Een oud gezegde op het internet luidt: wil je echt weten hoe iemand is, geef hem dan een computer met sloom internet. Wat ook goed werkt om iemand te leren kennen, is hem een computer geven met problemen.

Ik heb zo’n PC. Nou, niet dat iemand bij wie ik in huis woon mij nog beter moet leren kennen (ik hoop dat o.a. papa en mama mij al, tenminste, één beetje doorhebben) maar het heeft onderhand wel een redelijk groot invloed op mijn humeur van tijd tot tijd. Alhoewel, dat is ook wel weer overdreven. Want soms doet-ie het, en anders niet. Ja, het is een oud ding. Ongeveer 4,5 jaar. Nu kun je met je computerethiek aankomen en mij fantastische feitjes of berekeningen te laten zien, het maakt mij niks uit, ik vind 4,5 jaar vet oud. In die tijd is al één EK én WK gespeeld. Kun je het je voorstellen?

Nee, ’t zal niet, maar dat maakt ook niks uit. Deze slome, langzame computer heeft onderhand zoveel emotionele waarde voor mij. In iedere schroef die deze computer kent heb ik al mijn schroevendraaier liggen prutsen. Zachtjes verkende de schroevendraaier dan het oppervlak van de schroef en draaide hem gede.. ach, laat maar. Softporno is hier niet toegestaan.

Nu komt natuurlijk het belangrijkste. Wat te doen met een PC die kuren vertoont? Ik heb een aantal opties op een rijtje gezet:

• De PC zetten bij een fotowinkel en vragen of hij op rolletjes loopt

• Hem onder een zonnebank leggen, in de hoop dat de problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen

• Een chirurgische ingreep bij de PC-dokter

• Palliatieve zorg geven voor de rest van zijn, schamele, PC-leventje

Voor optie één en twee heb ik eigenlijk niet genoeg tijd, geld en lef maar opties drie en vier zijn toch wel wat realistischer. Een chirurgische ingreep bij de PC-dokter kost dan wel geld, maar hee, dan heb je wel wat. Marijke Helwegen is toch ook niet in één dag gebouwd? Haha. Palliatieve zorg lijkt mij daartegen toch wel wat ingrijpender én intensiever: je moet toch dag voor dag je liefje zien afbrokkelen, hem elke dag verplegen en zo hier en daar zal je dan tóch een traantje moeten laten.

Of ik dat aankan? Misschien. Misschien ook niet. Feit is wel dat ik deze plan de campagne c.q. levensverhaal van mij en mijn computer typ in de tijd waarin ik eígenlijk de vaatwasser had moeten uitruimen. Dat ga ik nu dan doen. Véél belangrijker. Zo zie je dan maar, feitelijk valt je lelijke pc’tje toch in het niet bij al het andere werelds. Een romantische doch treurige gedachte.