Tijdverlies

Het kon wel eens gebeuren, maar... zo snel al? De afwezigheid van een leerkracht die je acht uur per week ziet. Studie is altijd fijn, denk je, maar het missen van vijf uur wiskunde is minder fijn. Eigenlijk vooral de gedachte dat je die vijf uur dus gewoon helemaal zelf moet doen.

Ze kwam de klas half kreunend binnen, iets in haar rug. De volgende dag konden we op ons online schoolplatform lezen dat ze drie dagen afwezig zou zijn, wat ons 5 uur wiskunde zou kosten. Vijf uur wiskunde, gewoon verloren, schandaal. Achja, niet helemaal verloren, maar studie(...)

De eerste dag, alles nog gewoon. Twee uur in de refter zitten met een opdracht om het begin van een hoofdstuk zelf te verwerken. Normaal werken we bij wiskunde elke les per twee, maar onze uiterst begaafde studieleerkracht vond het geen goed plan om 16-jarigen per twee te laten werken. Fijn, alleen een hoofdstuk erdoor jagen dus. Eens de meesten aan de oefeningen begonnen zijn, gaat de bel. Tussen de twee uren wordt zowat door iedereen gezegd dat die opdrachten gestoord moeilijk zijn, of ze er helemaal op vastlopen. Tof. Tweede uur mochten we gelukkig met twee zitten, klein beetje beter dus.

De volgende les was er een test gepland, maar dus in de studie. Wel, onze testen hebben nu al wel de reputatie van geen grap te zijn, en dat hebben andere leerkrachten wel door, denk ik. Nu ja, wat wil je, als je studieleerkracht meneer Maes is. Wat een figuur. Een godsdienstleerkracht, directeur van een Joodse school, leerkracht in katholiek onderwijs, en daarbovenop de sterkste stembanden uit de geschiedenis van het Vlaamse Onderwijs. Moesten je trommelvliezen het op de gang begeven, wist je zonder twijfel welke leerkracht daarvoor verantwoordelijk was. Er kunnen bibliotheken volgeschreven worden over die man, maar dat doet er niet zoveel toe.

Natuurlijk komt hij wat later, en is de les eigenlijk al vijf minuten bezig. Dat terwijl je moet rekenen dat je voor zo'n test meer dan tien minuten extra nodig hebt bovenop de gewone lestijd. Dus, zijn decibels gebruikend, maakt hij indruk op de eerstejaartjes door iedereen zo hard, snel en efficiënt mogelijk op zijn plaats te krijgen: luid roepen. Oké, test is bezig dus. Totdat er achteraan in de zaal een eerstejaartje iets fluistert dat niemand gehoord zou hebben behalve meneer Maes. Ik denk met de decibels die die van een vliegtuig overtreffen, uit het niets, de volgende woorden kwamen "Helaba, er is hier een toets bezig, en toetsen, toetsen zijn heilig op **** (school)!!!". (Denk maar dat er nog honderd uitroeptekens achterstaan, zelfs dat zou het volume nog niet correct uitdrukken) Alsof het zo luid zijn nog niet genoeg was kwam het ook gewoon uit het niets, wat voor een hoop overgeslagen hartslagen heeft gezorgd. Gelukkig geen hartstilstanden.

En dan de derde dag, het mooie stukje. Normaal tot vijf uur, een uur langer dan iedereen, op school blijven. Maar de leerkracht was zo vriendelijk te melden dat we de twee uur studie mochten skippen, en dus eigenlijk, het omgekeerde van alle andere tijd, een uur vroeger naar huis mochten. Yay.

Fijn, vijf uur missen op drie dagen tijd.