Ik had laatst een discussie met iemand en ik wilde graag weten wat jullie over dit onderwerp dachten.
Op de basisschool zei ik altijd "jij" en de voornaam van de leraar. Op de middelbare school MOEST ik "u" en de achternaam van de docent gebruiken. Op de universiteit wordt je zelf als u aangesproken, maar spreek je meestal ook met u terug. Maar vaak wordt er ook getutoyeerd: als docent/student zeg je u tegen elkaar, maar buiten de collegebanken spreek je elkaar aan met jij en de voornaam. Tenminste, zo ging het bij mij. Tegen mijn ouders zeg ik weliswaar jij, maar tegen mijn grootouders spreek ik wel in de beleefdheidsvorm. Ik spreek hen wel aan met u.
Mensen die ik niet ken, spreek ik meestal aan met u. Tenminste, als ze een stuk ouder zijn, niet als ze mijn leeftijd hebben of daaronder natuurlijk. Maar ik vind het sowieso netjes om u te zeggen wanneer ik iemand niet ken.
Degene met wie ik de discussie hield, zei altijd jij tegen de leraren op de basisschool en middelbare school, en nu ook weer op de universiteit. Zij beargumenteerde dat met "ik ben niet minder dan zij". Naar mijn mening is het alleen beleefdheid, en heeft het niets te maken met beter of slechter voelen dan een bepaald persoon. Ook tegen haar grootouders zei ze altijd "jij". Alleen tegen oude onbekende mensen zei ze u, en als ze zou werken zou ze dat tegen de klant doen. Maar dan alleen volgens het "omdat het moet en klant koning is" principe.
Wat vinden jullie van tutoyeren? Wel of niet? Ene keer wel, andere keer niet? Nooit? Altijd?
comment_1754517Ik had laatst een discussie met iemand en ik wilde graag weten wat jullie over dit onderwerp dachten.
Op de basisschool zei ik altijd "jij" en de voornaam van de leraar. Op de middelbare school MOEST ik "u" en de achternaam van de docent gebruiken. Op de universiteit wordt je zelf als u aangesproken, maar spreek je meestal ook met u terug. Maar vaak wordt er ook getutoyeerd: als docent/student zeg je u tegen elkaar, maar buiten de collegebanken spreek je elkaar aan met jij en de voornaam. Tenminste, zo ging het bij mij. Tegen mijn ouders zeg ik weliswaar jij, maar tegen mijn grootouders spreek ik wel in de beleefdheidsvorm. Ik spreek hen wel aan met u.
Mensen die ik niet ken, spreek ik meestal aan met u. Tenminste, als ze een stuk ouder zijn, niet als ze mijn leeftijd hebben of daaronder natuurlijk. Maar ik vind het sowieso netjes om u te zeggen wanneer ik iemand niet ken.
Degene met wie ik de discussie hield, zei altijd jij tegen de leraren op de basisschool en middelbare school, en nu ook weer op de universiteit. Zij beargumenteerde dat met "ik ben niet minder dan zij". Naar mijn mening is het alleen beleefdheid, en heeft het niets te maken met beter of slechter voelen dan een bepaald persoon. Ook tegen haar grootouders zei ze altijd "jij". Alleen tegen oude onbekende mensen zei ze u, en als ze zou werken zou ze dat tegen de klant doen. Maar dan alleen volgens het "omdat het moet en klant koning is" principe.
Wat vinden jullie van tutoyeren? Wel of niet? Ene keer wel, andere keer niet? Nooit? Altijd?