De plaat en z'n verhaal

[ERRWINS]

Muziek kan één van de belangrijkste dingen op aarde zijn. Zonder muziek lijkt alles om je heen een stuk saaier te worden. Ook koppelen we onze emoties en/of herinneringen aan bepaalde liedjes. Een liedje kan je ineens mee terug nemen in de tijd waar je iemand hebt verloren, of je laten herinneren aan een game of een ander willekeurig moment. Deze momenten wil ik graag met jullie delen, en ik hoop dat jullie dat ook willen.

Voor mij heeft het nummer 'P!NK - Just Give Me A Reason' een indrukwekkende betekenis. Het betekende het einde van een era, een super mooie en speciale tijd met mijn ex-collega's. Het nummer werd ten horen gebracht in een afscheidsfilmpje voor mijn oude baas die 'noodgedwongen' zijn C1000-filiaal moest verkopen aan Jumbo, na bijna 18 jaar eigenaar te zijn geweest. Collega's stonden altijd voor elkaar klaar en ik heb er een heuse vriendengroep aan overgehouden. Geweldige tijd.

Helaas moest het eens ophouden. Dat kwam door de komst van Jumbo. Collega's werden langzamerhand overgeplaatst, ontslagen of uitgekocht. Het trok iedereen uit elkaar, maar gelukkig is de band hecht en zien we elkaar nog regelmatig. Hier denk ik aan terug wanneer ik dat nummer hoor.

Het filmpje:

Wat is een plaat waarbij jij herinneringen hebt?

[.Sharingan]

Deze gehoord op verschillende begrafenissen van mijn grootouders. Moet steeds als ik het hoor tranen wegpinken. Nu is het niet anders. Thanks erwin. (jk)

[SpacyColours]

Heb niet echt specifiek een nummer wat aan negatieve gebeurtenissen gebonden is. Sowieso kan ik daar niet zo goed tegen, dan mijd ik dat nummer het liefst.

In 2009 was ik vijf weken lang op zomerkamp in Noorwegen. In de tweede week kregen we bericht dat de moeder van één van de campers overleden was, waarna hij naar huis besloot te gaan. Zodra het ons verteld werd begon het te regenen, en dat is de rest van de weken niet meer opgehouden (dat kan in dat gebied). Anyway, het was de hele dag heel stil, maar om de één of andere reden had ik constant een riff uit het nummer Californication van Red Hot Chili Peppers in m'n hoofd, terwijl ik dat nummer toen niet recentelijk geluisterd had (en op dat moment wist ik ook niet meer uit welk nummer dat riffje was).

Hier hoor je het; van 3:21 tot 3:31:

[NicolaB]

Heb niet echt specifiek een nummer wat aan negatieve gebeurtenissen gebonden is. Sowieso kan ik daar niet zo goed tegen, dan mijd ik dat nummer het liefst.

Ik heb sowiezo niet echt vaak aan een vaste emotie gebonden ofzo, behalve dan dat het de sfeer van het nummer heeft. Ik heb wel vaak dat ik onthoud welk nummer ik waar luisterde. Vooral op vakanties e.d.

https://www.youtube.com/watch?v=FPrlFBOC5-M

Dit nummer heb ik ook altijd speciaal gevonden, omdat ik het zelf voor iemand had gemaakt

Bewerkt: 10 december 2014 door NicolaB

[Bassieboy35]

Deze gehoord op verschillende begrafenissen van mijn grootouders. Moet steeds als ik het hoor tranen wegpinken. Nu is het niet anders. Thanks erwin. (jk)

Deze plaat werd ook bij de begrafenis van mijn oma gedraaid. Krijg toch weer kippenvel als ik die plaat hoor en doet me er meteen aan denken.

Andere plaat waar ik een herennering aan heb is November Rain van Guns N' Roses. Vroeger toen we op vakantie gingen met de auto namen we altijd een vast zetje cd's mee. Op een van die cd's stond dat nummer, toen had ik er eigenlijk altijd een hekel aan. Het duurde lang, 9 minuten en vond het maar rare gasten die het zongen. (toen nog onbekend voor mij) Inmiddels is het gek genoeg mijn favoriete nummer geworden, times are changing.

[aron24]

Ik heb echt bij twee nummers dat er een gevoel bovenkomt, ik weet niet precies wat, maar deze zijn het.

[GuitarGuy666]

Dit nummer doet me zo sterk aan 'vroeger' denken, toen ik ongeveer 5/6 was. Mijn vader was altijd helemaal gek op queen, en ik dus automatisch ook. Dit album was het enige dat ik continu draaide op mijn radio toen.

[NicolaB]

Om mijn vorige bericht nog eens bij te staan: ik heb hier niet echt een speciale herinnering bij; maar damn wat een mooie nummers. En dat van iemand die ook gewoon andere nummers, zoals Saturday Nightfever, zingt.

Echt emotionele gevoelens heb ik er niet bij ofzo, maar ik vind het heel mooi om te zien dat een nummer anders wordt naar mate iemand van leeftijd veranderd (net zoals Johnny Cash - Hurt)

en dan weer een heel ander nummer.

Prachtig gewoon, dat maakt het voor mij echt af

Bewerkt: 10 december 2014 door NicolaB

[_Night-Men_]

Flashpoint van The Rolling Stones, Street Legal van Bob Dylan en Legend van Bob Marley hebben toch wel mijn 'jeugd' gemaakt qua muziek. Dé drie albums die m'n pa altijd draaide. In de auto en op de trampoline. Geweldige herinneringen. Ik kan wel tientallen platen opnoemen.

In het speciaal: No Woman No Cry van Bob Marley. Ik zag altijd mijn overleden opa voor mij die dit samen met Bob Marley zong. Beeld je dit in:

En dan met mijn opa ernaast, en dan heb je het beeld te pakken

Dit nummer doet me zo sterk aan 'vroeger' denken, toen ik ongeveer 5/6 was. Mijn vader was altijd helemaal gek op queen, en ik dus automatisch ook. Dit album was het enige dat ik continu draaide op mijn radio toen.

Ook een van de nummers die mij dichter bij de rock (in het speciaal Queen) bracht. Geweldig nummer.

[Guardian1980]

Ik heb juist bepaalde nummers waarbij ik terug denk aan hele leuke dingen. Toen ik voor het eerst op vakantie ging met (nu) mijn vrouw, luisterde zij constant naar UB40. Wanneer ik die nu hoor, denk ik weer terug aan onze vakanties in Zuid Frankrijk.

Verder krijg ik bij Louis Armstrong een blij gevoel. Voor ons trouwen zaten we ook te denken aan een specifiek nummer voor de openingsdans. Toen kwam dit nummer langs. Heerlijk rustig (ik ben absoluut geen danser) en een mooie tekst.

[ERRWINS]

Wanneer ik het volgende nummer hoor, denk ik altijd terug aan het moment toen ik GTA Vice City voor het eerst ontdekte. Het is en blijft voor mij de beste GTA ooit gemaakt. Zodra het nummer ook op de radio ten gehore wordt gebracht, heb ik direct de behoefte om het spel op te starten!

Afgelopen zomer was ik op de bruiloft van goede vrienden van me, en ze kwamen binnen op dit nummer. Elke keer als ik dit nummer hoor, denk ik terug aan de bruiloft.

Helaas worden nummers sneller gekoppeld aan trieste momenten. Het is nu een jaar geleden wanneer de moeder, van een vriendin van me, euthanasie pleegde na jarenlange strijd tegen kanker. Het was een zeer indrukwekkende en heftige crematie. Het nummer beschrijft alles perfect!

[Silverbyte]

Wat een tof topic, dit. Heel interessant om al die verhalen te lezen die er bij jullie achter bepaalde nummers/albums schuilen. Ik zal er hieronder ook eentje uitlichten die meteen in me opkwam, later zal ik er nog wel wat meer bespreken.

Het album Going Blank Again van Ride

Een paar jaar geleden praatte ik op Last.fm geregeld met een kerel, Bart heette 'ie. Hij was altijd een beetje laatdunkend over mijn muzieksmaak en raadde mij vaak aan me eens te verdiepen in het shoegaze-genre, en dan met name Ride, op dat moment zijn favoriete band. Ik heb er toen wel eens een track van opgezet, maar kon me toen niet goed concentreren en vond het maar vage shit.

That is, tot ik er op een avond eens goed voor ging zitten. Het was al na middernacht, het was pikkedonker in mijn kamer, ik zocht Ride op op Spotify en besloot voor het album te gaan dat in mijn ogen de mooiste cover had. Dat werd dus Going Blank Again. Wat me toen overkwam vergeet ik nooit meer. Het album opende met het epische 'Leave Them All Behind' en ik kreeg me toch een nostalgie-kick. In mijn gedachten zat ik meteen weer in de periode 1998-2002, ik zag hoge flatgebouwen voor me, ik zag grote regenplassen, ik zag mezelf met mijn vader en mijn opa in een bepaalde toren waar we toen eens geweest waren. Ik was dat moment compleet vergeten, tot ik dus dat album opzette. En het ging gewoon verder. Bij 'Mouse Trap' dwaalde ik af naar vroege zomerochtenden waarop ik met mijn playmobil in de huiskamer zat terwijl de eerste zonnestralen door de gordijnen kropen, en bij 'Twisterella' werd ik overweldigd door euforie die zo sterk was dat ik echt een natural high ervaarde.

Toen het album afgelopen was kroop ik in bed, maar ik kon voor geen meter slapen, want mijn hoofd was nog helemaal vol van wat ik zojuist gehoord had. Later ben ik meer van Ride gaan ontdekken, maar Going Blank Again is altijd mijn favoriet gebleven. Ik blijf het een geweldig album vinden, hoewel ik dat gevoel van de eerste keer nooit meer terug heb kunnen halen. Misschien is dat ook wel goed, het is nu echt een unieke, one-off gebeurtenis en dat moet eigenlijk ook gewoon zo blijven.

[ERRWINS]

Prachtig verhaal, Silverbyte

Zoals jullie misschien weten, ben ik admin geweest op een (Duitse) SA:MP server. In de glorie jaren van de server waren er dagelijks 120 spelers online, iets wat de spelbeleving echt geweldig maakte. Vooral K-DST laat me hier aan terug denken, hoe geweldig die tijd was. Hoeveel lol we hebben gehad tot diep in de nacht met verschillende events. Maar toch springt er één nummer bovenuit, en die zit, lekker voorspelbaar, natuurlijk in het spel en wel te horen op K-DST. Dit nummer betekende voor mij het begin van een 5 jaar lang durende SA:MP beleving.

[Silverbyte]

Zal ik er gewoon nog eentje doen?

Tot Ziens, Justine Keller van Spinvis

Nog geen drie jaar geleden had ik nog nooit een nummer van Spinvis gehoord. Op Twitter woedde echter een hele hype over het nieuwe album Tot Ziens, Justine Keller dat net verschenen was. Veel van de mensen die ik volgde waren helemaal gek van deze man en zijn nieuwe plaat. De hele dag door kwamen er quotes voorbij, van zowel nieuwe als oude teksten, je werd er haast gek van. Ik was op dat moment niet zo happig op Nederlandstalige muziek, dus ik liet het aanvankelijk links liggen. Totdat ik een interview in het bekende muziekblad OOR tegenkwam, waarin hij vertelde over het nieuwe album en hoe dat tot stand was gekomen. Ik vond dat zo'n interessant verhaal dat ik dacht: weet je, ik zet mijn vooroordelen opzij en ik ga het gewoon een keer proberen.

En zo geschiedde. Omdat muziek in mijn ogen vaak het mooist klinkt als je het bij duisternis luistert, zette ik 's middags Justine op mijn iPod, zodat ik er voordat ik ging slapen naar kon luisteren. Toen ik eenmaal lag scrollde ik naar het album en drukte op play, zonder eigenlijk een concreet idee te hebben van wat ik zou gaan horen. Het begon met een soort sirene in de verte - niet zo'n ding dat de politie en brandweer gebruiken, maar een spookachtige vrouwenstem zoals je die altijd denkt te horen in schimmige vissersdorpjes. En toen begon 'ie te zingen. De eerste minuut of twee vond ik het niks, maar toen ging er ineens een knopje om en zat ik er middenin. Om de een of andere redenen werd ik heel erg geraakt door de zin: "al bij al was het toch geen slecht seizoen, dat Emile daar altijd zat, dat hij zo vrolijk was, en dat de hele stad is veranderd, de winkel is nu een reisbureau". Ik weet niet precies waarom, maar ineens was ik mijn vroege jeugd aan het herbeleven. Herinner je je dat gevoel wanneer je als klein kind op bezoek was geweest bij familie aan de andere kant van het land, en dat je na afloop, 's avonds laat, languit op de achterbank van de auto lag, terwijl je vocht tegen de slaap en de lampen langs de snelweg aan je voorbij trokken? En dat je ouders voorin zaten, en dat je helemaal op was, maar dat je wist dat het oke was, dat het goed zat? Dat gevoel ervoer ik toen opnieuw, en dat had ik toen al heel lang niet meer gehad, ik was immers allang geen vijf meer.

De rest van de plaat was ook magistraal. 'Kom Terug' was een euforische, uptempo song die, zo ontdekte ik later, eigenlijk heel erg niet-Spinvis is. 'De Grote Zon' was een klein, melancholisch gitaarliedje waarvan ik niet goed wist hoe ik me moest voelen, 'Club Insomnia' was een soort koortsdroom, 'Begin Oktober' een uit het leven gegrepen dronkemansverhaal, en zo had eigenlijk elk nummer op de plaat iets heel tofs. Sindsdien ben ik groot fan van Spinvis, ben ik zijn bizarre droomwereld gaan verkennen en heb ik hem ook live aan het werk kunnen zien. Hij maakt misschien niet echt 'liedjes', maar de dingen die hij componeert zijn zo normaal en toch zo bevreemdend, het is eigenlijk gewoon een genre op zich.

[1974]

.

Een lange tijd geleden (op school zelfs nog) had ik een groep vrienden waar ik er tot op de dag van vandaag nog steeds mee om ga (op een paar na) .

Een van die vrienden had hij mij een paar nummers van het Album Switch van de Golden Earring & Ride the Lightning van Metallica laten horen .

Hij zei op een dag dat hij die volgende dag er niet zou zijn, er moest iets in het ziekenhuis gebeuren .

Drie dagen later kwam ik erachter dat hij was overleden op de operatie tafel .

Bewerkt: 13 december 2014 door 1974