Zoeken
Resultaten weergeven voor de tags 'Uit Den Ouden DOSch'.
3 resultaten gevonden
-
De afgelopen week was het bij vlagen mooi weer en je zou toch haast vergeten dat het kortgeleden nog winters weer was. Voor de mensen die van de winter houden en er maar geen genoeg van krijgen, gaan we in deze editie kijken naar het fameuze Winter Challenge, het briljante spel uit 1991 dat volledig draait om de Olympische Winterspelen. Winter Challenge lijkt een simpel spel, maar blinkt uit in zijn eenvoud: Geen enkel ander spel dat gebaseerd is op de Olympische Winterspelen is zó leuk om te spelen. De beschikbare sporten zijn gevarieerd, de niveaus zijn absoluut niet simpel te noemen en het is ook nog eens zéér verslavend. Helemaal als je mensen in de buurt hebt die ook competitief zijn ingesteld en van sport houden, want dan is de multiplayer-optie absoluut geweldig. De trainingsoptie is enkel handig als je één van de sporten helemaal niet kunt, want voor de rest moet je alleen Tournament spelen, dat is verreweg het leukste om te doen. Bij deze game heb je de keuze uit 8 verschillende wintersporten: Rodelen, afdaling op de ski, langlaufen, bobsleeën, schaatsen, reuzenslalom, biatlon en schansspringen. Zoals gezegd een breed aanbod met voor ieder wat wils. Men heeft bij een game als deze gauw een beeld van het rammen op één toets om zo snel mogelijk te gaan, maar bij Winter Challenge is dat enkel bij het schaatsen het geval en zelfs dát hoeft niet, zoals later te lezen valt. Laten we maar gewoon beginnen bij het rodelen, en het bobsleeën er gelijk bijnemen, aangezien dat op hetzelfde neerkomt. Bij allebei de sporten is het zaak om in een zo kort mogelijke tijd het einde van de lange glijbaan te bereiken. Tijdwinst valt te boeken door goed door de bochten te gaan en op de juiste momenten ervoor te kiezen om snelheid te maken door even niet te sturen. Daarnaast is de start bij het bobsleeën érg belangrijk. Ook het langlaufen en de biatlon vallen eigenlijk onder dezelfde noemer: Ver-schrik-ke-lijk saai. Echt, het is leuk om wat betreft tijd een onderlinge strijd aan te gaan, maar 4 minuten lang zo regelmatig mogelijk op enter drukken en een beetje sturen is erg jammer. Bovendien is de straftijd die je bij de biatlon krijgt voor het missen van de targets zwaar frustrerend en dat maakt dat je na enkele keren al besluit om die sporten echt nooit weer te doen. Ook al is het zeker dat je goud pakt op het langlaufen, die 4 minuten besteed je liever aan 20 keer schansspringen, om maar wat te noemen. Want het schansspringen is leuk, ondanks het feit dat het de meest gecompliceerde sport is bij Winter Challenge. Alle vijf de toetsen die in de game gebruikt worden, moeten bij het schansspringen samenkomen tot één perfecte combinatie waarna je 95 meter ver springt. Klinkt simpel, maar het vergt zeker wel wat oefening. Naast de erg leuke sporten is er ook nog het schaatsen: Op schema voor een verpulvering van het wereldrecord vlieg je onherroepelijk uit de bocht in de laatste ronde, daar valt echt nooit wat tegen te doen. Een erg jammer minpunt aan deze verder geweldige game als het om multiplayer gaat. Een absolute aanrader voor koude, donkere winteravonden!
-
Zoals de naam wellicht al doet vermoeden zal er elke maand in MAF een oude DOS-game centraal staan in Oud Den Ouden DOSch. De rubriek zal gevuld worden met een stukje achtergrondinformatie over de game en daarnaast wordt er uiteraard ingegaan op verschillende aspecten van de game als geluidseffecten, gamegraphics en de verhaallijn. In deze allereerste editie trappen we af met een grote klassieker: Pong. Het bekende tafeltennisspel kent zijn oorsprong al in de jaren ’50 van de vorige eeuw, maar werd in 1972 officieel uitgebracht door Atari. Het was echter geen game om thuis lekker vanaf de bank te spelen, want in eerste instantie was Pong enkel te spelen op een speelkast in café’s en bars en dergelijke. In 1975 werd Pong uitgebracht op een console waarmee de consument dus thuis Pong kon spelen en dat werd een groot succes. Het bracht echter wel een klein nadeel met zich mee: Door de witte lijnen die constant op het televisiescherm stonden omdat Pong uren achter elkaar werd gespeeld door de gameverslaafden uit die tijd brandden die lijnen in het scherm en was het onmogelijk te repareren… Maar tegenwoordig hebben we daar geen moeite meer mee, want nu kun je Pong gewoon rustig achter je computer zitten spelen. Maar waar draait het spel nu eigenlijk om? Was het spel nou echt zo goed, is het dat nog steeds, of valt het allemaal zwaar tegen? Laten we bij het begin beginnen, het opstartscherm: Het is duidelijk te zien dat Pong een keurig en overzichtelijk startmenu heeft, waar alles aan te passen is naar je eigen wensen. Een goede opening van een game vind ik erg belangrijk en wat dat betreft gooit Pong zonder twijfel hoge ogen. Ik heb er in dit geval voor gekozen om een single player game te spelen met een QWERTY-toetsenbord, want ik wil het mezelf niet onnodig lastig maken. Vanaf moment één dat het spel daadwerkelijk begint waan je je Bettine Vriesekoop in een volle tafeltenniszaal, zó levensecht ziet het eruit. De graphics zijn dan ook van een fabelachtig niveau: De 2 balkjes aan weerszijden van het scherm bewegen zéér soepel en reageren keurig op je commando’s via het toetsenbord. Daarnaast gaat het bijna helemaal ronde balletje goed heen en weer en als klap op de vuurpijl wordt de stand perfect én snel bijgehouden; Zodra er een punt wordt gemaakt is de stand bijgewerkt en begint de volgende rally. Dit zorgt ervoor dat je constant geconcentreerd moet zijn en geen moment kunt verslappen, want de tegenstand is érg sterk. Ook de geluidseffecten zijn goed te noemen en blinken uit in hun originaliteit. Bettine Vriesekoop is geen Maria Sharapova of Serena Williams en dus moet je het zonder gekreun doen. Daar staat dan weer een ander realistisch geluid tegenover; Dat is lastig op papier te zetten, dus dat zul je zelf even moeten proberen. De Teletubbies laten ook van zich horen als er een punt wordt gescoord en al met al is het geluid gewoonweg helemaal compleet. Na al deze lovende opmerkingen moet er uiteraard ook nog wat lichte kritiek zijn op Pong. Het verrast je waarschijnlijk, maar ook deze geweldige game heeft een minpunt: De verhaallijn. Deze is zeer lastig om goed te volgen en is ook slecht uitgewerkt. Wat dat betreft had er echt veel meer in gezeten, maar het valt te begrijpen dat niet alles aan een game perfect kan worden uitgewerkt. Ik zou dan ook graag één van de vele geluiden in willen ruilen voor een betere verhaallijn, maar ondanks dat is de game prima te spelen. Het is duidelijk dat dit spel moeilijk te overtreffen is en dat is Atari dan ook nog niet gelukt, ondanks titels als Rollercoaster Tycoon 3, Pony Ranch en Jackass The Game. Pong is absoluut de moeite waard en moet je zeker eens proberen en gelukkig is het spel tegenwoordig te downloaden. De versie die ik heb gebruikt is hier te vinden: *KLIK*. Scroll even naar beneden voor Pong 1.00 en je kunt he-le-maal los. Succes!
-
Dit keer is het tijd om eens een echte klassieke game te bekijken. Dat doen we al altijd en zo hoort het ook; De rubriek heet tenslotte niet voor niets Uit Den Ouden DOSch. De game die dit keer aan de beurt is, is Skyroads, een zwaar addictief spel wanneer je er eenmaal mee begonnen bent. We gaan het uiteraard hebben over de gameplay, de graphics en alle andere aspecten van de game om uiteindelijk te concluderen dat het een geweldige game is en zal blijven. Aangezien we dat laatste nu al weten, kunnen we alle negatieve punten van Skyroads nog wel gaan opsommen, maar aangezien dat toch niets zal veranderen aan de conclusie laten we die gewoon zitten. Op die manier kunnen we direct beginnen met het ophemelen van de game en dat doen we eerst door de simpele edoch effectieve besturing te prijzen. Slechts 5 knoppen op je toetsenbord zijn nodig om deze game succesvol te kunnen spelen en dat maakt dat Skyroads erg efficiënt te spelen is. Geen rare dingen als extra lang een toets inhouden, of een bepaalde toetsencombinatie maken; Nee, gewoon makkelijk 5 toetsen die elk apart gebruikt moeten worden. Nu lijkt het of Skyroads een erg simpele game is, maar dat is toch zeker niet het geval. Voordat je een level uit kunt spelen zul je over het algemeen toch al een aantal keren zijn gecrashed alvorens je het parcours uit je hoofd kent. Dat maakt het tot zo’n mooie game: Je moet moeite doen, doorzettingsvermogen hebben en steeds maar weer diezelfde level spelen om erachter te komen wat de juiste route is en die eens perfect uit te voeren. Behalve domweg kijken en toetsen indrukken zul je dus ook nog moeten nadenken en dingen onthouden. Een goede hersentraining is het dus ook nog eens; Ongelooflijk toch eigenlijk hoe goed zo’n oude game kan zijn, zelfs in de tegenwoordige wereld nog. De grote variëteit aan levels is ook een duidelijk pluspunt aan Skyroads. De verschillende kleuren geven het een vrolijk effect, maar sommigen kennen toch een ietwat minder vrolijk gevolg. Zo ontploft het ruimteschip op spectaculaire wijze als je terechtkomt op een rode baan. Gek genoeg is het dan wel weer het doel om uiteindelijk in een rode koker te rijden/vliegen/zweven/spaceshippen, want enkel op die manier kun je de level afsluiten. Dat soort paradoxale dingen, de kleurrijke blokken die je doen denken dat het één pixel is, de vele levels, de moeilijkheidsgraad; Ja, eigenlijk alle aspecten van de game maken Skyroads nog altijd de moeite waard. Zonder twijfel dé game om de laatste paar weken tot GTA IV door te komen.
