wanneer iemand in gta iets vertelt over zijn diepste zielenroerselen of over een jeugdervaring, wordt dit qua woordkeus en opbouw zo levendig, ontroerend, ontluisterend, fabelachtig, prachtig en/of majestueus beschreven, dat je als gamer regelmatig kippenvel krijgt van de dialogen, en zie je het beschrevene helemaal voor je.
Toch wekt Niko een dubbelzinnig gevoel in me op. Ik vind hem in z'n gedachtegang namelijk nogal gespleten. Hij neemt Darko heel veel kwalijk omdat deze een paar mensen verraden heeft...maar zelf knalt hij tijdens een compleet nutteloze bankoverval (hij had immers al heel veel geld rond die tijd) de ene na de andere onschuldige agent af, voert huurmoorden uit voor Faustin en de Fixer (assassinations) zonder dat hij iets van de aard afweet. Darko zat nog in verslavingsnood als geobsedeerd junkie...maar Niko? Dit terwijl veel gta-fans Niko juist als een relatieve goedzak zien. Hoe zien jullie dit?
wanneer iemand in gta iets vertelt over zijn diepste zielenroerselen of over een jeugdervaring, wordt dit qua woordkeus en opbouw zo levendig, ontroerend, ontluisterend, fabelachtig, prachtig en/of majestueus beschreven, dat je als gamer regelmatig kippenvel krijgt van de dialogen, en zie je het beschrevene helemaal voor je.
Toch wekt Niko een dubbelzinnig gevoel in me op. Ik vind hem in z'n gedachtegang namelijk nogal gespleten. Hij neemt Darko heel veel kwalijk omdat deze een paar mensen verraden heeft...maar zelf knalt hij tijdens een compleet nutteloze bankoverval (hij had immers al heel veel geld rond die tijd) de ene na de andere onschuldige agent af, voert huurmoorden uit voor Faustin en de Fixer (assassinations) zonder dat hij iets van de aard afweet. Darko zat nog in verslavingsnood als geobsedeerd junkie...maar Niko? Dit terwijl veel gta-fans Niko juist als een relatieve goedzak zien. Hoe zien jullie dit?
Groeten,
Sjoerd