Orpheus

Helaas, dit stuk heeft weinig te maken met de Griekse mythologische dichter (hoewel), maar meer met het lied. "Het lied?" Ja, sommigen hier zullen het al mee neuriën ondertussen, maar voor hen die

Nu, waar ik het dus over wil hebben... Volgens mij heb ik dit onderwerp al vaker aangesneden, elk jaar zo in de periode februari-maart. Het is namelijk mijn bijna existentiële vraag naar zonlicht. Niet noodzakelijk warmte, maar vooral zonlicht. Zoals het lied ook bezingt: "I need the Sunshine in the morning..." Wel, dat klopt bij mij zeer goed.

Ik functioneer namelijk maar zeer matigjes zonder zon. Natuurlijk, dit gaat op voor het merendeel van de bevolking. Het is al vaker aangetoond dat een afwezigheid van zonlicht depressies in de hand werkt en als indirecte bron van leven lijkt het dan ook niet verkeerd om de zon als een scheppende god te benoemen. (Iets wat men logischerwijs ook vaak heeft gedaan in de geschiedenis) Zij het Amon-Re, Tonatiuh, Helios of Surya... We kunnen er vele namen op plakken, maar het concept blijft hetzelfde. Ik (en vele anderen) hebben de zon nodig. Het geeft me kracht, het maakt me wakker.

Maar wat voor rol speelt dat in je dagelijkse leven? Toegegeven, wanneer ik binnen zit bitter weinig, maar als ik op een stille winterochtend rondwandel is dat beetje zonlicht altijd welkom. Ik heb ooit met mijn halve klas voor bezinning een natuurtocht gedaan in de winter. Drie dagen met rugzak en tent rondtrekken in de omgeving van La Roche-en-Ardenne. Nu, dat rondtrekken in een woud in de winter koud zou zijn wisten we wel, maar dat we er op één dag 30 kilometer in gietende regen zouden afleggen zat niet in de oorspronkelijke planning. Dan mag je nog zo seculair of atheïstisch zijn, wanneer die zon er de volgende ochtend doorkomt zit je er met tien doorweekt op een rij naar te bidden. Dat voelt alleen maar juist.

Maar die zon kan ook veel minder letterlijk zijn. Het zou een concept kunnen zijn. Iets dat inspireert of leven schenkt/biedt. Aan ideeën, gedachten, gevoelens... Het kan veel zijn. Zelfs een persoon. Iemand wiens voorkomen, aanwezigheid, ideeën, dialogen, gesprekken etc. op zich een bron zijn voor je eigen geest en diens gevolgen. Het lijkt een simpel concept, doch zo zeldzaam om ervaren, maar als je het dan eens kunt ervaren is het fantastisch. Een bron van inspiratie. De artistieke wereld zou zo'n persoon een muze noemen.

En daarmee zijn we misschien toch in het vaarwater van Orpheus belandt.

Heb jij al een muze gehad? :o