Fluma

Soms zijn er van die gesprekken waar je plots bij denkt: "Serieus?" We komen ze allemaal wel om de zoveel tijd tegen en afhankelijk van inhoud of context kunnen ze ons fascineren of net doen fronsen.

Zo had ik de afgelopen week ook wel enkele van deze gesprekken. De meest uitgesproken daarvan kwam uiteindelijk neer op een stereotype waar ik zelden bewust een levend voorbeeld van tegenkom. Ja, ik heb het over de "zonder alcohol geen feest"-mentaliteit. Een onderwerp waarover ik -en vele anderen- een duidelijk uitgesproken standpunt heb: "Serieus?"

Want verder heb ik doorgaans geen problemen met dergelijke personen, het is niet dat zo'n gegeven op zich een heel persoon bepaald (hoewel ze daar soms zelf wel anders over denken), maar ik blijf er toch altijd vraagtekens bij hebben en ik zal er ook niet alleen bij zijn. Want ja, hoe kun je toch geloven in een dergelijk idee waarvan toch bijna iedereen de directe ironie en tegenstelling kan inzien, nee?

Natuurlijk schrijf ik dit ook vanuit mijn eigen perspectief en ervaringen. Je zou kunnen stellen dat ik in zekere mate een bias heb op het onderwerp en dat bijgevolg mijn ervaringen met zulke gesprekken al op voorhand zijn bepaald, maar daar zal ik eveneens niet alleen in zijn. Biases bestaan, ze ontstaan door ervaringen en vormen zich met je leven mee. Natuurlijk zijn het geen absolute waarheden en dat zouden ze dan ook nooit mogen zijn of worden, maar je draagt ze mee, onbewust of net zeer aanwezig en ze beïnvloeden je (dagelijkse) leven en diens interacties. Je zou misschien kunnen zeggen dat ze op een manier ook wel aflijnen wie we zijn en hoe we reageren, maar ze zijn in het beste geval een tijdelijk iets.

Net zoals dat die "geen feest zonder alcohol" uiteindelijk ook een mening met een bias is. (Is dit geen pleonasme? Zijn alle meningen niet partijdig in zekere zin?) Zulke uitspraken komen namelijk voort uit ervaringen. Nou, dat hoop ik toch alleszins, als je dan zoiets gaat verklaren en je het dan roept zonder enige achtergrond of motivatie dan verliest de inhoud -die in dit geval al niet te sterk was- zijn waarde volledig.

Maar wat maakt het uiteindelijk ook uit? Het is een attitude waar ik grote vragen bij heb, maar verder? Misschien zijn het mijn zaken verder niet. Er bestaan genoeg sensibilisatiecampagnes voor zelfs alleen dit onderwerp en misschien moet ik me er dus ook maar niet mee bezig houden. Of toch? Uiteindelijk ben je, of je het nu wilt accepteren of niet, een actief deel van de samenleving en je invloed of verantwoordelijkheden minimaliseren, van je af schuiven of negeren zijn dan slechts manieren om jezelf een excuus tot zwijgen te geven. Niet echt volwassen, toch?

Tot zover het interessante sap dat de laatste dagen mijn hoofd vulde. Doet altijd even goed om het te laten vloeien.