Shades

Gisteren was een warme dag. Een warme dag waar ik een voorstelling in groep moest geven.

Dus ik vertrek met mijn Earth Kingdom-pull, mijn klein rugzakje waar amper iets inzit en zet mijn zonnebril op. Mijn ogen kunnen heel slecht tegen de helderheid van een lente- of zomerdag, dus die is wel nodig, ook al dat ik het eerste uur in een bus en trein spendeer.

Nu, aangezien we alles goed hebben voorbereid moet ik nog snel iets gaan afdrukken in het computerlokaal, tot zo ver de goede planning. De voorstelling ging vervolgens vrij vlot en een kleine drie uur later zit ik alweer op de bus naar het station. Het duurde even voordat het me opviel, maar de wereld leek plots zo helder... Ik had hem niet op, hij hing niet aan mijn t-shirt en stak ook niet in mijn rugzak. Ik had mijn zonnebril dus vergeten.

Kijk, nu moet je even de materiële waarde van deze zonnebril leren kennen. Absoluut waardeloos. Het is een wannabe RayBan waarvan ik er samen met een vriend twee van heb gekocht op Campo di Fiore in Rome voor 5 euro. Het ding is niet eens helemaal recht en het heeft na een dikke drie jaar echt zijn prijs in leeftijd al overstegen. Als ik zou willen zou ik gelijk een nieuwe zonnebril kunnen kopen en misschien wel tien tegelijkertijd. Maar dat deed ik niet, ik ging terug. Want in die drie jaar is dat waardeloze ding met me overal naartoe geweest. Ik heb er half Europa mee verkend. Niet dat het daar meer heeft gedaan dan de zon te verduisteren, maar meer moest het niet doen.

Ik stapte aan het station af en nam de eerste bus terug naar de campus, alwaar nog enkele klasgenoten tegen te komen die verwonderd keken hoe ik een uur na het einde van de les afstapte aan de campus. Ik wist ook gelijk waar het ding lag. Ik had hem naast de computer laten liggen toen ik wat moest gaan printen. Hij lag wat verstopt tussen draden en rommel van een andere groep die er toen werkte en ik was hem gewoon vergeten.

En wanneer ik het lokaal binnenwandelde klopte het ook, het ding lag 4 uur nadat ik het had achtergelaten gewoon nog op dezelfde plaats. Waarop we vervolgens bij de hereniging in mekanders armen vielen, de zon onderging en de engelen op de achtergrond hun psalmen zongen. In mijn hoofd toch alleszins. In werkelijkheid was er slechts het lichte getokkel en geklik van twee mensen die nog snel iets af wouden maken.

Dit kleine voorval nam een goed uur in beslag. Een uur dat ik had kunnen voorkomen en ook eentje dat ik totaal niet had moeten opofferen, het was maar een waardeloze zonnebril van 2,5 euro, toch? Ik had op dat verspilde uur een productief en waardevol persoon kunnen zijn... maar dan toch ietsje leger vanbinnen.

Worst love story ever, right?