Deze rubriek is geschreven door @Die Hard

De toekomst

Als ik mezelf nu moet beschrijven met één woord, heb ik dat woord al snel gevonden: laf. Ik ben een dromer, een denker, maar geen doener. Ik haal mijn inspiratie uit films met een mooi verhaal, muziek met een boodschap, en zoals ik volgens mij al eens eerder in een Column heb gezegd: ik heb altijd het idee dat ik iets moet veranderen, maar doe dat nooit. Een paar dagen geleden keek ik de film 10 Years, waarin een klas van de middelbare school tien jaar nadat ze hun diploma hebben gehaald, opnieuw bij elkaar komen voor een reünie. Klinkt cliché, maar het bleek dat deze film zo'n indruk op me heeft gemaakt dat ik er nog steeds over nadenk.

Ikzelf heb afgelopen zomer mijn diploma gehaald en zie mijn vriend(inn)en van de middelbare school nog regelmatig. Maar al te goed besef ik dat wij allemaal ooit ons eigen pad zullen kiezen en elkaar dan wellicht stukken minder of niet meer zien. En dat is wat me bang en onzeker maakt: de toekomst. "Waar zie je jezelf over tien jaar?" is misschien wel de allergrootste rotvraag die me zo vaak gesteld wordt. Heb ik dan een baan die ik leuk vind? Ben ik dan tevreden met wie ik ben geworden? Ben ik dan gelukkig? Niemand - op welke leeftijd dan ook - heeft het antwoord op die vragen. De toekomst is één groot en onzeker zwart gat waarvan je nooit weet wat het zal brengen.

Niemand heeft het antwoord op die vragen

Deze tijd, waarin ik de switch aan het maken ben van het gemakkelijke leventje van een middelbare scholier naar het zelfstandige en 'volwassen' leven van een student, is niet makkelijk. Wanneer ik over tien jaar mijn vrienden en vriendinnen van de middelbare school terugzie, hoop ik natuurlijk dat ik ze kan laten zien hoe gelukkig ik ben met mijn keuzes en met wat ik doe. Met het maken van die keuzes ben ik nu begonnen. Vanaf nu moet ik op mijn eigen benen staan. Maar hoe weet ik dat de keuzes die ik nu maak, ervoor zorgen dat ik gelukkig word? Het antwoord is heel simpel: niet. Zoals Steve Jobs ooit zei: "You can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards."

Ik kan heel slecht tegen het zien van het geluk van anderen. Ik kan er heel slecht tegen als mensen vertellen dat ze zo blij zijn met wat ze doen en daarom gelukkiger dan ooit. Ik kan er heel slecht tegen wanneer een oud-student ons komt vertellen dat hij het helemaal heeft gemaakt in het leven. Niet dat ik het ze niet gun, want ik ben erg blij voor ze, maar het zet me altijd aan het denken over mezelf: hoe kom ik ooit aan op het moment dat ik gelukkig ben? Ik heb nog een hele lange en onzekere weg te gaan. Zoals bij elke Column van mijn hand wil ik graag eindigen met een quote, ditmaal uit de film The Giant Mechanical Man. Misschien wel één van mijn meest favoriete uitspraken.

"I think you're just... great. Because you know what's so great about you? You're real. You don't pretend like you've got it all figured out, like everyone else walking around life. You're real. (...) When I look at you, I see you."