Ik had laatst een discussie met iemand en ik wilde graag weten wat jullie over dit onderwerp dachten.

Op de basisschool zei ik altijd "jij" en de voornaam van de leraar. Op de middelbare school MOEST ik "u" en de achternaam van de docent gebruiken. Op de universiteit wordt je zelf als u aangesproken, maar spreek je meestal ook met u terug. Maar vaak wordt er ook getutoyeerd: als docent/student zeg je u tegen elkaar, maar buiten de collegebanken spreek je elkaar aan met jij en de voornaam. Tenminste, zo ging het bij mij. Tegen mijn ouders zeg ik weliswaar jij, maar tegen mijn grootouders spreek ik wel in de beleefdheidsvorm. Ik spreek hen wel aan met u.

Mensen die ik niet ken, spreek ik meestal aan met u. Tenminste, als ze een stuk ouder zijn, niet als ze mijn leeftijd hebben of daaronder natuurlijk. Maar ik vind het sowieso netjes om u te zeggen wanneer ik iemand niet ken.

Degene met wie ik de discussie hield, zei altijd jij tegen de leraren op de basisschool en middelbare school, en nu ook weer op de universiteit. Zij beargumenteerde dat met "ik ben niet minder dan zij". Naar mijn mening is het alleen beleefdheid, en heeft het niets te maken met beter of slechter voelen dan een bepaald persoon. Ook tegen haar grootouders zei ze altijd "jij". Alleen tegen oude onbekende mensen zei ze u, en als ze zou werken zou ze dat tegen de klant doen. Maar dan alleen volgens het "omdat het moet en klant koning is" principe.

Wat vinden jullie van tutoyeren? Wel of niet? Ene keer wel, andere keer niet? Nooit? Altijd?

Op de middelbare school zeiden wij altijd ''meester'' of ''juf'', soms ''mees''. Verder doe ik eigenlijk altijd tutoyeren, op eenzelfde wijze als Dutchy.

Op de middelbare school, waar ik nu zit, mag ik gewoon de leerkrachten met hun voornaam aanspreken. Uiteraard zeg ik dan ook jij. Ik ben van mening dat dat ook het beste is, zo ontstaat er een minder diepe kloof tussen leraar en leerling; tenslotte zijn we allemaal mensen. Ik spreek eigenlijk zowat iedereen met jij aan, en aangezien ik dan nog eens Vlaams spreek is het meestal zelf gij, wat misschien onbeleefder overkomt.

Leraren en oudere mensen spreek ik aan met u familie met jij (behalve opa's en oma's)

ik spreek bekenden, ouders, grootouders gewoon met jij aan.

Leraren op middelbare school moeten we inderdaad u noemen met achternaam. We spreken hen meestal aan met gewoon 'mevrouw' of 'mijnheer'.

Kheb nog nooit meegemaakt dat een leraar boos werd als je 'jij' zei, meestal verbeteren leerlingen dan diegene

We hadden wel 2 leraren ofzo die we gewoon met jij en voornam mochten aanspreken, en een leraar die het niet uitmaakte, maar maar we eigenlijk altijd 'mijnheer' tegen zeggen.

als we het onder elkaar over een leraar hebben, noemen we hem meestal gewoon achternaam. Bijvoorbeeld Mijnheer Jansen wordt 'Die Jansen geeft teveel huiswerk' en bij mevrouw Boter "Die boter is echt een kutwijf(we sparen de leraren niet)".

Op de middelbare school, waar ik nu zit, mag ik gewoon de leerkrachten met hun voornaam aanspreken. Uiteraard zeg ik dan ook jij. Ik ben van mening dat dat ook het beste is, zo ontstaat er een minder diepe kloof tussen leraar en leerling; tenslotte zijn we allemaal mensen. Ik spreek eigenlijk zowat iedereen met jij aan, en aangezien ik dan nog eens Vlaams spreek is het meestal zelf gij, wat misschien onbeleefder overkomt.

Ik spreek bekenden etc ook met ''gij'' aan, mijn Brabants accent zal dan wel weer anders klinken.. Overigens probeer ik tegenover leraren niet al te veel Brabants te praten, dat stellen de meeste niet op prijs.

Onbekende en leeraren spreek ik met "u" aan.

Familie, vrienden en jongere mensen gewoon met "jij". Ook spreek ik mn opa en oma gewoon met jij aan, bijna niemand in me familie zegt U tegen een ander familie lid en ik vind het dan ook raar klinken als ik u zeg tegen me opa of oma.

Tegen mijn familie zeg ik gewoon do, mem en heit en pake en beppe. Tegen onbekende (20+) jo of u.

En tegen jongeren Jij of jonge

Ik ben fries btw.

Onbekendere volwassenen: U

Leeftijdsgenoten en de rest: Je. (Jij klinkt zo lomp, ik gebruik zo vaak mogelijk 'je')

Bassisschool zei ik altijd jij +voornaam en middelbare school jij + meneer/mevrouw achternaam. Ze vinden het btw niet erg waarmee wij praten. Maar als je iets niet hoort en je zegt Hé? Dan zeggen ze van: Dan zeg je: Wat zegt u? of Wat zeg je.

Ik zeg tegen iedereen die een heel stuk ouder dan me is en ik niet ken automatisch u en tegen me ouders zeg ik ook u.

Ik weet zeker dat mijn ouders me raar aan zouden kijken als ik U tegen ze zei.

Maar dat hangt natuurlijk van je opvoeding af.

Ik ben wel een paar keer bij iemand geweest toen ik op de basisschool zat, die zijn vader gewoon aansprak met de voornaam.

Ik zeg tegenwoordig meestal 'pap' (He pap, heb jij m'n mobiel gezien )

Ik denk dat mijn ouders me ook enorm raar zouden aankijken als ik ze met "U" aan zou spreken. M'n opa en oma ook, daar zeg ik ook gewoon "je" tegen. Tegen m'n overgrootmoeder zeg ik dan wel weer "U".

Vreemden en mensen die duidelijk ouder zijn dan dat ik ben, zeg ik altijd "U". Zijn ze even oud of duidelijk jonger dan mij, dan zeg ik "je".

Ik heb van huis uit meegekregen dat je vreemden en oudere mensen altijd met "U" moet aanspreken.

Ik weet nog dat we op de basisschool de leraren aan moesten spreken met "juf" of "meester", of meneer/mevrouw.

Op de middelbare school sprak je de leraren gewoon aan met "meneer/mevrouw achternaam", enkele leuke leraren kon je zonder problemen met hun bijnaam aanspreken, maar je zei wel altijd "U" tegen die mensen.

Docenten en zakelijke contacten spreek ik doorgaans aan met 'u', al de rest met 'jij'.

Familie aanspreken met 'u' doen we niet. Wij zien elkaar vaak genoeg. Toch handig als je hele familie in hetzelfde dorp woont.

Op de middelbare moest je de leerkrachten verplicht aanspreken met 'Meneer/Mevrouw <achternaam>' en kende je de voornaam de helft van de tijd niet eens.

Op de hogeschool kunnen we docenten ook wel gewoon aanspreken (en vernoemen) met 'Voornaam Achternaam'.

Ik kan hier ook nog een verhaaltje ophangen over het gebruik van u en jij in Nederland en België.

In België zeggen de mensen meestal 'Dank u' (i.p.v. 'Dank je') als ze iemand bedanken; 'Dank je' loopt ook niet soepel uit de mond (althans, niet bij mij).

En nog iets: U (met hoofdletter) gebruik je alleen als je een bericht aan God richt. Voor de rest wordt het met een kleine letter geschreven.

Ik doe het eigenlijk precies zoals jij Dutchy3010. Tegen vrienden gewoon Jij zeggen, maar tegen ouderen en onbekende U.

Same.

Ik spreek mijn ouders aan met papa en mama, maar de rest van mijn familie spreek ik aan met jij, maar met mijn opa en oma's wisselt het wel eens, ligt eraan wat ik wil zeggen.

Op school zeg ik ''meneer [naam]'' of ''mevrouw [naam]''. Wij praten, behalve bij de talen, vaak met de docent Limburgs als hij die taal beheerst. Sowieso zegt onze wiskundedocent vaak ''jong'' of ''meid'', en Limburgs praten met hem vind hij geen enkel probleem. Zelf met mijn mentor praat ik Limburgs, ik vind dat gewoon veel makkelijker spreken dan Nederlands.

En nog iets: U (met hoofdletter) gebruik je alleen als je een bericht aan God richt. Voor de rest wordt het met een kleine letter geschreven.

En bij het aanspreken van leden van het koningshuis. Bron