouen en Diamond Hoo Ha, beide ontvangen met gematigd succes. De band begint te werken aan een nieuw album onder de werktitel Release The Drones, maar maakt deze plaat nooit af en gaat in 2010 na een serie afscheidsconcerten uit elkaar.

Op persoonlijk vlak is Supergrass voor mij dé band die ik eens in de zoveel maanden herontdek. Na een periode van sporadische luisterbeurten kan ik ineens weer helemaal gegrepen worden door Coombes. Hij kan ontzettend veel met zijn stem en neemt ook nog eens de belangrijkste gitaarpartijen voor zijn rekening. Dit in combinatie met de groovy baslijnen van Mickey Quinn en de jumpy toetsenslagen van Rob maakt van Supergrass een onweerstaanbare band voor iedereen die britpop een warm hart toedraagt. Als je nog niet verliefd bent na de hits zoals Alright,

Ben je na deze voorproefjes geïnteresseerd geraakt in het werk van Supergrass, dan raad ik je aan om te beginnen met Diamond Hoo Ha of hun selftitled. De andere albums doen niet voor deze twee onder, maar zijn hier en daar een stuk afwijkender in hun herkenbare sound. Dat gezegd hebbende ga ik deze editie afsluiten. Gelieve uw fooi in de daarvoor bestemde bakken bij de uitgang te deponeren en de zaal schoon achter te laten. Bedankt voor uw komst, nog een prettige dag.