Rate de Game!

[AmsterdamBoy]

ik vond het wel weer tijd voor een nieuwe game:

Midnight Club 3: DUB Edition speelt zich af in drie Amerikaanse steden, in volgorde; San Diego, Atlantis en Detroit. Nu kunnen we je gelijk vertellen dat de drie steden eigenlijk niet zo heel erg veel met elkaar verschillen en maar van middelmatige grootte zijn. Ondanks dat zitten ze heel slim in elkaar, wat voor interessante races zorgt. Het spel bevat een aantal speelmodi. Ten eerste is er de carrièremodus, eigenlijk de hoofdmodus uit het spel en de meeste plezierige om je tijd in door te brengen. Daarnaast is er een arcademodus, zijn er de netwerk opties, waaronder Xbox Live en kun je een auto aanpassen en opslaan in de garage, of een eigen race in elkaar sleutelen met de ‘race editor’.

In de carrièremodus ben je een beginnende autoracer die met zijn eerste 20.000 dollar een auto moet aanschaffen. Hierna heb je niet veel meer over en kan de echte ‘tuner’ zijn machine nog niet schapen in zijn evenbeeld. Het is dan ook zaak in het levendige San Diego, later Atlanta en Detroit, te zoeken voor races, wat makkelijk zat gaat aangezien de kerel van de garage wel een paar locaties weet waar je je kunsten kunt vertonen en een paar uitnodigingen regelt voor je. Hierna wordt je los gelaten in de stad, waarin je vrijelijk kunt rondrijden totdat je een race tegenkomt die je zint. Dit principe is ook te vinden in Midnight Club 2 en uiteraard Need for Speed Underground 2. Als dat allemaal te intimiderend klinkt kun je met een druk op de select knop een overzicht van de stad krijgen en de races die beschikbaar zijn op een rijtje zien. Kleine zwarte knopjes op de kaart, tijdens het rijden aangegeven met rode rook, zijn normale eenmalige races die je wat geld op kunnen leveren. Gele bekers op de kaart, tijdens het rijden in de stad gele rookpluimen, zijn toernooien waar de speler in een marathon van races moet rijden en uiteindelijk, mits gewonnen, een mooie som geld en nieuwe auto in de wacht sleept.

Ook zijn er vierkantjes te zien die rondrijdende racers vertegenwoordigen die je uitgedaagd hebben. Versla je deze in een drietal races dan krijg je een uitnodiging voor een zogenaamde ‘club’ race. Deze zijn op de kaart aangegeven met een ster en in de spelwereld met groene rook. Voor elke auto (en motor) klasse die in het spel te vinden is, bijvoorbeeld; exotische auto’s (Porsche’s en Lamborghini’s), ‘tuner’ auto’s (Nissan Skyline’s en Dodge SRT4’s), Luxe Sedan’s, Sportbikes, ‘Choppers’, SUV’s en Muscle Car’s bestaat er een club. Deze hebben uiteraard hippe namen zoals ‘The Unbetable Racers’ en verlenen je alleen recht op races als je de karakters die ze op je afsturen verslaat. Om een totale club af te werken moet je drie maal een racer verslaan, waarna je alle 16 de clubmissies kunt spelen. Versla je een club dan krijg je een auto en verdien je hun respect, waarna andere clubs je weer zullen benaderen.

Je hebt het spel uiteraard uitgespeeld als je alle clubs, toernooien en rondrijdende karakters verslagen hebt. Wat nogal een klus is! In totaal zul je honderden races moeten rijden en dan tellen we niet eens de ‘gewone’ races mee die je in het begin zult racen om wat geld bij elkaar te sprokkelen.

ikzelf vond en vind het nog steeds een hele toffe game.

cijfer: 9/10

Geen gezeik weer verder met MIDNIGHT CLUB 3 RATEN!

EDIT: Ohja ik vind hem een 8.5/10

EDIT2 : Ik heb hem nog een keer geplaatst omdat het dan schoner is

Bewerkt: 26 maart 2006 door AmsterdamBoy

[AmsterdamBoy]

Niemand reageert? ok nieuwe game dan

The Godfather

Welkom in de Corleone-familie. Na een reeks kleine klussen en kruimeldiefstallen ben je opgenomen in Amerika’s meest beroemde criminele organisatie. Nu moet je opdrachten uitvoeren, respect verdienen, in aanzien stijgen en langzamerhand New York City overnemen. Speel je kaarten slim en misschien heb jij dan straks de touwtjes in handen als de nieuwe, almachtige Don.

Het boek van Mario Puzo en de klassieke film van Paramount Pictures zijn de inspiratiebronnen van het spel. Sluit je aan bij de familie Corleone en verdien respect met loyaliteit en ontzag, om uiteindelijk de status van Don te bereiken in het levendige New York van de jaren 1945-1955.

De The Godfather™ videogame laat je een van de grootste meesterwerken uit de geschiedenis beleven. Plaats jezelf in de game en bewandel de gevaarlijke weg omhoog van nietige buitenstaander tot geroemde en gevreesde Don.

The Godfather is een non-lineair actieavontuur, waarin je de problemen van de familie op talloze manieren kunt oplossen: met bruut geweld, een diplomatieke benadering of een slimme combinatie hiervan. Van afrekeningen tot bankovervallen en van drive-by’s tot afpersing: je maakt het allemaal mee in de wereld van The Godfather, waar intimidatie en onderhandeling de weg naar de top plaveien. Wees loyaal en zaai angst tijdens je omgang met de personages en dwing zo respect af. Net als in het oorspronkelijke verhaal van The Godfather hebben je beslissingen verstrekkende gevolgen.

In de film The Godfather speelden de beste Hollywood-acteurs. Een aantal van hen werkt mee aan de game. Alle gelijkenissen van de filmpersonages zitten in de game, en een aantal van de originele acteurs verleent hun stem, waaronder wijlen Marlon Brando als Don Vito Corleone, James Caan als Sonny Corleone en Robert Duvall als consigliore Tom Hagen.

De wereld van The Godfather: beleef een decennium vol geweld in het New York van 1945-55.

Klassieke filmmomenten: het non-lineaire actieavontuur bevat missies die rechtstreeks uit de film komen en originele missies met personages uit de film, en biedt een unieke ervaring voor alle soorten spelers.

Speel zelf mee in The Godfather: creëer je eigen maffioso en beleef alle actie en de verhalen van The Godfather.

Respect en gevolgen: gebruik je loyaliteit en zaai angst om respect te verdienen in New York City. Beslissingen die je maakt hebben verstrekkende gevolgen.

Levende wereld: je personage komt voortdurend in contact met andere personages in de spelwereld. Afhankelijk van je behoeften en hoe je de game speelt, met geweld en intimidatie of met respect en onderhandelingen, onthouden de personages jouw houding ten opzichte van hen en dat bepaalt uiteindelijk ook de afloop van het verhaal.

Overheers New York: de vijf families uit het boek strijden allemaal om de macht in New York: de Tattaglia-, Cuneo-, Sollozzo-, Brazini- en Stracci-familie.

Mark Winegardner, schrijver van het boek Godfather Returns, werkt mee aan het verhaal en stelt zijn kennis over het verhaal ter beschikking.

Bron: GameOrders

Dynamic z'n post is dit!

Ik geef het een 9/10 top game

- Geen Online Play

Bewerkt: 30 maart 2006 door AmsterdamBoy

[Dutchy3010]

Het lijkt me wel leuk, maar ik denk niet dat ik hem ga kopen... 8/10

[Bling]

Hij is zeker wel leuk, ja, maar de film zelf is toch beter.

Cijfer: 8,5/10

[LucasV]

8/10

Ik heb 'm iets van anderhalf uur in de mediamarkt gespeeld en ik ben er best wel positief over. Het vechtsysteem werkt goed, de missies zijn leuk, etcetera. De wijde open gameplay is echter iets minder, de auto's rijden niet zo chill en komt lang niet bij het niveau van Grand Theft Auto.

[gta-san-andreas-lover1000]

hij ziet er wel leuk uit maar ik ga hem niet kopen

7,5/10

[Nielok]

mooie game naar het schijnt maar hang daar mijn geld niet aan uit.

8/10

[Ikkes]

The godfather.

Het is opzich een goede game wat erg goed aansluit bij de films. De hoofd personages zien er heel erg verzorgd uit en de details hiervan zijn prima. Maar ik heb ook een paar minpunten:

- Het spel geeft het idee als of het net niet af is. Kijk bijvoorbeeld naar de "gewone" mensen die over straat lopen. Deze zijn niet echt netjes afgemaakt. Ook vind ik het erg jammer dat het zo eentonig is. Dit komt omdat er maar een kleine keuze aan auto's is ook zijn er niet heel veel verschillende mensen.

Conclusie:

+ Mooie details hoofdpersonages/andere kleine dingen

+ Goed aansluitend bij de films.

- Geeft een net-niet-af-indruk.

- Eentonigheid.

Cijfer: 7,5/10

Het leek mij beter als EA nog even gewacht had. En alles goed verzorgd had!

[Bling]

het is alweer meer dan 5 jaar geleden dat er een nieuwe game werd geplaatst dus plaats ik maar een nieuwe.

Nadat Ubisoft vorig jaar een topgame leverde met Prince of Persia: the Sands of Time, vonden de mensen van de developer het tijd voor een nieuwe game. The Sands of Time was immers leuk, maar werd een beetje als kinderachtig beschouwd. Heeft Ubisoft hiervan geleerd?

Het is het jaar 1990. Een enorme revolutie in het nog niet zo grote gamewereldje wordt veroorzaakt door de game Prince of Persia. In deze game worden namelijk voor het eerst vloeiende bewegingen toegepast, zoals in games nog nooit voorkwam. Deze prins moest springen en klimmen en ontzettend veel obstakels overwinnen (voor die tijd althans). Na dit revolutionaire eerste deel, dat een groot succes werd met ruim twee miljoen verkopen, verscheen een tweede deel en een onofficieel derde deel, die met evenveel plezier werd gespeeld.

Het plezier verdween echter een beetje bij de overstap naar 3D. Deze Prince of Persia 3D werd geen succes, en als snel raakte de PoP serie in de vergetelheid. Tot het jaar 2003, dertien jaar na de oorsprong van PoP, waar Ubisoft opnieuw voor een daverend succes zou gaan zorgen met Prince of Persia: the Sands of Time. De prins werd voor dit deel omgetoverd tot een acrobaat waar een olympisch turner U tegen zegt; de prins maakte salto’s, slingerde aan stokken en sprong van jewelste. Dit alles in een vrolijk ogende, oosterse sfeer. De prins had een Brits accentje en dat kwam eerlijk gezegd een beetje mieterig over. Aan deze vorm van kritiek heeft Ubisoft zeker iets gedaan: de prins is nu een grauwe, ongeschoren, door strijd geharde kerel waar niet mee te spotten valt. De omgevingen zijn donker en grauw en bloed spuit alom, wanneer de prins met zijn (optionele) twee zwaarden koppen laat rollen. De sprookjesachtige sfeer met Arabische muziek heeft plaatsgemaakt voor een donkere, stoerdere look met harde rockmuziek.

‘Your fate has been written. You will die.’

Zoals bekend is uit Prince of Persia: the Sands of Time, heeft de prins (die nog steeds naamloos is) de Sands of Time vrijgelaten om de sultan te redden. In deze queeste is de prins echter meerdere malen gestorven, wat hij weer terug heeft weten te draaien met het Zand. Eigenlijk zou de prins dus dood moeten zijn, maar dankzij het Zand heeft hij de tijdslijn weten te veranderen. En daar is de wachter van dezelfde tijdlijn, een verschrikkelijk, onsterfelijk monster dat de Dahaka genoemd wordt, het niet mee eens. Dit schepsel moet ervoor zorgen dat de prins zijn lot niet ontloopt, maar ons prinsje heeft daar uiteraard geen oren naar. Zijn plan is dan als volgt: hij gaat het Zand weer gebruiken om terug te reizen naar de oorsprong van het Zand, zodat hij kan verijdelen dat the Empress, de creëerster van het Zand, ooit het Zand kan scheppen. De Dahaka zal dan geen probleem meer met de prins hebben en hij zal vrolijk verder kunnen leven (alhoewel vrolijk misschien niet het juiste woord is; de prins kijkt nu namelijk allesbehalve vrolijk).

Froefo… frotfee.. eh… Freeform Fighting System

Alhoewel de prins in PoP: The Sands of Time toch al behoorlijk gewelddadig en behendig met het zwaard was, vond Ubisoft dat zijn skills nog wel een graadje beter mochten. Daar heeft men het volgende op bedacht: de prins krijgt, naar mate het spel vordert, verschillende zwaarden tot zijn beschikking. Het zwaard in zijn rechterhand is het hoofdwapen, dat het sterkste is en alleen vervangbaar is als het script dat eist. In de linkerhand kan de prins een optioneel tweede wapen dragen, waarmee nieuwe combo’s ontstaan. Deze zwaarden, knotsen, bijlen of dolken kunnen worden afgepakt van vijanden of worden opgeraapt van de grond en zijn ieder ogenblik vervangbaar. Dat is ook wel nodig, want juist deze optionele wapens kunnen stuk gaan waardoor vervanging noodzakelijk is. Weggooien is een optie, maar beter is om het wapen te gebruiken als projectiel waarmee je bijvoorbeeld een hoofd afsnijdt.

Er zijn talloze opties om een vijand te doden. Dat is wat Ubisoft het Freeform Fighting System noemt. Er zijn een aantal verschillende moves per wapen. Als je bijvoorbeeld slechts één wapen hebt zijn er minder moves en combo’s beschikbaar als dat je twee wapens hebt. De moves variëren van breakdancen met twee zwaarden (probeer dat maar eens na te doen) tot het simpelweg doormidden klieven van je opponent. Ubisoft probeert hiermee de speler een eigen stijl te laten creëren, wat overigens niet heel goed lukt. Veel moves zijn namelijk cool om te zien, maar moeilijk te onthouden en niet altijd effectief bij een tegenstander. Buttonbashen is dan wat meestal rest.

Zand!

Ooit gedacht dat wat zand voor veel problemen kan zorgen? De prins blijkbaar niet. Maar naast problemen brengt het mysterieuze Zand der Tijd ook een heleboel voordelen met zich mee. Zo kun je natuurlijk de tijd terugdraaien wanneer je een misstap hebt gemaakt. Dit kost één ‘Sandcontainer’, die je maximaal zes hebt. Daarnaast heb je de mogelijkheid om de tijd te vertragen; erg handig om snelle tegenstanders te slim af te zijn om of een deur binnen te gaan die anders snel voor je dichtklapt. Ook heel handig is de mogelijkheid om een soort krachtveld om je heen te laten verschijnen, die vijanden binnen een straal van ongeveer één meter veel schade toebrengt. Naast deze handigheidjes zijn er nog meer mogelijkheden met het zand, maar leuker is om dit zelf te ontdekken.

Zoals ik zojuist al aangaf, kost het één of meerdere Sandcontainers om het Zand te activeren. Wanneer deze op zijn, zul je dus op zoek moeten gaan naar nieuw Zand. Deze zijn zo ongeveer overal wel te vinden: sla enkele potten kapot en je hebt al groot kans dat je wat Zand vind, of versla een vijand die waarschijnlijk wat Zand nalaat bij zijn/haar dood. Zonder Zand zit je zelden (en probeer dat maar eens drie keer snel achter elkaar te zeggen).

Gameplay

Van wat ik nu allemaal heb beschreven, lijkt Warrior Within een compleet andere game geworden te zijn dan the Sands of Time. Het tegendeel is echter waar: Ubisoft heeft slechts verder geborduurd op de succesformule van het eerste deel, met enkele aanpassingen in de sfeer en het nieuwe vechtsysteem. De acrobatiek is gebleven en nog steeds voeren puzzels in combinatie met die acrobatiek het boventouw. Echter, zo had je eerst in the Sands of Time heel opvallend afwisselend puzzels en vechten; zo is dat bij Warrior Within wat meer gecombineerd. Nog tijdens het puzzelen en turnen zul je enkele vijanden moeten verslaan, wat heel verfrissend is en nooit verveelt. Daarnaast zijn lang niet alle puzzels even makkelijk en zul je sommige stukken overnieuw moeten doen. Maar dat komt niet altijd omdat het niet wil lukken…

Zoals ik namelijk al aangaf, moet je om te beginnen terug in de tijd naar de keizerin om haar te behoeden om het Zand de creëren. Aangezien de prins zijn dolk niet meer heeft, moet hij een andere manier vinden om zo ver terug in de tijd te gaan en die vind hij in het paleis van de keizerin. Dit paleis is zo ongeveer een ruïne geworden, waar alles overwoekerd wordt door planten. De keizerin is op dat moment al eeuwen dood. Gelukkig vindt de prins een tijdportaal, waarvan gezegd werd dat ze nooit hebben bestaan. Hij weet deze te activeren en keert zo terug in de tijd. Met deze tijdportalen is een minpuntje in de game ontstaan. Als je namelijk in het verleden bent, komt het vaak voor dat een bepaalde deur dicht is. De bedoeling is dan om die deur met een schakelaar te openen. Die schakelaar bevindt zich dan in het heden, waardoor je weer naar het tijdportaal moet puzzelen om er gebruik van te maken om vervolgens weer te puzzelen, de schakelaar aan te zetten, weer te puzzelen, terug in de tijd, weer puzzelen tot je bij de open deur bent en weer verder moet puzzelen… de reden dat ik nu al vijf keer het woord ‘puzzelen’ heb genoemd, geeft wel aan dat sommige stukken nogal vaak herhaling zijn. Vaak moet je hetzelfde traject afleggen in het heden én in het verleden, wat soms tot irritaties kan leiden. Daarbij komt nog dat je nooit helemaal duidelijkheid hebt waar je heen moet; je weet niet of je gang één of gang twee moet kiezen. De duidelijkheid komt pas wanneer je vijanden tegenkomt, want je komt geen vijanden tegen als je fout zit.

Ondanks de onduidelijkheid en de herhaling van verschillende delen speelt Warrior Within (nog steeds) erg lekker.

Sprookjesachtig en grauw

Grafisch ziet PoP: WW er zeer goed uit. Vooral gelet op de kleinere dingetjes, zoals het golven van de prins zijn haar en het wapperen van wandkleden, wordt duidelijk dat men bij Ubisoft wel degelijk weet hoe men een grafisch goed uitziende game maakt.

De levels zelf zijn schitterend. In het heden zit je in een geruïneerd paleis dat overwoekerd is door verscheidene planten, in het verleden zit je in een paleis waar een sprookjesachtige, typisch Arabische sfeer hangt. Het feit dat die overgang er is, biedt wel een heel andere kijk op de game en doet je beseffen dat je grote sprongen maakt in de tijd.

Conclusie

Ubisoft is met Warrior Within een andere weg in geslagen qua doelgroep betreft. Waar de vorige keer nog de wat jongere gamer als doelgroep werd gekozen, wordt nu heel duidelijk waarom er een ’16+’ waarschuwing op de hoes staat. Dit maakt Warrior Within tot een meer volwassen game, wat, als je het mij vraagt, een erg positief ding is.

Eigen mening: ikzelf vond en vind het nog steeds een hele leuke game, het is erg leuk om zo via de muren te rennen en vijanden uit te schakelen enzo.

cijfer: 8/10

Bewerkt: 5 april 2006 door julio

[Mr. Vriecetti]

''Waar de vorige keer nog de wat jongere gamer als doelgroep werd gekozen, wordt nu heel duidelijk waarom er een ’16+’ waarschuwing op de hoes staat''

kijk dat grootste verbetering..

het lijkt me een best leuk spel. en ik heb hem laatst is zien ligen voor 29 euro.

Ik denk eigenlijk dan ik hem binnen kort wel is ga kopen.

ik heb zelfs nog de aller eerste price of persia gespeeld (ja ik heb het over dat spel die opgeboud was uit 6 blokjes) en daarmee had ik altijd wel lol *ik was toen dus nog wel heel klijn*

maar die sands of time zag ik niet echt zitten.

en ik ben trouwens van mening dat je pas kan rate als je het spel gespeeld heb. (maar de revieuw klinkt goed)

[Dago58x]

9/10

echt vet

Bewerkt: 5 april 2006 door Dago58x

[Piet-Herr]

Ik heb PoP WW en SoT, maar ik vind SoT leuker. Het goede van SoT was vooral de sprookjesachtige sfeer. Het speelde in mooie, sprookjesachtige kastelen en paleizen. Veel adventure en af en toe vechten, maar de nadruk lag op het adventuregedeelte.

WW is een stuk donkerder, de mooie paleizen zijn grotendeels ingewisseld voor grauwe kerkers. Het vechten is veel meer uitgewerkt, meer bewegingen, meer bloed, hoofden afhakken, andere wapens enzo.

Jammer is wel, dat de nadruk dit keer veel meer op het vechten ligt, want het mooie van SoT was juist de sfeer en het adventure gedeelte. In WW ligt de nadruk te veel op het vechten. Dat is niet slecht, maar als ik wil vechten ga ik wel een tekken spelen. PoP speelde ik juist omdat het een geweldig goed adventure gedeelte had. De adventure is nog steeds aanwezig, maar minder.

Als je van vechten houd is dat natuurlijk helemaal geen nadeel en als je van de donkere sfeer houdt geldt hetzelfde, maar ik vond het wel jammer.

De graphics zijn wel erg goed, ookal is het allemaal wat donker. Ook zit er sfeervolle muziek bij die echt aansluit bij wat je aan het doen bent.

De adventure voelt nog steeds heel goed aan, het springen van muur naar muur gaat nog steeds heel vloeiend en, net als in SoT, zijn er weer zat mogelijkheden om gespiest te worden, stekels in de grond en hamers die heen en weer slingeren enzo. Het spelen met de tijd is weer leuk, soms is het zelfs nodig om de tijd te vertragen om voorbij bepaalde dingen te komen.

Als je dit allemaal leest klinkt het wat negatief, maar dat is niet de bedoeling. Ik vind het echt een goed spel, alleen vergeleken met z'n voorganger is het wat minder. Ik zou het spel dan ook een 9- geven, omdat al het springen, klimmen, vechten en met de tijd spelen echt goed is uitgewerkt. Als je helemaal weg bent van vechten kun je van die 9- gerust een 9.5 maken.

+Leuke adventure

+Vechten beter uitgewerkt

-Iets te donker, ik heb liever de sfeer uit SoT

-Nadruk ligt meer op het vechten

[Mike Toreno]

aaaah... prince of persia..... geweldig spel, heb der heel veel lol aan beleeft.

cijfer: dikke 9

[AmsterdamBoy]

het is alweer meer dan 5 jaar geleden dat er een nieuwe game werd geplaatst dus plaats ik maar een nieuwe.

Inderdaad

Ik denk nog 7jaar

Maar goed zelf ken ik die spel niet maar het zal voor veel zijn.

Persia=Perzië=Iran

Daar komen met familie vandaan

8.5/10

Bewerkt: 6 april 2006 door AmsterdamBoy

[Bling]

BUMP!

Dikke bump, ik weet het. Het leek me toch wel leuk om dit topic levend te houden, een nieuwe review:

In Driv3r speelde we met Tanner, een stoere undercoveragent, maar voor deel vier kiest Reflections voor een nieuw karakter genaamd TK (The Kid). TK leeft in 1979 en is daar de beste ‘wheelman’ die je kunt vindenp. Een wheelman is natuurlijk iemand die zorgt voor een goede ontsnapping bij een misdrijf en TK wordt dan ook ingehuurd om verschillende criminele zaken te regelen. Al snel komt hij hierbij in aanraking met de verkeerde mensen die hem uiteindelijk voor 26 jaar in de gevangenis laten belanden. Eenmaal vrij zint TK op wraak en zoekt hij iedereen die iets met het voorval te maken had op. In essentie is Parallel Lines daarom een verhaal over zoete, zoete wraak.

Het unieke aan Parallel Lines is dat het spel bestaat uit twee delen. In het eerste deel zal TK in 1979 de missies rijden voor de criminelen die hem later zullen bedriegen. Het tweede deel bestaat uit de missies waarin TK wraak neemt en die spelen zich af in het heden. Beide tijdslijnen zien er anders uit in stijl en sfeer en hebben andere auto’s en wapens om mee te spelen, waardoor je twee unieke ervaringen krijgt in één spel, leuk gedaan en niet eerder vertoond in een free-roam titel zoals deze. Verder heeft Reflections veel van de fouten uit het eerste deel opgelost. Zo zijn er zoals gezegd veel minder missies waarbij je uit de auto moet, zijn de graphics opgepoetst, zijn de wegen zijn breder geworden en zijn de animaties beter en is de besturing verbeterd.

Zo is het nu veel makkelijker om rond te rijden in de stad, als je niet achtervolgt wordt, en ook uit de auto is het iets makkelijker vertoeven voor de speler. Waar je in Driver 3 nog vaak eentonige missies had zitten in Parallel Lines meer diverse missies waarin je ook andere voertuigen bestuurd naast snelle bolides. Ook achtervolgingen zijn natuurlijk een essentieel onderdeel van de missies en kan TK uit het raampje van zijn auto andere auto’s onder vuur moet nemen. Naast missies kan TK ook racen op de racebanen en kan hij een aantal zijmissies volbrengen als de hoofdmissies hem vervelen. Leuk om te vermelden is trouwens dat het spel als het eenmaal voor de eerste keer gestart is geen hoofdmenu meer zal hebben als je het opstart. De speler wordt gelijk in de wereld gezet waar hij was gebleven zonder eerst te vragen of hij een nieuw spel wil beginnen of een spel wil laden. Nu heeft Parallel Lines ook enkel een single-player verhaal en verder niks, maar dat terzijde.

Conclusie

Driver Parallel Lines is eigenlijk een Driver game die fans al twee jaar geleden hadden moeten krijgen. Het verhaal is leuk, de missies zijn afwisselender en de stad is groter. Bijna alle frustraties die er eerst waren zijn weggewerkt en liefhebbers van de serie zullen zich ongetwijfeld vermaken. Het punt is alleen dat Reflections verder te weinig unieke elementen in heeft gebouwd om echt op te vallen in het genre waarin ze zich steeds bewust bevinden. Waarom niet terug naar de echte wortelen van de serie waarin de speler niet uit de auto kon en in een helse kakofonie van piepende banden in spectaculaire achtervolgingen zat? Waarom moet Reflections zich steeds begeven op het gebied waar er al een heer en meester is? Juist daarom is Parallel Lines nu ‘slechts’ een spel dat in principe voldoende te bieden heeft maar verder geen bergen zal gaan verzetten. De echte liefhebbers van het genre zijn nog steeds met San Andreas bezig en zullen totaal niet onder de indruk zijn van Parallel Lines. Fans van de Driver serie echter zullen zich duidelijk vermaken met de typisch gameplay en de klassieke auto’s. Toch wordt het misschien eens tijd om écht terug te keren naar de wortelen van de serie en niet meer te trachten om een Grand Theft Auto-beater te maken.

ikzelf heb dit spel zelf nooit gespeeld, maar ik heb wel een demo ervan, en na enkele reviews gelezen te hebben, ben ik erg onder de indruk van dit spel.

mijn cijfer: 8,5/10