Ik heb San Andreas vaker uitgespeeld dan me lief is, en elke keer ben ik weer wijzer en snap ik het verhaal wat meer. Nu ik het voor de 100e keer speel en tevens deze 'Let's Play' aan het lezen ben (het volgt CJ's verhaal door San Andreas, maar veel uitgebreider, waardoor je het plot veel beter snapt en meer dingen begrijpt dan als je alleen het spel speelt), denk ik dat ik het wel volledig door heb.
Voor het eerst, als ik puur en objectief naar de STORYLINE kijk, merk ik dat het nogal vreemd gaat, en besef ik pas hoe onserieus San Andreas is. Helemaal geen probleem, het is juist de reden dat ik ervan hou - die personages zijn zúlke overdreven karikaturen, ik blijf me maar kapot lachen. Maar dan ben ik het begin vergeten.
In Los Santos komt CJ na 5 jaar terug omdat z'n moeder is vermoord. Hij merkt dat er nog veel meer problemen zijn met de gang vanwege drugs. CJ en Sweet doen er alles aan om de boel te redden. Er wordt in Los Santos humor gebruikt, maar nooit zoveel dat je het verhaal niet meer serieus kan nemen, zelfs bij OG Loc en Ryder heb je het idee dat de storyline per missie verdergaat. Het spel is hier realistisch te noemen, het verhaal wordt steeds spannender en bereikt haar hoogtepunt bij "The Green Sabre". Dan raakt CJ alles kwijt en beland in niemandsland.
Tot zover het realisme in het spel.
Je hebt net een shitstorm achter de rug, en bent benieuwd hoe dit nu afloopt. Cesar en Kendl verhuizen ook, Catalina en The Truth verschijnen ten tonele. Per missie wordt de boel onrealistischer, maar ze trekken het verhaallijn in ieder geval voort, tot je in San Fierro aanbelandt. Je kan hier vrijwel niemand serieus nemen, en dat geldt ook niet voor de missies. Ja, The Loco Syndicate, maar hier wil ik mijn punt maken.
-
In Los Santos, had ik totaal niet het gevoel missies af te werken, maar het verhaal. Ik voelde me CJ, want hij wist ook nooit wat er ging gebeuren als hij in een rode Corona liep. Dan ontmoette hij Big Smoke, Sweet of wie dan ook, en ze maakten een praatje, en gingen dan ergens naartoe, in de auto verder pratend. Het verhaal werd verteld door de missies. Niets is vanzelfsprekend, niets lijkt van te voren uitgedacht - CJ maakt het live mee, en is even onwetend als jij.
Dan San Fierro. De missie "Deconstruction" vergeet ik liever - cutscene ging nergens over. Maar ook latere missies worden steeds onpersoonlijker. Als je CJ, Woozie en Cesar hoort praten, heb je steeds het gevoel dat je een deel mist. CJ loopt zelfverzekerd naar binnen, Woozie of Kendl zegt een zinnetje, CJ loopt zelfverzekerd naar buiten. CJ weet al precies wat hij moet doen, hóe hij het moet doen en waaróm hij het moet doen. Jij, de speler, niet. Bovendien verbaast ie zich nergens meer over, hij neemt de missie achteloos aan, alsof hij ook dondersgoed weet dat het hem wel gaat lukken. Zeker met een random superdevice of bommen-auto die hij zonder veel uitleg mee krijgt.
Niet alleen CJ, maar ook Cesar laat hier steekjes vallen. Hij was voor mij altijd die slimme, serieuze en betrouwbare vriend. Oké, hij was gek op racen, maar bleef serieus. In San Fierro wordt hij het tegenovergestelde: een aggressieve race-maniak die nooit serieus is.
The Loco Syndicate maken veel dingen goed, maar ook in die missies wordt weinig uitgelegd. Dan sta je bij Pier 69, je weet amper wat je kan verwachten. Je vermoordt T-Bone Mendez, but not a single fuck was given. Begrijpelijk, maar toch zonde van zo'n personage. Maar dat de dood van Ryder (die na Los Santos geen enkele pre-rendered cutscene meer krijgt) zo lauwtjes ontvangen wordt, valt me tegen. "Nou, dat was dan Ryder... tof" denk je dan. Oké, CJ gaat later wel even tobben maar dat komt op mij weinig overtuigend over.
Tja... later in het verhaal wordt het wel weer serieuzer, maar dan heb je de missies van The Truth en Zero gehad, je hebt ontdekt dat Woozie en Mike Toreno ook veel absurder zijn dan ze deden vermoeden, en Sweet is een junkie geworden. De storyline wordt hier wel weer spannend en serieuzer, maar kan ik minder serieus nemen na die San Fierro-trip.
Subjectief gezien vind ik dat ze niets hadden moeten veranderen. Ik heb zo enorm hard moeten lachen om die gekke personages, elke missie weer. Het is gewoon die balans tussen Realisme en Onrealisme, dat volledig zoek is. In GTA IV is het verhaal aldoor realistisch bijvoorbeeld.
Wat vinden jullie (als dit bericht te lang voor je is, prima, maar kom het niet speciaal melden plzty)?
Hey,
Ik heb San Andreas vaker uitgespeeld dan me lief is, en elke keer ben ik weer wijzer en snap ik het verhaal wat meer. Nu ik het voor de 100e keer speel en tevens deze 'Let's Play' aan het lezen ben (het volgt CJ's verhaal door San Andreas, maar veel uitgebreider, waardoor je het plot veel beter snapt en meer dingen begrijpt dan als je alleen het spel speelt), denk ik dat ik het wel volledig door heb.
Voor het eerst, als ik puur en objectief naar de STORYLINE kijk, merk ik dat het nogal vreemd gaat, en besef ik pas hoe onserieus San Andreas is. Helemaal geen probleem, het is juist de reden dat ik ervan hou - die personages zijn zúlke overdreven karikaturen, ik blijf me maar kapot lachen. Maar dan ben ik het begin vergeten.
In Los Santos komt CJ na 5 jaar terug omdat z'n moeder is vermoord. Hij merkt dat er nog veel meer problemen zijn met de gang vanwege drugs. CJ en Sweet doen er alles aan om de boel te redden. Er wordt in Los Santos humor gebruikt, maar nooit zoveel dat je het verhaal niet meer serieus kan nemen, zelfs bij OG Loc en Ryder heb je het idee dat de storyline per missie verdergaat. Het spel is hier realistisch te noemen, het verhaal wordt steeds spannender en bereikt haar hoogtepunt bij "The Green Sabre". Dan raakt CJ alles kwijt en beland in niemandsland.
Tot zover het realisme in het spel.
Je hebt net een shitstorm achter de rug, en bent benieuwd hoe dit nu afloopt. Cesar en Kendl verhuizen ook, Catalina en The Truth verschijnen ten tonele. Per missie wordt de boel onrealistischer, maar ze trekken het verhaallijn in ieder geval voort, tot je in San Fierro aanbelandt. Je kan hier vrijwel niemand serieus nemen, en dat geldt ook niet voor de missies. Ja, The Loco Syndicate, maar hier wil ik mijn punt maken.
-
In Los Santos, had ik totaal niet het gevoel missies af te werken, maar het verhaal. Ik voelde me CJ, want hij wist ook nooit wat er ging gebeuren als hij in een rode Corona liep. Dan ontmoette hij Big Smoke, Sweet of wie dan ook, en ze maakten een praatje, en gingen dan ergens naartoe, in de auto verder pratend. Het verhaal werd verteld door de missies. Niets is vanzelfsprekend, niets lijkt van te voren uitgedacht - CJ maakt het live mee, en is even onwetend als jij.
Dan San Fierro. De missie "Deconstruction" vergeet ik liever - cutscene ging nergens over. Maar ook latere missies worden steeds onpersoonlijker. Als je CJ, Woozie en Cesar hoort praten, heb je steeds het gevoel dat je een deel mist. CJ loopt zelfverzekerd naar binnen, Woozie of Kendl zegt een zinnetje, CJ loopt zelfverzekerd naar buiten. CJ weet al precies wat hij moet doen, hóe hij het moet doen en waaróm hij het moet doen. Jij, de speler, niet. Bovendien verbaast ie zich nergens meer over, hij neemt de missie achteloos aan, alsof hij ook dondersgoed weet dat het hem wel gaat lukken. Zeker met een random superdevice of bommen-auto die hij zonder veel uitleg mee krijgt.
Niet alleen CJ, maar ook Cesar laat hier steekjes vallen. Hij was voor mij altijd die slimme, serieuze en betrouwbare vriend. Oké, hij was gek op racen, maar bleef serieus. In San Fierro wordt hij het tegenovergestelde: een aggressieve race-maniak die nooit serieus is.
The Loco Syndicate maken veel dingen goed, maar ook in die missies wordt weinig uitgelegd. Dan sta je bij Pier 69, je weet amper wat je kan verwachten. Je vermoordt T-Bone Mendez, but not a single fuck was given. Begrijpelijk, maar toch zonde van zo'n personage. Maar dat de dood van Ryder (die na Los Santos geen enkele pre-rendered cutscene meer krijgt) zo lauwtjes ontvangen wordt, valt me tegen. "Nou, dat was dan Ryder... tof" denk je dan. Oké, CJ gaat later wel even tobben maar dat komt op mij weinig overtuigend over.
Tja... later in het verhaal wordt het wel weer serieuzer, maar dan heb je de missies van The Truth en Zero gehad, je hebt ontdekt dat Woozie en Mike Toreno ook veel absurder zijn dan ze deden vermoeden, en Sweet is een junkie geworden. De storyline wordt hier wel weer spannend en serieuzer, maar kan ik minder serieus nemen na die San Fierro-trip.
Subjectief gezien vind ik dat ze niets hadden moeten veranderen. Ik heb zo enorm hard moeten lachen om die gekke personages, elke missie weer. Het is gewoon die balans tussen Realisme en Onrealisme, dat volledig zoek is. In GTA IV is het verhaal aldoor realistisch bijvoorbeeld.
Wat vinden jullie (als dit bericht te lang voor je is, prima, maar kom het niet speciaal melden plzty)?
Bewerkt: door SpacyColours