Deze rubriek is geschreven door @Die Hard

Nadat ik gisteravond naar de film Don Jon was geweest, liep ik de bioscoop uit met het gevoel "Fuck it, vanaf nu ga ik mijn leven helemaal omgooien." Dat is op zich best komisch, aangezien die film draait om het idee dat porno niet alles is in het leven, maar dat is niet de reden dat ik met dat gevoel weg ging. Films hebben nu eenmaal dat effect op mij: ze geven me het idee dat mijn leven niet perfect genoeg is en er dingen moeten gaan veranderen. Ik kan niet de enige zijn.

Er is altijd dat gevoel in je achterhoofd dat je niet gelukkig bent

Vanochtend lag ik vervolgens tot 12 uur 's ochtends te stinken in m'n bed, en ik bracht de dag door zoals elke andere. Een beetje achter mijn computer of PlayStation 3 hangen, tv kijken, chatten op Facebook met wat vrienden... Dat gevoel van de avond van tevoren is er nog wel, maar wat moet ik er mee? Waar moet ik beginnen? Je gaat nadenken en overtuigt jezelf ervan dat je leven zo slecht nog niet is. Ik zie er goed uit, heb veel vrienden en vriendinnen, ga naar de universiteit en ben eigenlijk elk weekend wel van huis.

En toch is er altijd dat gevoel in je achterhoofd dat je niet gelukkig bent, dat er zo veel meer uit het leven valt te halen dan wat ik er nu uit haal. Dat gevoel blijft maar rondspoken, waardoor ik ga luisteren naar akoestische muziek met mooie maar emotionele songteksten en films ga kijken die eigenlijk altijd wel een beetje drama in zich hebben. Dat heeft het gevolg dat die cyclus van "Ik ga m'n leven omgooien" > "Waarom eigenlijk?" > "Ik ben niet gelukkig" zich maar opnieuw en opnieuw af blijft spelen, zonder dat ik er iets aan verander.

De zoektocht naar geluk is naar mijn mening de enige essentie van het leven

We hebben allemaal periodes van verdriet en weinig zelfvertrouwen, gevolgd door periodes van geluk en tevredenheid met wie je bent. Ikzelf blijf continu op zoek naar antwoorden op de vragen die ik heb, continu op zoek naar de wegen die leiden naar geluk. De zoektocht naar geluk is naar mijn mening ook wel de enige essentie van het leven en ik ben daar dan ook voortdurend mee bezig. Terwijl ik dit schrijf begint het gevoel dat er echt iets moet veranderen steeds sterker te worden, maar op dit moment zou ik niet weten waar.

Daarom zou ik deze column dan ook graag willen eindigen met een quote van Christopher Gardner, de hoofdpersoon van de film The Pursuit of Happyness. Alhoewel dit één van mijn favoriete quotes is, heb ik de hoop dat ik het leven binnenkort niet meer op deze manier zal zien. En voor degene die zich die zich op dit moment kan vinden in deze quote: voor jou wens ik hetzelfde. Je bent nooit alleen.

"Op dat moment dacht ik aan Thomas Jefferson en de Onafhankelijkheidsverklaring, en het deel over ons recht op het leven, vrijheid en het nastreven van geluk. En ik herinner me nog dat ik dacht: hoe wist hij dat het woord nastreven daar moest staan? Dat geluk misschien iets is waar we alleen naar kunnen streven, en misschien nooit echt kunnen hebben, wat we ook doen. Hoe wist hij dat?"