Briljante column. Man, wat kun jij schrijven!

Dit is echt een geweldige column. Herkenbaar en perfect geschreven. Hulde!

Goede column en zo waar. Vroeger luisterde ik ook veel naar de radio, maar er zijn veel dingen die toevalstreffers zijn of liedjes die je niet zo goed vindt. Als je je gewoon.verdiept in een stijl die je goed vindt, kom je sowieso uit op muziek die je goed vindt of leer jecwat je niet goed vindt. Zo vind ik the who echt niet goed en de stones minder, maar luister ik nu toch al een week dagelijks alle albums van the doors.

Op pukkelpop heb ik nu al onbekende bandjes ontdekt die ik goed vind.

Mooie column, ik herken mezelf erin wat betreft hiphop. Aan de ene kant mis ik die tijd dat muziek niet zomaar op internet stond, en ik intens genoot van nummers via CD's, singles en radio. Aan de andere kant ontdek ik dankzij het internet nog dagelijks nieuwe hip hop-nummers, artiesten en albums die ik anders nooit had kunnen bemachtigen. En hoewel ik nooit meer de kriebels kreeg zoals wanneer ik op mijn 10e verjaardag als onschuldig schattig kindje enthousiast de klanken van het duistere Kamikaze van Twista aan mijn vriendjes liet horen (die me allemaal raar aan bleven kijken), geeft het voor mij ook wel een kick om constant in onbekende muziekgrotten te duiken en steeds diep begraven juweeltjes te aanschouwen, om weer door te hoppen naar de volgende grot, welke dan bijkans nog mooier blijkt te zijn.

+1 voor de column en ook +1 voor in ieder geval het eerste deel van Spacy's reactie. Erg herkenbaar, vervlogen tijden.

Zoals ik uit kon kijken naar een cd die uit zou komen, de zoektocht om aan die informatie te komen. Ik merk in de ontwikkeling van mijn zoon dat hij dat nooit zal meemaken. Alles is binnen muisbereik tegenwoordig, dat uitkijken naar (om even een zijstraat te noemen) bijvoorbeeld je tante die in Portugal is geweest en haar vakantiefoto's komt laten zien.. Net zoiets wat internet voor iedere generatie na de mijne heeft verkloot. Eigenlijk heeft internet ook heel veel nadelen.

Dat gezegd hebbende.. Ik moet ook wel zeggen dat ik er spuugzat van wordt dat er van die figuren in de wereld zijn die bij voorbaat ieder "commercieel" nummer afkraken van nu, en in reactie dan proberen om zoveel mogelijk bandnamen te noemen die zij wel kennen en de rest van de wereld niet. Muziek is persoonlijk, iets wat je raakt. Een nummer uit de top 40 kan mij soms meer bewegen dan een echte goeie klassieker van het bandje waar ik ooit erg dichtbij stond, maar verder niemand kende. Is afhankelijk van het nummer zelf, en van het moment waarop je het hoord, de emotie die je ervaarde en wat het nummer op dat moment met je kan doen. Ik heb hiervan een persoonlijk voorbeeld. Op de basisschool was ik altijd het pispaaltje, ik was de etnische minderheid in de wijk en dat heb ik geweten ook. Het pesten ging verdee dan schelden en wat tikken ontvangen, het ging zover dat ik na schooltijd regelmatig pas in de avond thuis kon komen omdat mijn weg naar huis versperd werd. Door hele groepen spugende, scheldende, schoppende, positief-gediscrimineerde etters die nu geen knip voor de neus meer waard zijn. Ik kreeg stenen naar m'n hoofd gegooid, werd steegjes in gesleurd en vernederd. Mijn spullen moesten het ontgelden en ik ook. Leraren zaten te diep in het positieve discriminatie programma wat destijds op de school werd gedraaid dat ze nooit aan mijn kant stonden. Ze lachten het weg. Wellicht waren ze net zo bang als ik. Waar ik naartoe wil.. Ik heb niks met Madonna, maar tijdens mijn groep 8 musical werd het nummer "Frozen" gedraaid tijdens de pauze. Ik zat achter de coulissen en op dat moment, na de eerste helft, drong het pas echt tot me door dat het eindelijk voorbij zou zijn. Andere school, andere mensen leren kennen, een nieuwe start. Dat gevoel van opluchting, dat hele moment, beleef ik iedere keer weer als dat top 40 liedje van toen voorbij hoor komen. Dat moment is voor mij het begin geweest van mezelf opnieuw vinden, en het einde van een periode uit mijn leven die ik maar wat graag achter me liet.

Ieder nummer, top 40 of bij maar 20 man ter wereld bekend, kan prachtig zijn. Is het niet voor mij, dan wel voor een ander. Ik vind geen enkele muziek of muziekstroom slecht, ik heb wel mijn voorkeur. Dit besef heb ik verkregen toen ik in het theater werkte. Je zou het eens moeten meemaken, een optreden van Frans Bauer met zijn fans. Zijn fans vanuit vooral de onderlagen van de maatschappij, maar hoe die man met zijn presentatie en nummers mensen kan roeren. Hoeveel kracht gehandicapten kunnen halen uit de aandacht die hij ze geeft als ze in zijn publiek zitten. Het is mijn smaak niet, maar het is wel