Geboren in de verkeerde generatie

[Die Hard]

Goedenavond forumleden!

Ik open niet vaak een topic, maar wanneer ik dat doe heeft het (meestal) een serieus onderwerp, en zo ook nu. Misschien ben ik daarvoor niet helemaal op het juiste forum, maar ach. De afgelopen jaren heeft zich bij mij een gevoel ontwikkeld dat steeds sterker en sterker is geworden: ik ben geboren in de verkeerde generatie.

De technologie, de muziek en de ontnomen vrijheid zijn zomaar een paar puntjes die mij dwars zitten. Het is zo ontzettend makkelijk om mensen te bereiken via WhatsApp, Facebook, Twitter, Instagram. Net als dat het ook zo ontzettend makkelijk is om iedereen de indruk te geven dat jouw leven zo prachtig in elkaar steekt. Het lijkt haast een competitie: wiens leven is het interessantst? Laatst zag ik op Facebook twee dezelfde foto's van twee personen die samen uit was gegaan, maar beide foto's hadden een totaal verschillende kleur. Dat betekent dat één van de twee was bewerkt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat je er beter uit ziet dan dat je daadwerkelijk doet? De huidige generatie vindt het zo ontzettend belangrijk dat iedereen jaloers op ze is, dat ze er alles aan willen doen om de waarheid te verbloemen, en daarmee hun nepgedrag veroorzaken.

Over muziek heb ik vaak discussies met vrienden. Zo ben ik een ontzettend grote fan van Bruce Springsteen en als ik naar muziek luister, is de kans groot dat het één van zijn nummers is. Zo kan ik ontzettend genieten van een akoestische versie van zijn hit Born To Run - onderaan dit bericht heb ik een stukje geplaatst uit een speech voordat hij begon met het zingen van dat nummer, die speech was de trigger om dit topic te openen - of een emotionele maar hele betekenisvolle uitvoering van zijn nummer For You. Muziek in zijn puurste vorm, naar mijn mening. Niet iedereen hoeft het natuurlijk met me eens te zijn. Ook tegenwoordig zijn er nog artiesten actief die een hart voor muziek hebben en dat laten zien in hun nummers en optredens, maar zij zijn in zulke kleine getale aanwezig dat ze worden weggevaagd door de popmuziek. Wanneer mij door een paar vrienden met dezelfde muzieksmaak op een feest wordt gevraagd muziek aan te zetten, en ik zet Springsteen's Dancing In The Dark aan (bijvoorbeeld), dan wordt ik door overige 80% aanwezigen gevraagd of ik misschien wat vrolijkere upbeat muziek aan kan zetten. Daar word ik gewoon droevig van.

En tot slot: de ontnomen vrijheid. Overal krijgen we te horen dat we onze dromen niet moeten achtervolgen, want "de kans dat ze niet uitkomen is groot, en dan ben je alleen maar teleurgesteld". Ik mis het optimisme, de positiviteit in de huidige maatschappij. Men wordt aangeraden om te kiezen voor de veilige weg. Een diploma aan een hogeschool of universiteit hebben is niet langer voordelig, maar hartstikke normaal. "Wees blij dat je kan studeren", "zonder diploma kom je nergens aan de bak". Natuurlijk moet men blij zijn dat ze kunnen studeren, het is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt me droevig dat je een diploma nodig hebt om überhaupt een redelijk betaalde baan te krijgen. En zelfs met diploma ben je niet zeker van een baan. Ik wil de wereld zien, mijn naasten liefhebben, dromen. Maar waar ik ook kom, overal wordt me gezegd dat je een diploma nodig hebt om die drie dingen te kunnen vervullen. En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd.

Hoe zit het met jullie? Voelen jullie je thuis tussen deze huidige generatie? Hadden jullie liever een x jaar geleden geleefd? Ik ben benieuwd!

Groetjes,

Die Hard

"This is a song I've been singing for about 15 years, I guess. It is a song that has changed a lot over the years as I've sung it, as a song that seemed to open up and let the time in. When I wrote it I was 24 years old and I was sitting in bedroom in Long Branch, New Jersey. And I think back and it surprises me how much I knew about what I wanted. Because the questions that I asked myself in this song, it seems like I've been trying to find the answers to them ever since.

And I guess when I wrote this song, I thought I was writing about a guy and a girl that wanted to run and keep on running. That was a nice and romantic idea. But I realized, after I put all those people in all those cars, I was going to have to figure out someplace for them to go. Because I realized that in the end, that individual freedom - when that's not connected to a community, or friends, or the world outside - it ends up feeling pretty meaningless. So, that guy and that girl were looking for a connection, and that's what I'm doing here tonight.

So, this is a song about two people trying to find their way home. I'd like to do it for you and dedicate it to you, and just say that it's kept me good company on my search, and I hope it's kept you good company on yours."

[Ezra24rct3]

maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd.

Ik wil soms wel eens het zelfde. Als ik dan muziek zit te luisteren uit de jaren '80(Ik heb dit heel vaak bij het nummer 'Wanted Dead Or Alive' van Bon Jovi, daar krijg ik zelfs kippenvel van...) dan denk ik:

Wat moet het leven toch beter en mooier zijn in die tijd.

[Die Hard]

maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd.

Ik wil soms wel eens het zelfde. Als ik dan muziek zit te luisteren uit de jaren '80(Ik heb dit heel vaak bij het nummer 'Wanted Dead Or Alive' van Bon Jovi, daar krijg ik zelfs kippenvel van...) dan denk ik:

Wat moet het leven toch beter en mooier zijn in die tijd.

Precies! Ikzelf ben een gigantische Bon Jovi-fan en heb ze zelfs live gezien in Londen, afgelopen zomer. Maar daar sta je dan toch met z'n drieën (ik was met twee vrienden) tussen 95% 40-plussers. Die vonden het overigens alleen maar leuk dat wij als drie achttienjarigen ook van 'hun' muziek konden genieten, maar af en toe hoop ik wel eens dat ik ze in de jaren '80-'90 had kunnen zien, waar 95% van de fans juist onze leeftijd had. Ik voel me niet thuis tussen al deze pop- en dancemuziek.

[Phoenyxar]

Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd.

Ach, uiteindelijk verschilt de generatie dan toch niet veel. Er worden nu vaak andere media gebruikt om bij te praten, muziek brengt nog steeds mensen samen en dat opportunisme zit aanwezig in de mensen. Het idee dat negativisme wint van positivisme is iets dat in je eigen hoofd zit. Natuurlijk is het de omgeving die daar op inspeelt en de indrukken die het zo achterlaat op je, maar uiteindelijk hangt alles af van je eigen instelling. Misschien voel je je niet zo thuis in de huidige generatie, dat kan altijd zijn, maar dan is er toch nog altijd de mogelijkheid voor jou om daar dan zelf je weg in te vinden? Niemand verplicht jou om de weg te volgen die anderen voor je uitstippelen en als je jezelf opgesloten voelt, dan heb je zelf die kooi rond jezelf ontworpen. Je bent echt vrij om te doen wat je wilt hoor, je moet het gewoon durven ervaren!

En ja, misschien ervaar je alles als een competitie, maar dat hoeft niet zo slecht te zijn en daar moet je zelf ook niet zo in participeren. Uiteindelijk heb je zelf altijd in de hand hoe je naar de dingen kijkt en hoe je je eigen leven vormgeeft. Een extra kleurtje kun je dan bekijken als een manier van die persoon om de wereld te bedriegen of gewoon omdat die persoon het op dat moment mooier vond. Je weet het verhaal van die persoon niet, dus waarom er dan zo negatief over denken? Dat hoeft helemaal niet.

Met een open en zeer interverbonden samenleving en wereld zoals we die dezer dagen ervaren is het natuurlijk makkelijk om geconfronteerd te worden met al die mooie dingen des levens en uiteindelijk de valse realisatie dat je eigen leven niets voorstelt. Maar dat is en hoeft zo niet te zijn. Je bepaalt zelf tot op zekere hoogte wat je doet en hoe je alles ervaart, dus die realisatie hoeft niets negatiefs te zijn. Kijk naar de wereld en omarm die, het is maar de oester waaruit je je verbeelding en verbazing kunt plukken.

[Ezra24rct3]

maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd.

Ik wil soms wel eens het zelfde. Als ik dan muziek zit te luisteren uit de jaren '80(Ik heb dit heel vaak bij het nummer 'Wanted Dead Or Alive' van Bon Jovi, daar krijg ik zelfs kippenvel van...) dan denk ik:

Wat moet het leven toch beter en mooier zijn in die tijd.

Precies! Ikzelf ben een gigantische Bon Jovi-fan en heb ze zelfs live gezien in Londen, afgelopen zomer. Maar daar sta je dan toch met z'n drieën (ik was met twee vrienden) tussen 95% 40-plussers. Die vonden het overigens alleen maar leuk dat wij als drie achttienjarigen ook van 'hun' muziek konden genieten, maar af en toe hoop ik wel eens dat ik ze in de jaren '80-'90 had kunnen zien, waar 95% van de fans juist onze leeftijd had. Ik voel me niet thuis tussen al deze pop- en dancemuziek.

Op mijn school lopen ze altijd over een willekeurige artiest te praten die weer 1 of andere moderne pophit heeft gemaakt, en dan denk ik:

'WTF is ken die hele gast niet' Ik denk trouwens ook niet dat ik ooit naar een Bon Jovi-concert zal gaan, ik blijf wel Bon Jovi Live At Yokohoma Stadium 1996 kijken

[3L1077]

Ik kan je mening best begrijpen, maar "foute generatie" vind ik sowieso al wel wat fout uitgedrukt. Zo kan elke generatie dat zeggen, dat de vorige beter was. Ik zou evengoed graag eind de jaren '40 willen leven en om eerlijk te zijn, een leven in de tijd van het Romeinse Rijk lijkt me ook boeiend, het besef van wat er nu is heb je dan natuurlijk niet. Dat is natuurlijk al wel op een veel grotere schaal, en ja, op grote schaal zitten we een beetje slecht gesitueerd. Te laat om andere continenten te veroveren en ontdekken, te vroeg om ons in de ruimte te vestigen. Maar dat is natuurlijk al een ander onderwerp.

Wat me de laatste tijd ook aan het denken hield, was het feit dat de enorme diversiteit niet zo'n voordeel is, in mijn ogen. Ik kijk nu graag de Simpsons, de ene vriend How I Met Your Mother, de andere Family Guy, en dan is er nog een South Park-fan. Zo zit iedereen in z'n eigen wereldje, waardoor we er amper nog ovef kunnen praten en automatisch doorstromen naar een forum, net zoals hier.

Verder zijn er nog zoveel tumoren in onze samenleving, maar we kunnen niet anders dan ons gewoon aanpassen. Zoals Phoenyxar al zei: leer er gewoon mee leven; terug kun je niet en later is niet per definitie beter.

[GolfG60]

De technologie, de muziek en de ontnomen vrijheid zijn zomaar een paar puntjes die mij dwars zitten. Het is zo ontzettend makkelijk om mensen te bereiken via WhatsApp, Facebook, Twitter, Instagram. Net als dat het ook zo ontzettend makkelijk is om iedereen de indruk te geven dat jouw leven zo prachtig in elkaar steekt. Het lijkt haast een competitie: wiens leven is het interessantst? Laatst zag ik op Facebook twee dezelfde foto's van twee personen die samen uit was gegaan, maar beide foto's hadden een totaal verschillende kleur. Dat betekent dat één van de twee was bewerkt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat je er beter uit ziet dan dat je daadwerkelijk doet? De huidige generatie vindt het zo ontzettend belangrijk dat iedereen jaloers op ze is, dat ze er alles aan willen doen om de waarheid te verbloemen, en daarmee hun nepgedrag veroorzaken.

Vroeger was het net zo makkelijk om te laten zien dat je een 'pracht' leven had, alleen je doelgroep was toentertijd kleiner als je met een dure wagen door de straten kwam gereden of uit een juwelier kwam gelopen met een flinke ring.

Sommige noemen het opschepperig, maar wat als het gewoon trots is, misschien heeft diegene er wel jaren voor gewerkt.

Ik vind het wel leuk dat je een bewerkte foto uiteindelijk linkt aan een nepgedrag, het is eigenlijk exact hetzelfde wat ik hierboven heb getypt.

Jij noemt het verbloeming, misschien is het wel gewoon wat proberen met wat filters en vond diegene het wel leuker/mooier zo.

Hetzelfde is met mensen die make up dragen, genoeg meiden die zonder er gewoon grafelijk uit zien, genoeg lelijke meiden die jaloers zijn dat andere er wel tijd en geld in hun uiterlijk steken maar uiteindelijk kunnen zij hetzelfde ook gewoon doen.

Genoeg lelijkerds die niks aan zichzelf doen, zijn die dan beter dan mensen die zichzelf (willen) verbloemen, tuurlijk niet, alleen zij leggen hun prioriteiten anders.

Over muziek heb ik vaak discussies met vrienden. Zo ben ik een ontzettend grote fan van Bruce Springsteen en als ik naar muziek luister, is de kans groot dat het één van zijn nummers is. Zo kan ik ontzettend genieten van een akoestische versie van zijn hit Born To Run - onderaan dit bericht heb ik een stukje geplaatst uit een speech voordat hij begon met het zingen van dat nummer, die speech was de trigger om dit topic te openen - of een emotionele maar hele betekenisvolle uitvoering van zijn nummer For You. Muziek in zijn puurste vorm, naar mijn mening. Niet iedereen hoeft het natuurlijk met me eens te zijn. Ook tegenwoordig zijn er nog artiesten actief die een hart voor muziek hebben en dat laten zien in hun nummers en optredens, maar zij zijn in zulke kleine getale aanwezig dat ze worden weggevaagd door de popmuziek. Wanneer mij door een paar vrienden met dezelfde muzieksmaak op een feest wordt gevraagd muziek aan te zetten, en ik zet Springsteen's Dancing In The Dark aan (bijvoorbeeld), dan wordt ik door overige 80% aanwezigen gevraagd of ik misschien wat vrolijkere upbeat muziek aan kan zetten. Daar word ik gewoon droevig van.

Dit verhaal weer, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn mensen die pop haten en hardcore draaien, maar er zijn ook mensen die hardcore haten en pop liefhebben.

Zoiets heet voorkeur, en het gaat niet enkel over generaties, maar ook over genres en artiesten.

En iedereen klaagt erover, oudjes dat de muziek van tegenwoordig niet meer met instrumenten wordt gemaakt, en jongeren dat de muziek van vroeger geen auto tune bevat etc.

Draaien ze niet je favoriete stijl muziek, pas je aan of ga naar een ander feestje.

En tot slot: de ontnomen vrijheid. Overal krijgen we te horen dat we onze dromen niet moeten achtervolgen, want "de kans dat ze niet uitkomen is groot, en dan ben je alleen maar teleurgesteld". Ik mis het optimisme, de positiviteit in de huidige maatschappij. Men wordt aangeraden om te kiezen voor de veilige weg. Een diploma aan een hogeschool of universiteit hebben is niet langer voordelig, maar hartstikke normaal. "Wees blij dat je kan studeren", "zonder diploma kom je nergens aan de bak". Natuurlijk moet men blij zijn dat ze kunnen studeren, het is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt me droevig dat je een diploma nodig hebt om überhaupt een redelijk betaalde baan te krijgen. En zelfs met diploma ben je niet zeker van een baan. Ik wil de wereld zien, mijn naasten liefhebben, dromen. Maar waar ik ook kom, overal wordt me gezegd dat je een diploma nodig hebt om die drie dingen te kunnen vervullen. En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Ja, je krijgt het te horen, je krijgt ook te horen dat drugs slecht zijn en sigaretten longkanker veroorzaken en er zijn nog steeds mensen die beiden doen.

Je mag het nog steeds doen hoor, als jij graag een piloot wilt worden en je leven daaraan wilt geven, kun je het gerust proberen, of het lukt is een tweede.

Maar als je eigenlijk al weet dat het niks wordt, kun je het nog proberen, of het slim is, is dan de vraag maar niet geschoten is altijd mis, maar het kan je veel tijd en geld kosten voor niks.

Vraag maar aan velen piloten, er zijn een hoop die werkloos thuis zitten of als niet piloot werken, en met een torenhoge schuld.

Zou ik het dan aanraden om nu te gaan studeren voor piloot, nee, en het zou logisch zijn dat velen het dan ook afraden en zeggen dat je beter het wat lager kunt oppakken totdat je zekerheid hebt dat je ook een baan als piloot kunt krijgen.

Op het moment heb je meer aan je zekerheid die niet volledig zekerheid is, dan aan optimisme waar je vaak niks aan hebt behalve dromen en schulden.

Het is ook klote dat je diploma's nodig hebt voor velen banen, maar het is eenmaal een eis geworden en het kan een voordeel zijn als je het hebt.

Er zijn ook kleine bedrijven die minder kijken naar diploma's, of baantjes waarbij het niet nodig is.

Een baan hoeft niet direct te betekenen dat je vastgeketend zit, er zijn dingen zoals vakanties als je een baan hebt, tuurlijk is het wel lastiger als je kinderen hebt en dus de vaste vakanties moet gebruiken maar te doen is het zeker.

Je kan na een tijd sparen ook je baas de middelvinger geven en een camper kopen en de wereld rond reizen, er zijn meerdere wegen naar Rome, dus dat je (reis)leven voorbij is zodra je een baan krijgt is ietwat over de top.

Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd.

Laatste keer dat ik het checkte, kon ik gewoon nog bellen hoor?

Concerten wat je zelf eerder aangaf, brengt nog steeds mensen bij een.

Tijden zijn op het moment moeilijk, er komt nog een tijd dat je kunt proberen om je droom baan te zoeken, maar mensen stellen zich liever op veiligheid in dan op (het moment) wilde dromen.

[Limbolander]

Hoe oud ben je? krijg de indruk dat je nog redelijk jong bent, op een bepaalde leeftijd zo rond de 18-19+ kan het je allemaal niet zo veel meer boeien en heb je wel andere dingen om je over druk te maken dan over je facebook en twitter 'status'. Niet lullig bedoeld maar ik zou me er niet zo druk om maken.

Tevens moet je helemaal niks, het is nog altijd je eigen keus om mee te gaan met bepaalde hypes en social media is zeker geen plicht.

Vaak zijn ook juist degene die het hardste schreeuwen de ongelukkigste en de mensen die gewoon aandacht te kort hebben of iets dergelijks.

Wat ik ook opmerk is het verschil van hoe mensen berichten op bijv. facebook zetten, je kunt zo zien of ze vmbo/mbo/hbo/uni studeren in veel gevallen, ook wel grappig om te zien.

Bewerkt: 10 maart 2014 door Limbolander

[Dotz]

Ik zit ook in de verkeerde generatie, maar mijn status op social media kan me aan mijn kont roesten. Social media (ik gebruik uitsluitend FB en WhatsApp) zijn handig.. Meer ook niet..

[Bassieboy35]

Heel toevallig had ik gisteren nog een video over dit onderwerp gezien en ik heb zitten denken. Ik denk dat het zo zijn positieve en negatieve kanten heeft. Alleen zijn mensen vaak geneigd het negatieve te onthouden en het positieve te vergeten. Mijn muzieksmaak ligt ook in de tijd waar jij het over hebt, maar ben zelf iets meer van het pop. Alleen zou je voor de muziek per se onder een andere generatie willen vallen?

Mij stoort het ook wel dat vrijwel iedereen aan sociale media doet, ik zal eerlijk zijn, ik doe er zelf ook aan. Ben alleen geen persoon die 'selfies' maakt of zijn hele tijdlijn vol schrijft of tweets plaatst. Ik gebruik het vrijwel alleen om dingen te bekijken, of video's te zien. Wil niet zeggen dat ik mij afkeer tegen deze samenleving maar ik zelf stoor me er vaak aan. Mensen zitten altijd op mobieltjes te kijken en een gesprek voeren met bepaalde mensen gaat moeizaam. In deze maatschappij gaat het om snel geld verdienen, naja dat is niet het voornaamste maar zo lijkt het wel. Mensen zijn wel achteruit gegaan op het gebied van echte sociale contacten. Het telefoongesprek is vervangen door een whatsappje en het bezoekje wordt vaak overgeslagen. Het klinkt nu alsof ik levenservaring heb van hier tot Tokyo, maar ik weet in ieder geval dat het gebeurde, alleen maak ik er soms ook kennis mee.

Wat mij trouwens opvalt is dit stukje tekst:

En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Hier ben ik het dus volledig mee eens. Het ligt een beetje tegen de vraag aan van: 'Wat is de zin van het leven?'. Daar valt moeilijk/geen antwoord op te geven. Alleen lijkt het mij niet zo dat huisje, boompje, beestje het antwoord hierop is. Dat staat ook weer in verband met dat de maatschappij van het snelle is en dat veel achterwege wordt gelaten. We gaan steeds meer leven als individu. Dat komt onder andere door de nieuwe technieken die er in de laatste decennia zijn ontstaan en wie weet wordt het wel 'erger', daar kunnen we eigenlijk wel zeker van zijn. Maar kunnen we op al die ontwikkelingen niet een beetje trots zijn? Die ontwikkelingen zorgen voor veranderen, soms hebben die veranderen een voordeel maar ook een nadeel. Het is wel mooi om te zien dat we onze mogelijkheden kunnen verbreden en dat we dat mogen meemaken.

Om even terug te komen op je vraag, ik denk dat ik uiteindelijk niet onder een andere generatie zou willen vallen. Ik kan nog steeds mijn eigen leefstijl aannemen alleen ben je wel in de minderheid op het gebied van de muziek die jij aankaartte. Dat is op zich wel jammer, maar als je mensen gevonden hebt weet je in ieder geval dat die personen vaak hetzelfde denken als jou. Ik ben een van de weinigen die ook van 'oude muziek' houdt, maar heb nog steeds vrienden die er ook van houden. Alleen in mindere mate, je moet je vrienden soms wat beter zoeken.

[MegaPilot]

De technologie, de muziek en de ontnomen vrijheid zijn zomaar een paar puntjes die mij dwars zitten. Het is zo ontzettend makkelijk om mensen te bereiken via WhatsApp, Facebook, Twitter, Instagram. Net als dat het ook zo ontzettend makkelijk is om iedereen de indruk te geven dat jouw leven zo prachtig in elkaar steekt. Het lijkt haast een competitie: wiens leven is het interessantst? Laatst zag ik op Facebook twee dezelfde foto's van twee personen die samen uit was gegaan, maar beide foto's hadden een totaal verschillende kleur. Dat betekent dat één van de twee was bewerkt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat je er beter uit ziet dan dat je daadwerkelijk doet? De huidige generatie vindt het zo ontzettend belangrijk dat iedereen jaloers op ze is, dat ze er alles aan willen doen om de waarheid te verbloemen, en daarmee hun nepgedrag veroorzaken.

Ik vind het wel erg vergaand om iemand die z'n foto's bewerkt te beschuldigen van nepgedrag. Ik ken iemand die fotografie doet en zowat al haar foto's bewerkt(gewoon omdat het kan en/of ze het graag doet), en zij doet allesbehalve aan nepgedrag.

Over muziek heb ik vaak discussies met vrienden. Zo ben ik een ontzettend grote fan van Bruce Springsteen en als ik naar muziek luister, is de kans groot dat het één van zijn nummers is. Zo kan ik ontzettend genieten van een akoestische versie van zijn hit Born To Run - onderaan dit bericht heb ik een stukje geplaatst uit een speech voordat hij begon met het zingen van dat nummer, die speech was de trigger om dit topic te openen - of een emotionele maar hele betekenisvolle uitvoering van zijn nummer For You. Muziek in zijn puurste vorm, naar mijn mening. Niet iedereen hoeft het natuurlijk met me eens te zijn. Ook tegenwoordig zijn er nog artiesten actief die een hart voor muziek hebben en dat laten zien in hun nummers en optredens, maar zij zijn in zulke kleine getale aanwezig dat ze worden weggevaagd door de popmuziek. Wanneer mij door een paar vrienden met dezelfde muzieksmaak op een feest wordt gevraagd muziek aan te zetten, en ik zet Springsteen's Dancing In The Dark aan (bijvoorbeeld), dan wordt ik door overige 80% aanwezigen gevraagd of ik misschien wat vrolijkere upbeat muziek aan kan zetten.

En hieruit blijkt een grote haat voor popmuziek...Madonna wordt wel eens de Queen of Pop genoemd(is ze nu allang niet meer ), maar ik denk dat je het wel met me eens bent dat zij niet te vergelijken valt met popmuziek van nu. Op een feest hoor je imo ook geen muziek van Bruce Springsteen te draaien maar wat leuke upbeat muziek. Dat wilt niet zeggen dat ik niet van het genre van BS hou. Op een feest hoor je niet muziek van 30 jaar oud te draaien, maar wat mainstream muziek zodat zowat iedereen(en niet 20%) van de aanwezigen het leuk vindt.

Daar word ik gewoon droevig van.

...puur omdat ze je muzieksmaak niet delen.

En tot slot: de ontnomen vrijheid. Overal krijgen we te horen dat we onze dromen niet moeten achtervolgen, want "de kans dat ze niet uitkomen is groot, en dan ben je alleen maar teleurgesteld". Ik mis het optimisme, de positiviteit in de huidige maatschappij. Men wordt aangeraden om te kiezen voor de veilige weg. Een diploma aan een hogeschool of universiteit hebben is niet langer voordelig, maar hartstikke normaal. "Wees blij dat je kan studeren", "zonder diploma kom je nergens aan de bak". Natuurlijk moet men blij zijn dat ze kunnen studeren, het is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt me droevig dat je een diploma nodig hebt om überhaupt een redelijk betaalde baan te krijgen. En zelfs met diploma ben je niet zeker van een baan.

Een beetje realisme kan geen kwaad. GolfG60 zei het al heel mooi met z'n pilotenvoorbeeld. Mijn vurige droom was en is nog steeds om piloot te worden. Mijn ouders kunnen zo'n studie financieel niet/amper aan en ik vind vrijwel zeker geen werk. De dromer zou me aanraden om het toch te doen en iemand met een beetje gezond verstand zou het me afraden.

Dat je zonder diploma vrijwel nergens aan werk geraakt valt inderdaad te betreuren, maar dat komt omdat zowat iedereen er tegenwoordig 1 heeft.

Ik wil de wereld zien, mijn naasten liefhebben, dromen. Maar waar ik ook kom, overal wordt me gezegd dat je een diploma nodig hebt om die drie dingen te kunnen vervullen. En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Maanden reizen heeft nooit gekund in eender welke generatie. Naasten liefhebben kan voor zover ik weet nog steeds zonder diploma. Dromen? Je dromen vervullen zoals bands als Bon Jovi/Metallica of bijvoorbeeld topvoetballers als Messi en Ronaldo? Het is weggelegd voor enkelen. De grote massa zal een relatief saai leven leiden en geen geschiedenis schrijven. Zo is het nu eenmaal.

Het is in deze economische crisis van tegenwoordig niet meer dan normaal dat men wilt dat je studeert en dergelijke. Stabiliteit heb je nodig, zeker in deze tijden.

Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd.

Ik spreek af face to face om bij te praten, ik ben op een festival geweest tussen 40 000 man en je verwart realisme met negativisme naar mijn mening.

Hoe zit het met jullie? Voelen jullie je thuis tussen deze huidige generatie? Hadden jullie liever een x jaar geleden geleefd? Ik ben benieuwd!

Ik zit goed. Vroeger was niet beter(economisch gezien wel, maar dat is niet de doorslaggevende factor), maar anders.

Bewerkt: 10 maart 2014 door MegaPilot

[Die Hard]

Ik had niet verwacht dat ik hier zo'n grote respons op zou krijgen, het is goed om te zien hoe jullie er naar kijken. Op elk bericht reageren wordt een beetje te veel werk, dus ik pik er een paar uit:

Niet alles was beter in de jaren '80, maar was ik nou maar een tiener geweest in die tijd. Waar het niet vreemd was om te bellen om bij te praten, waar muziek mensen samenbracht, en het opportunisme het won van het negativisme. En dat is nu wel omgekeerd.

Ach, uiteindelijk verschilt de generatie dan toch niet veel. Er worden nu vaak andere media gebruikt om bij te praten, muziek brengt nog steeds mensen samen en dat opportunisme zit aanwezig in de mensen. Het idee dat negativisme wint van positivisme is iets dat in je eigen hoofd zit. Natuurlijk is het de omgeving die daar op inspeelt en de indrukken die het zo achterlaat op je, maar uiteindelijk hangt alles af van je eigen instelling. Misschien voel je je niet zo thuis in de huidige generatie, dat kan altijd zijn, maar dan is er toch nog altijd de mogelijkheid voor jou om daar dan zelf je weg in te vinden? Niemand verplicht jou om de weg te volgen die anderen voor je uitstippelen en als je jezelf opgesloten voelt, dan heb je zelf die kooi rond jezelf ontworpen. Je bent echt vrij om te doen wat je wilt hoor, je moet het gewoon durven ervaren!

Dat er nu vaak andere media gebruikt wordt om bij te praten vind ik juist jammer. Persoonlijk contact is voor mij nog altijd tien keer belangrijker dan een chatgesprek via WhatsApp of Facebook en ik denk dat we wel met zekerheid kunnen zeggen dat men elkaar een jaar of twintig/dertig geleden stukken vaker persoonlijk spraken. Dat een chatgesprek als WhatsApp nu veelal de vervanger is van een goed gesprek betreur ik, en ik probeer mijn vriendenkring natuurlijk zo vaak mogelijk te zien onder het genot van een biertje, maar dat lukt niet altijd even veel. Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat chatten ervoor zorgt dat de hoeveelheid persoonlijk contact wordt teruggedrongen.

Met een open en zeer interverbonden samenleving en wereld zoals we die dezer dagen ervaren is het natuurlijk makkelijk om geconfronteerd te worden met al die mooie dingen des levens en uiteindelijk de valse realisatie dat je eigen leven niets voorstelt. Maar dat is en hoeft zo niet te zijn. Je bepaalt zelf tot op zekere hoogte wat je doet en hoe je alles ervaart, dus die realisatie hoeft niets negatiefs te zijn. Kijk naar de wereld en omarm die, het is maar de oester waaruit je je verbeelding en verbazing kunt plukken.

Dit heb je mooi verwoord. De "internetverbonden samenleving" - zoals jij het noemt - zorgt er natuurlijk ook voor dat we groot dromen en voor onszelf wensen. Streven naar een ideaal leven is immers altijd goed, maar zoals jij zegt: het zorgt er ook voor dat we het idee krijgen dat ons eigen leven niets voorstelt. Ik ben man genoeg om toe te geven dat ik nu niet zonder internet zou kunnen (ik denk dat niemand van ons dat zou kunnen), maar ik vermoed dat ik een jaar of 20/30 geleden stukken gelukkiger was geweest zonder internet.

De technologie, de muziek en de ontnomen vrijheid zijn zomaar een paar puntjes die mij dwars zitten. Het is zo ontzettend makkelijk om mensen te bereiken via WhatsApp, Facebook, Twitter, Instagram. Net als dat het ook zo ontzettend makkelijk is om iedereen de indruk te geven dat jouw leven zo prachtig in elkaar steekt. Het lijkt haast een competitie: wiens leven is het interessantst? Laatst zag ik op Facebook twee dezelfde foto's van twee personen die samen uit was gegaan, maar beide foto's hadden een totaal verschillende kleur. Dat betekent dat één van de twee was bewerkt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat je er beter uit ziet dan dat je daadwerkelijk doet? De huidige generatie vindt het zo ontzettend belangrijk dat iedereen jaloers op ze is, dat ze er alles aan willen doen om de waarheid te verbloemen, en daarmee hun nepgedrag veroorzaken.

Vroeger was het net zo makkelijk om te laten zien dat je een 'pracht' leven had, alleen je doelgroep was toentertijd kleiner als je met een dure wagen door de straten kwam gereden of uit een juwelier kwam gelopen met een flinke ring.

Sommige noemen het opschepperig, maar wat als het gewoon trots is, misschien heeft diegene er wel jaren voor gewerkt.

Ik vind het wel leuk dat je een bewerkte foto uiteindelijk linkt aan een nepgedrag, het is eigenlijk exact hetzelfde wat ik hierboven heb getypt.

Jij noemt het verbloeming, misschien is het wel gewoon wat proberen met wat filters en vond diegene het wel leuker/mooier zo.

Hetzelfde is met mensen die make up dragen, genoeg meiden die zonder er gewoon grafelijk uit zien, genoeg lelijke meiden die jaloers zijn dat andere er wel tijd en geld in hun uiterlijk steken maar uiteindelijk kunnen zij hetzelfde ook gewoon doen.

Genoeg lelijkerds die niks aan zichzelf doen, zijn die dan beter dan mensen die zichzelf (willen) verbloemen, tuurlijk niet, alleen zij leggen hun prioriteiten anders.

Misschien was een gefilterde foto ook niet het perfecte voorbeeld van het idee dat je altijd moet laten zien dat jouw leven perfect is. Er zijn natuurlijk genoeg mensen die voor hun hobby (zoals fotografie) gebruik maken van filters. Wat me wel dwars zit is dat het duidelijk is dat velen Facebook eigenlijk maar voor één ding gebruiken: laten zien hoe mooi hun leven is. Maar ook deze uitspraak moet ik toch nuanceren: de aandachtszoekers schreeuwen natuurlijk het hardst.

Over muziek heb ik vaak discussies met vrienden. Zo ben ik een ontzettend grote fan van Bruce Springsteen en als ik naar muziek luister, is de kans groot dat het één van zijn nummers is. Zo kan ik ontzettend genieten van een akoestische versie van zijn hit Born To Run - onderaan dit bericht heb ik een stukje geplaatst uit een speech voordat hij begon met het zingen van dat nummer, die speech was de trigger om dit topic te openen - of een emotionele maar hele betekenisvolle uitvoering van zijn nummer For You. Muziek in zijn puurste vorm, naar mijn mening. Niet iedereen hoeft het natuurlijk met me eens te zijn. Ook tegenwoordig zijn er nog artiesten actief die een hart voor muziek hebben en dat laten zien in hun nummers en optredens, maar zij zijn in zulke kleine getale aanwezig dat ze worden weggevaagd door de popmuziek. Wanneer mij door een paar vrienden met dezelfde muzieksmaak op een feest wordt gevraagd muziek aan te zetten, en ik zet Springsteen's Dancing In The Dark aan (bijvoorbeeld), dan wordt ik door overige 80% aanwezigen gevraagd of ik misschien wat vrolijkere upbeat muziek aan kan zetten. Daar word ik gewoon droevig van.

Dit verhaal weer, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn mensen die pop haten en hardcore draaien, maar er zijn ook mensen die hardcore haten en pop liefhebben.

Zoiets heet voorkeur, en het gaat niet enkel over generaties, maar ook over genres en artiesten.

En iedereen klaagt erover, oudjes dat de muziek van tegenwoordig niet meer met instrumenten wordt gemaakt, en jongeren dat de muziek van vroeger geen auto tune bevat etc.

Draaien ze niet je favoriete stijl muziek, pas je aan of ga naar een ander feestje.

Muziek verandert en daarmee de muzieksmaak ook, dat weet ik. Ik beschuldig niemand ervan dat ze geen smaak hebben en dat ze eens heel gauw naar Bruce Springsteen moeten gaan luisteren. Ik neem het ook niemand kwalijk dat ze houden van pop of hardcore, of wat voor genre dan ook. Met "Daar word ik gewoon droevig van." bedoelde ik dat ik er zelf verdrietig van word dat de muzieksmaak zo is verandert ten opzichte van twintig/dertig jaar geleden. En daar kan ik niets aan veranderen, maar het zorgt er wel voor dat ik af en toe denk "was ik nou maar 18 geweest in de jaren '80". Tuurlijk hield niet iedereen van Bruce Springsteen, Bon Jovi of Johnny Cash, maar het aantal tieners/jongvolwassenen dat van die muziek hield was veel groter dan nu, en dat is de reden dat ik toen had willen leven.

En tot slot: de ontnomen vrijheid. Overal krijgen we te horen dat we onze dromen niet moeten achtervolgen, want "de kans dat ze niet uitkomen is groot, en dan ben je alleen maar teleurgesteld". Ik mis het optimisme, de positiviteit in de huidige maatschappij. Men wordt aangeraden om te kiezen voor de veilige weg. Een diploma aan een hogeschool of universiteit hebben is niet langer voordelig, maar hartstikke normaal. "Wees blij dat je kan studeren", "zonder diploma kom je nergens aan de bak". Natuurlijk moet men blij zijn dat ze kunnen studeren, het is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt me droevig dat je een diploma nodig hebt om überhaupt een redelijk betaalde baan te krijgen. En zelfs met diploma ben je niet zeker van een baan. Ik wil de wereld zien, mijn naasten liefhebben, dromen. Maar waar ik ook kom, overal wordt me gezegd dat je een diploma nodig hebt om die drie dingen te kunnen vervullen. En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Ja, je krijgt het te horen, je krijgt ook te horen dat drugs slecht zijn en sigaretten longkanker veroorzaken en er zijn nog steeds mensen die beiden doen.

Je mag het nog steeds doen hoor, als jij graag een piloot wilt worden en je leven daaraan wilt geven, kun je het gerust proberen, of het lukt is een tweede.

Maar als je eigenlijk al weet dat het niks wordt, kun je het nog proberen, of het slim is, is dan de vraag maar niet geschoten is altijd mis, maar het kan je veel tijd en geld kosten voor niks.

Vraag maar aan velen piloten, er zijn een hoop die werkloos thuis zitten of als niet piloot werken, en met een torenhoge schuld.

Zou ik het dan aanraden om nu te gaan studeren voor piloot, nee, en het zou logisch zijn dat velen het dan ook afraden en zeggen dat je beter het wat lager kunt oppakken totdat je zekerheid hebt dat je ook een baan als piloot kunt krijgen.

Op het moment heb je meer aan je zekerheid die niet volledig zekerheid is, dan aan optimisme waar je vaak niks aan hebt behalve dromen en schulden.

Het is ook klote dat je diploma's nodig hebt voor velen banen, maar het is eenmaal een eis geworden en het kan een voordeel zijn als je het hebt.

Er zijn ook kleine bedrijven die minder kijken naar diploma's, of baantjes waarbij het niet nodig is.

Een baan hoeft niet direct te betekenen dat je vastgeketend zit, er zijn dingen zoals vakanties als je een baan hebt, tuurlijk is het wel lastiger als je kinderen hebt en dus de vaste vakanties moet gebruiken maar te doen is het zeker.

Je kan na een tijd sparen ook je baas de middelvinger geven en een camper kopen en de wereld rond reizen, er zijn meerdere wegen naar Rome, dus dat je (reis)leven voorbij is zodra je een baan krijgt is ietwat over de top.

Met je piloot-argument ben ik het eens. Dat is een sector waar je er beter aan doet om te kiezen voor iets anders. Ik vind echter nog wel dat we onze dromen moeten achtervolgen en dat dat te weinig gebeurt. Men moet uiteraard altijd rekening houden met de risico's en wanneer een droom onbereikbaar is, het laten varen, maar in mijn directe omgeving heb ik diverse mensen gezien die hebben gekozen voor de veilige weg en daardoor een saai en miserabel leventje leiden. Ik vind dat wij, als generatie, wel wat meer mogen dromen en die dromen moeten achtervolgen. Ultiem geluk is je dromen waarmaken en die veilige wegen achter je laten.

[Die Hard]

Dubbelpost vanwege het limiet aan citaten in één bericht, sorry.

Hoe oud ben je? krijg de indruk dat je nog redelijk jong bent, op een bepaalde leeftijd zo rond de 18-19+ kan het je allemaal niet zo veel meer boeien en heb je wel andere dingen om je over druk te maken dan over je facebook en twitter 'status'. Niet lullig bedoeld maar ik zou me er niet zo druk om maken.

Tevens moet je helemaal niks, het is nog altijd je eigen keus om mee te gaan met bepaalde hypes en social media is zeker geen plicht.

Vaak zijn ook juist degene die het hardste schreeuwen de ongelukkigste en de mensen die gewoon aandacht te kort hebben of iets dergelijks.

Wat ik ook opmerk is het verschil van hoe mensen berichten op bijv. facebook zetten, je kunt zo zien of ze vmbo/mbo/hbo/uni studeren in veel gevallen, ook wel grappig om te zien.

Ik ben op dit moment 18 jaartjes oud, bijna 19. Bij mij is het echter juist andersom: in mijn vroege puberjaren kon het me allemaal niet zoveel boeien, nu wel. Ik maak me op dit moment ook totaal niet druk om mijn eigen Facebook en Twitter-status, maar om de belangen die anderen bij die social media hebben. Dat het altijd je eigen keuze is om mee te gaan met hypes ben ik het niet helemaal mee eens: soms moet je wel. Had ik niet meegegaan met de WhatsApp-hype, dan had mij dat erg benadeeld in vele dagelijkse situaties.

Ik zit ook in de verkeerde generatie, maar mijn status op social media kan me aan mijn kont roesten. Social media (ik gebruik uitsluitend FB en WhatsApp) zijn handig.. Meer ook niet..

Mee eens.

Heel toevallig had ik gisteren nog een video over dit onderwerp gezien en ik heb zitten denken. Ik denk dat het zo zijn positieve en negatieve kanten heeft. Alleen zijn mensen vaak geneigd het negatieve te onthouden en het positieve te vergeten. Mijn muzieksmaak ligt ook in de tijd waar jij het over hebt, maar ben zelf iets meer van het pop. Alleen zou je voor de muziek per se onder een andere generatie willen vallen?

Mij stoort het ook wel dat vrijwel iedereen aan sociale media doet, ik zal eerlijk zijn, ik doe er zelf ook aan. Ben alleen geen persoon die 'selfies' maakt of zijn hele tijdlijn vol schrijft of tweets plaatst. Ik gebruik het vrijwel alleen om dingen te bekijken, of video's te zien. Wil niet zeggen dat ik mij afkeer tegen deze samenleving maar ik zelf stoor me er vaak aan. Mensen zitten altijd op mobieltjes te kijken en een gesprek voeren met bepaalde mensen gaat moeizaam. In deze maatschappij gaat het om snel geld verdienen, naja dat is niet het voornaamste maar zo lijkt het wel. Mensen zijn wel achteruit gegaan op het gebied van echte sociale contacten. Het telefoongesprek is vervangen door een whatsappje en het bezoekje wordt vaak overgeslagen. Het klinkt nu alsof ik levenservaring heb van hier tot Tokyo, maar ik weet in ieder geval dat het gebeurde, alleen maak ik er soms ook kennis mee.

Heel mooi gezegd, zo voel ik me precies.

Wat mij trouwens opvalt is dit stukje tekst:

En als je dan eenmaal een diploma hebt, dan ga je op zoek naar een baan, uiteindelijk vind je een baan maar krijg je nooit de tijd om te reizen, huisje, boompje, beestje erbij en voor je het weet is je leven voorbij. Want dat was nu eenmaal de veilige weg. Zinloos.

Hier ben ik het dus volledig mee eens. Het ligt een beetje tegen de vraag aan van: 'Wat is de zin van het leven?'. Daar valt moeilijk/geen antwoord op te geven. Alleen lijkt het mij niet zo dat huisje, boompje, beestje het antwoord hierop is. Dat staat ook weer in verband met dat de maatschappij van het snelle is en dat veel achterwege wordt gelaten. We gaan steeds meer leven als individu. Dat komt onder andere door de nieuwe technieken die er in de laatste decennia zijn ontstaan en wie weet wordt het wel 'erger', daar kunnen we eigenlijk wel zeker van zijn. Maar kunnen we op al die ontwikkelingen niet een beetje trots zijn? Die ontwikkelingen zorgen voor veranderen, soms hebben die veranderen een voordeel maar ook een nadeel. Het is wel mooi om te zien dat we onze mogelijkheden kunnen verbreden en dat we dat mogen meemaken.

Die technologische ontwikkelingen hebben natuurlijk ook een boel voordelen, maar ik denk dat ik zelf gelukkiger was geweest als ik die 'voordelen' niet had gekend. Op dit moment zeggen de meesten dat het makkelijk kunnen bereiken van elkaar ons dichter bij elkaar brengt en we er daarom blij mee zouden moeten zijn, maar een aantal tientallen jaren geleden had niemand die technologie en mistte men het amper.

Om even terug te komen op je vraag, ik denk dat ik uiteindelijk niet onder een andere generatie zou willen vallen. Ik kan nog steeds mijn eigen leefstijl aannemen alleen ben je wel in de minderheid op het gebied van de muziek die jij aankaartte. Dat is op zich wel jammer, maar als je mensen gevonden hebt weet je in ieder geval dat die personen vaak hetzelfde denken als jou. Ik ben een van de weinigen die ook van 'oude muziek' houdt, maar heb nog steeds vrienden die er ook van houden. Alleen in mindere mate, je moet je vrienden soms wat beter zoeken.

Ik heb zelf ook een handjevol vrienden die ook van Bruce Springsteen of Bon Jovi kunnen genieten en daar trek ik dan ook veel mee op, dus daar ben ik inderdaad erg blij mee. Toch vind ik het jammer dat, als wij dan toch naar een concert gaan, tussen de 40-plussers zijn. Die overigens net zulke grote fans zijn en die twee artiesten al sinds hun jeugd kennen, maar leeftijdsgenoten om mijn muzieksmaak mee te delen zijn er dan toch erg weinig.

[Phoenyxar]

Dat er nu vaak andere media gebruikt wordt om bij te praten vind ik juist jammer. Persoonlijk contact is voor mij nog altijd tien keer belangrijker dan een chatgesprek via WhatsApp of Facebook en ik denk dat we wel met zekerheid kunnen zeggen dat men elkaar een jaar of twintig/dertig geleden stukken vaker persoonlijk spraken. Dat een chatgesprek als WhatsApp nu veelal de vervanger is van een goed gesprek betreur ik, en ik probeer mijn vriendenkring natuurlijk zo vaak mogelijk te zien onder het genot van een biertje, maar dat lukt niet altijd even veel. Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat chatten ervoor zorgt dat de hoeveelheid persoonlijk contact wordt teruggedrongen.

Nou, naar mijn ervaringen zijn die nieuwe media om te praten echt geen vervanger voor rechtstreeks sociaal contact hoor. Het zijn meer extensies op de bestaande sociale ervaring en als het moet ook een alternatief om bij te praten, maar het is geen echte vervanger. Ik heb heel veel online vrienden (okej, eufemisme, merendeel van mijn vriendengroep ken ik via deze wegen) en hoewel het handig is om contact te hebben op een manier als deze is het geen echte vervanging voor daadwerkelijk contact en ik denk dat we het daar allemaal over eens zijn. Dat online contact is handig en praktisch gezien op dagelijkse basis ook bijna niet anders mogelijk, maar het is geen vervanger, eerder een extensie.

Daarnaast hoeft dat online contact niets negatiefs te zijn. Ik ben er vrij zeker van dat er nu net meer wordt uitgepraat dan vroeger, net omdat de lat om iets uit te praten wat lager is gelet aangezien het nu makkelijker is om contact te hebben. Ik ben er vrij zeker van dat kleine disputen vroeger eerder werden opgekropt en nooit werden uitgepraat omwille van praktische redenen en dat dat nu wel gebeurd. Maar dan enkel bij kleinere disputen, grotere en serieuzere discussies zullen altijd uitgepraat worden, ongeacht van de tijdperken en ik denk niet dat de media zo zijn veranderd en als ze dat zijn dan doet dat niet zo zeer af aan de boodschap.

Of het daadwerkelijk beter is dat alles nu wordt uitgepraat is een andere discussie en daar ga ik me niet aan wagen.

[xCrazyShotgun]

Als ik aan het gamen bent. Luister ik vaak Q Music of Radio Veronica, omdat ik al die pop muziek van nu (voornamelijk) zat ben. Q Music wisselt gelukkig vaak af, en dat luister ik dan ook vaak. Radio Veronica draait dan nog meer muziek van vroeger, en luister ik dan ook (redelijk) veel. Het muziek van vroeger spreekt me dan ook meer aan, dan van nu. Ik weet niet echt waarom, maar het muziek wat ze op mijn school luisteren is echt afschuwelijk!

Maar ik kan niet zegen, dat ik in de verkeerde generatie geboren ben. Vindt alles wel goed, ik bemoei me ook niet met veel dingen.