De Leven

Ja, de leven, zo schrijven we dat.

Mijn blog is, op vele manieren, een beetje een uitlaatklep in mijn uiterst dynamische leven: van het zitten op een stoel tot het rechtstaan in een bus. Ze ontstaan wanneer ze in me opkomen. Er zit doorgaans weinig planning achter het uitbrengen van elk artikel en ook de artikels zelf zijn zeer structuurloos en soms doelloos in hun opzet, maar toch ontstaan ze.

En ook zo begon dit artikel eerder deze week. Sowieso lijkt het me interessant om even wat context te verschaffen: Mijn vader is sinds een zevental weken (denk ik) weer vrij. Ja, de man die ik met lichte schaamte mijn vader mag noemen heeft namelijk de voorbije twee jaar kunnen genieten van een verblijf in een penitentiaire instelling, ook wel gevangenis genoemd. Mijn positie en perspectief over dit individu is natuurlijk niet de meest objectieve, dat kun je wel begrijpen, maar hij had er wat mij betreft nog wat jaartjes mogen blijven.

Nu vanwaar dit artikel? Want op zich is dit geen nieuws, daar heb ik nog al eens een artikel aan gewijd en mijn positie is niet echt veranderd. Wel, een goede drie maand terug is er namelijk slokdarmkanker bij hem vastgesteld en bijgevolg heeft hij dan ook een bestralingskuur en bijbehorende behandeling achter de rug. Voedingsstoffen moeten worden toegediend via een bakster en drinken verloopt dankzij de door de straling verbrande slokdarm zeer moeizaam.

En dus trof ik mijn vader voor de eerste keer in meer dan twee jaar op een bed in een serviceflat aan. De persoon die ik aantrof was in die twee jaren schijnbaar 15 jaar ouder geworden, had 20 kilogram verloren en leek de fysiek te hebben van een 106-jaar oude kat. De gesprekken waren ook niet bijster speciaal, maar daar had ik ook niet echt naar uitgekeken. Het waren vooral vele stille periodes waar de wind en regen buiten als enige gesprekspartners overbleven. Een lichte ongemakkelijkheid, een gebrek aan levenslust, het is lastig om omschrijven, maar het was vooral veel niets en staren.

Dit was het dus wellicht. Het gezwel was in grote mate vernietigd, maar het laatste bezoek aan het ziekenhuis is zeker nog lang niet in het zicht. Een zwaar verzwakt lichaam, voornamelijk door eigen gebrek aan initiatief in alles, dat wellicht een van de volgende ingrepen niet zal overleven, laat staan revalideren. Niemand zei het, maar het was de algemene gedachte die door de kamer van geest naast geest rondging. Jaren van overmatig egoïstisch, narcistisch en vernietigende focus op het eigen zijn en genot culmineren in een objectief zeer trieste situatie. Na al die jaren van het uitbuiten, misbruiken en belazeren van mensen, voornamelijk degene rond hem, is dit het resultaat. Stilte.

En ondanks de situatie kon ik me niet ontdoen van de gedachte dat het allemaal verdiend was. Pas op, ik wens niemand dood, maar het voelt als karma. Karma die pas na jaren, decennia, samenkomt en de omstandigheden allemaal plots doet omslaan. Een kanker die zich rechtstreeks heeft gevormd door zijn levensstijl en net het belangrijkste genot voor hem (drinken) belet. Het is allemaal zeer cynisch, maar het lijkt allemaal zo te kloppen.

Wat doet dit met een mens? Wel, bijster weinig eigenlijk. Het is een harde en confronterende realiteit, maar eentje die me niet veel meer kan raken. Ik begrijp ook best goed dat zoiets dan ook lastig is om overbrengen, want uiteindelijk schrijf ik er een heel (en ook nog best lang) artikel over, toch?

Wel, ik weet het ook niet goed. Misschien is het net die karma en toevalligheid waar ik nog het meeste mee zit. De leven voelde bij die realisatie simpel en ingewikkeld tegelijkertijd.