Ik geef dit stukje de naam ‘’Learn the difference’’. Dat doe ik omdat je daadwerkelijk ook een beetje het verschil moet leren tussen wat ik dadelijk uiteen ga zetten, en omdat het Engels er veel van doen heeft.

Voor wie het niet weet: ik heet Justin. Toen mijn ouders besloten mij Justin te gaan noemen spraken ze het gewoon uit als ‘’Justin’’, met een gewone ‘’j’’, zoals in het woord ‘’ja’’. Echter, vooral door de ontwikkeling van een of andere naamgenoot uit de VS spreken steeds meer mensen mijn naam uit als ‘’DJustin’’, dus met de Engelse ‘’J’’.

Nu heb ik mij natuurlijk afgevraagd: wat ermee te doen? Moet ik iedereen die mijn naam verkeerd uitspreekt erop wijzen dat het fout is en dat het met een Nederlandse J is? Of zal ik de versie met de Engelse J ook aanhoren?

Ik zeg nu bij voorbaat altijd: ik luister naar allebei. Toegegeven, het is niet zo dat iedereen die mijn naam hoort of leest meteen naar de Engelse versie grijpt (meer mensen die mijn naam lezen hebben vaker de neiging om de Engelse J te hanteren heb ik gemerkt) maar over het algemeen hoor ik vaker ‘DJ’ dan ‘J’. Dat is dan wel oké hè, uiteindelijk zal ik er toch mee moeten leven. En als dit alles is..?

Maargoed, het kan toch niet zo zijn dat ik de enigste ben die de dupe is van de “verengelsing” van de namen in Nederland? Ik heb gemerkt dat mensen die een J als eerste letter van hun naam hebben ook dit probleem hebben. Joshua en Jonathan bijvoorbeeld. Maar dat komt ook omdat zij, net zoals ik, een Engels klinkende naam hebben.

Dan zit daar toch wellicht het euvel. Het probleem is dus niet dat enkele mensen in mijn omgeving problemen hebben om mijn naam, volgens mij, juist uit te spreken, nee, de fout ligt bij mijn ouders. Want waarom geven zij mij een Engelstalige naam als ze weten dat deze wereld verengelst begint te worden? Dat hadden ze toch allang aan moeten zien komen?

Zucht.. had ik maar gewoon IJsbrand, Roderick of Albert-Jan geheten. Dan had ik een probleem minder.