Een kleine week geleden belandde ik perrongeluk weer op GTAForum, geheel charmant belandde ik in een topic over zweethanden waar het middeltje besproken werd wat mijn huisarts mij voorschreef voor mijn klamme handjes waar ik de laatste tijd last van heb. Iets hormonaals ofzo. Maar gezien het feit dat ik met mensen werk was het soms toch wel hinderlijk waarop ik een fijn smeersel voorgeschreven kreeg. Omdat de gemiddelde apothekersassistent hier in Tilburg blijkbaar de helft van haar werk maar hoeft te doen kreeg ik mijn fijne smeersel zonder doosje en gebruikersinstructie: Heel handig! Geheel verstandig als ik ben (kuch) besloot ik daarom maar eens op Google op te zoeken hoe ik mijn hippe middeltje moest aanbrengen. En via door dat middeltje, met het woord 'ervaringen' te Googelen belandde ik in dit topic.

Want serieus, het was niet eens heel gemakkelijk. Het middeltje moest namelijk gelijkmatig op beiden handen worden aangebracht waarop het moest drogen. Waar mijn kennis, inzicht maar bovenal praktische mogelijkheden ophielden was bij de vraag: Hoe? Want, hoe kan ik het middeltje op beiden handen aanbrengen zonder daarna iets aan te raken zodat het gelijkmatig kan intrekken? Met mijn voeten? Mijn tweede paar armen? Blijkbaar vond ik dit dus zo lastig dat ik blijkbaar de raad en ervaring nodig had van de gemiddelde zwetende gamer. Wat wel fijn was is dat het topic me wel enigszins gerust stelde: Het kan erger!

Maar toen was ik dus ineens terug. Terug op het forum waar ik acht jaar geleden een account maakte onder de naam 'Fiegel5'. Want allicht was ik een klein etterbakje wat het stoer vond om mensen omver te rijden, schieten of te meppen (met bij voorkeur een roze dildo) in een computerspel. Grappig was dat ik die avond, met in mijn (klamme) handen mijn telefoon besefte dat ik echt een klein ventje was toen ik hier op het forum kwam. Gelukkig kan ik jullie, mijzelf en alle andere gamers zonder hoop geruststellen: Op de roze dildo na zijn alle bovengenoemde dingen niet meer mijn dagelijkse bezigheden. Er was, en is dus hoop.

Toch heb ik een onwijs vermakelijke avond gehad, met de schaamte in mijn ogen las ik mijn profiel een aantal post's en deze blog terug. Geniaal om een stukje van je eigen geschiedenis terug te vinden op een online forum gelinkt aan een computerspelletje. Want hoe grappig is het om te zien wat je toen was, en wat je nu allemaal doet in je leven? Zo heb ik met een glimlach maar bovenal een steek van schrik en schaamte mijn online strafblad terug gelezen, kleine stukjes van deze blog en het verhaal wat ik hier ooit heb gepubliceerd. Achteraf is grappig om te zien hoe groot de happening was die ik er als klein mannetje omheen draaide en waarschijnlijk toen ook echt voelde. Verhalen aankondigen die er toch nooit kwamen, hele projecten uit de grond stampen en waarschijnlijk mijzelf drukker maken over mijn digitale bestaan op dit forum dan mijn real life bestaan. Hele avonden slijmen en kontlikken bij de crew via de chat, MSN of persoonlijke berichten was destijds blijkbaar dan ook mijn voornamelijkste bezigheid. Overigs is dat kontlikken wel een goede training geweest.. Ik heb mijn exen nooit horen klagen!

Maar bovenal heb ik genoten van wat ik toen was, voelde en bracht naar dit forum en wat ik nu doe in mijn dagelijks leven. Het schrijven is bijvoorbeeld een dingetje wat ik vroeger als jong mannetje hier heb gevonden en nooit meer heb losgelaten. Acht jaar later schrijf ik nog steeds en ben ik actief als theaterrecensent/concertverslaggever en ben ik goed voor een kleine 55 recensies/verslagen per theaterseizoen. Het spelletje GTA is ook niet helemaal uit mijn leven verdwenen want inmiddels werk ik met mensen die GTA in het echte leven denken te mogen spelen en daarvoor veroordeeld worden. Ook werd de gedrevenheid om op GTAForum 'Superlid' of lid van een corperation te worden is acht jaar later omgezet tot een gedrevenheid om op professioneel gebied gedreven te blijven en niet op te geven.

Heel bijzonder voor mij is dat de titel van mijn verhaal 'Wacht niet tot morgen, want morgen is vandaag' een van mijn levensuitspraken is geworden die uiteindelijk heeft geresulteerd in het feit dat ik een eetstoornis heb mogen overwonnen en mag doen wat ik op dit moment doe. Die titel van dat verhaal is dan ook een slogan die ik regelmatig breng tijdens voorlichtingen, lezingen en presentaties. Het verhaal wat ik (blijkbaar) daarna wou brengen genaamd 'Coming Out' was stiekem mijn eigen verhaal wat ik tegenwoordig mag vertellen naar diverse doelgroepen als inspiratielezing of motiverende presentatie. En eigenlijk is dat allemaal ontstaan op dit forum. Het forum waar ik op 11 jarige leeftijd al kwatsend, ouwehoerend rondhuppelende en misschien zelfs wel een beetje werd opgevoed door de toenmalige forumcrew tot puber.Tussentijds heb ik me mogen inzetten voor diverse projecten op het forum en heb ik leuke en bijzondere mensen leren kennen. Een van die kerels is bijvoorbeeld Sprunk waarmee ik destijds MSN (ja echt, dat bestond toen nog) onveilig maakte. Een jongen die er voor zorgde dat ik drie jaar een relatie had met de jongen waar ik verliefd op was (inmiddels mijn ex, het was een Asshole!) en die ik op datzelfde moment heb mogen koppelen aan zijn huidige partner. Echter heeft hij het wel tot op de dag van vandaag volgehouden. (Thumps up!) Een bijzondere jongen die ik nog altijd wekelijks tot dagelijks spreek, ook in real life uiteraard.

Maar die beruchte avond dat ik terugkwam op dit forum viel ergens wel een klein kwartje. Dit forum heeft me stiekem best wat gebracht en misschien zelfs wel een stukje gemaakt tot wie ik nu ben!

Wat trouwens de boodschap achter deze blogpost is weet ik niet. Maar de oudgediende zijn denk ik wel gewend dat ik een beetje betekenisloos loop te neuzelen. Veel verder als: "Hoi hier ben ik, het gaat goed, doei" betekent dit blogpostje dan ook eigenlijk niet. Maar hey, je bent weer even zoet geweest. Of afgehaakt, maar dan ben je suf want dan heb je dit al dit zoetsappige gefiegel gemist. (Want blijkbaar was 'fiegelen' toen een werkwoord.) Verder wil ik misschien wel even zeggen dat ik niet aansprakelijk ben voor alles wat ik ooit heb gezegd en daardoor niet aangekeken kan worden op ontwikkelde stresssyndromen, allergieën of persoonlijkheidsstoornissen. Ook voor de mensen die mij zo dusdanig hebben moeten heropvoeden dat ze nu zelf niet meer aan kinderen durven te beginnen: Sorry!

Dus.. Ik fiegel hem er weer eens tussen uit, eneh.. Ik zal dit keer niet beloven dat ik nog een hoop blogs ga publiceren wat ik waarschijnlijk toch niet gaat doen. Weten we meteen waar we aan toe zijn! Ook zal ik voor het vertrouwde gevoel van vroeger alle spelfouten in deze blog laten staan, dan voelt het net als toen!

Dussss.. Hallo daar!

XxX

Bas

P.s: