Mooie column.

Ik weet niet precies meer op welke post van mij je doelt, maar ik ben ongetwijfeld talloze keren over het onderwerp begonnen. Al ben ik me er wel van bewust, dat ik wel eens kritiek uit over materialisme op punten waar ik zelf misschien geen haar beter zou zijn als ik in dezelfde situatie zou zitten.

Waar het bij mij vooral om draait is dat ik een hele sterke afkeer, of noemt het zelfs angst, heb voor verwennerij. Dat merk je bij mij bij talloze kleine dingen. Men verklaart mij bijvoorbeeld vaak voor gek omdat ik geen AdBlocker gebruik. Maar hoewel ik mij dagelijks stoor aan pop-ups, en reclame op YouTube, hoor je mij niet snel klagen. AdBlocker zou het internetten ongetwijfeld makkelijker maken, en ik zal er vast aan wennen. Maar dat wil ik dus niet. Ik voel me dan schuldig naar mezelf toe of zo. Dan voel ik me zo verwend.

Ook met downloaden, dat doe ik zelden. Ik heb het afgelopen jaar denk ik twee torrents gedownload in totaal, van twee films. Heel af en toe kijk ik een film op internet, vaak met crappy kwaliteit op een obscure Russische website, waarbij ik het beeld niet kan vergroten omdat ik dan met onveilige pop-ups bestookt word. En ik luister wel eens albums op YouTube. That's it. Daar schaam ik mij elke keer alweer voor, want films of muziek kopen doe ik evenmin. En als ik dan zo'n alinea typ als deze, vind ik het moeilijkste nog dat ik het vanuit "jullie" perspectief moet typen. Aangezien ik weet dat het voor de meesten de normaalste zaak ter wereld is om films en games te downloaden, maar ik ben daar gewoon best wel terughoudend in.

Soms moet ik wel stappen maken, bijvoorbeeld door een Smartphone te kopen. Dat wilde ik eerst ook niet, maar je kunt haast niet meer zonder tegenwoordig, en nu ik er één heb heb ik er wel profijt van.

Maar om terug te komen op jouw verhaal, ik denk dat mijn 'angst' vooral te maken heeft met wat jij ook aangeeft: hoe meer je bezit, hoe minder snel je ergens tevreden mee bent. Als kind kreeg ik bij Sinterklaas een computerspel die ik graag wilde hebben, en daar was ik dan het hele jaar zoet mee. Terwijl een vriend waar ik toen regelmatig bij kwam spelen elke week een nieuw spelletje had. "Maar... wat heb je met die van vorige week gedaan dan?" "Oh, die vind ik niet leuk meer..."

Ik ben een paar keer op zomerkamp geweest, waar je vijf weken lang met mensen vanuit verschillende landen en met verschillende culturen in een huisje zit, zonder technologie en stromend water. Ik denk dat die ook zeker een rol hebben gevormd bij wie ik ben.

Wat rijkdom betreft heb ik makkelijk praten. Als ik lees dat jij op Safari bent geweest in Afrika of een rondreis maakt door Azië, dan ben ik echt wel jaloers. Ik droom daar elke dag van. Dan kan ik afkeurend naar jou wijzen dat je dat geld niet aan het goede doel geeft of zo. Maar ik heb zelf nooit in de situatie gezeten dat ik de kans krijg om die keuzes te maken. Als iemand mij een cheque van 100.000 euro geeft, dan zul je me heel anders horen piepen. Dan ben ik niet zo'n held meer hoor. :$

(Overigens, ik heb het nu over krijgen. Uiteraard werk je hard voor je geld, dat mag ook niet vergeten worden.)

Ik wil dan veel geld hebben, maar als ik het uitgeef, geef ik het liever aan anderen uit dan aan mijzelf!

Bankrekeningnummer, mijn adres en een lijst met dingen die ik wil opgestuurd via PB. Laat die naastenliefde maar komen!

Ik ben zelf niet zo materialistisch ingesteld. Vroeger had ik wel dat ik altijd meer geld in mijn spaarpot wou... en dan zit je daar uiteindelijk met een bedrag waar je toch niets mee koopt. Ik koop de zaken die ik echt nodig heb (wat eigenlijk amper wat is), koop een paar leuke hebbedingetjes (wat zich voorlopig beperkt tot een PS3 enkele jaren geleden en een paar games) en voor de rest kan ik dan nog op reis of eens op café.

Ik wil zeker wel bepaalde dingen, maar ik moet ze niet direct. Misschien sluit Cabyons column hier mooi op aan: ik zeg altijd dat ik eens een deftige koptelefoon moet kopen aangezien mijn oortjes het elk moment kunnen begeven. Uiteindelijk ga ik sowieso pas een koptelefoon kopen wanneer ze daadwerkelijk kapot zijn en het gewoon écht nodig is. Ik smijt ze niet zomaar weg. Idem voor GSM's. Mijn eerste GSM heb ik letterlijk gebruikt tot hij niet meer aan ging, mijn tweede GSM heb ik iets vroeger weg gedaan, omdat hij niet meer optimaal werkte. Mijn derde, een smartphone nu, begint nu ook vreselijk traag te werken, er kan amper iets op van apps. Als ik mezelf dan vergelijk met mijn broer, die dan een smartphone koopt, die dan doorgeeft aan zijn lief, vervolgens een grotere koopt en later nog eens eentje koopt om op festivals te gebruiken...